Ωρα καλή στην πρύμνη της Εθνικής

Kαλοτάξιδη που λένε. Ή μάλλον (για να καταστήσω γλαφυρότερη την απαραίτητη σε περιπτώσεις νέας εκκίνησης, ευχή), ώρα καλή στην πρύμνη της κι αέρας στα πανιά της!

Από προχθές η Εθνική ομάδα μπάσκετ τροχοδρόμησε όχι όπου κι όπου, αλλά στον δρόμο του μεταξιού, με την προσδοκία να τον διανύσει όσο μακρύτερα και όσο ψηλότερα μπορεί, ώστε να εκπληρώσει κιόλας τα απωθημένα της… Σε αυτή την πορεία η «επίσημη αγαπημένη» (όπως τη βάφτισε το 1988 ο τότε διευθυντής της ΕΟΚ, Θεόδωρος Μπαλφούσιας) κουβαλάει το άχθος των μαζεμένων αποτυχιών που

Καημοί και πόθοι στοιβαγμένοι πάνω στους ώμους των παικτών και του προπονητή που τμηματικά από χθες και όλοι μαζί από την ερχόμενη εβδομάδα στρέφουν τον μπούσουλα τους προς Κίνα μεριά και ό,τι ήθελε προκύψει… Εδώ ασφαλώς δεν έχει θέση το άλλοθι του Καβάφη: καλό και άγιο είναι το ταξίδι της Εθνικής, αλλά δεν το θέλει για να γεμίσει την κάρτα μιλίων της από τις μεγάλες πτήσεις!

Το θέλει για να φτάσει στον προορισμό που – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε – είναι το βάθρο… Ο στόχος ούτε μοιάζει, ούτε είναι εύκολος, αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Ελληνες, «οι καιροί ου μενετοί». Τη δεδομένη χρονική στιγμή υφίστανται οι ευνοϊκές περιστάσεις και – με βάση το νόημα του γνωμικού – δεν μπορούν να περιμένουν…

Προχθές ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έβαλε μια ταμπέλα σε αυτή την προσπάθεια την οποία δικαίως και ορθώς χαρακτήρισε «απαιτητική, αλλά και πολύ δελεαστική». Οντως υπάρχει το δέλεαρ της διάκρισης και της απόδρασης από μια σκληρή δεκαετία στην οποία η Εθνική έμεινε με άδεια χέρια σε οκτώ απανωτές απόπειρές της σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, χώρια ο αποκλεισμός από δυο Ολυμπιακά Τουρνουά.

Η ομάδα ατσαλώθηκε μέσα από την πορεία της στα «παράθυρα» της προκριματικής φάσης, έχει στις τάξεις της τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, διαθέτει αστέρια πρώτης γραμμής, είναι διψασμένη, πεινασμένη, ακόρεστη και δεν συμμαζεύεται…

Οψόμεθα εις Κίναν, λοιπόν!