Οι ηθοποιοί του GRIPS αποκλειστικά στο in.gr

Λίγο μετά τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα και στο Θέατρο Κνωσός οι ηθοποιοί του ιστορικού θεάτρου του Βερολίνου Ludwig Brix, Christian Giese, Frederic Phung, René Schubert και Alina Strähler που πρωταγωνιστούν στο έργο “Το κενό στο φράχτη” (Die Lücke im Bauzaun) το οποίο σκηνοθέτησε ο ιδρυτής της ομάδας νεανικού θεάτρου “Συντεχνία του Γέλιου” Βασίλης Κουκαλάνι, συζητούν με την Νατάσα Μαστοράκου.

Ludwig Brix πως νιώθεις που η παράσταση έρχεται για να παρουσιαστεί στο κοινό της Αθήνας;

Είμαι πολύ χαρούμενος που η ομάδα μας έχει την ευκαιρία να παίξει στην Αθήνα! Πιστεύω ότι το πρόβλημα της έλλειψης περιθωρίων για παιδιά όλων των ηλικιών μέσα στην πόλη είναι καθολικό και έτσι ταιριάζει και με την Αθήνα όπως και με άλλες πόλεις όπου τα αυτοκίνητα, οι δρόμοι και ο χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο απ ότι τα παιδιά στους δρόμους Η αναζήτηση είναι για ελευθερους χώρους και χρόνους – για να σκεφτείς, να τεμπελιάσεις και να είσαι δημιουργικός με ότι ανακαλύπτεις και προκύπτει στο παιχνίδι, αντί να περνάς το χρόνο σου σε κλειδωμένες παιδικές χαρές που κάποιοι ενήλικες έχουν σχεδιάσει και χτίσει. Η ερμηνεία ξένων πολιτισμών είναι ένα μεγάλο θέμα σε πολλά θέατρα (Γερμανία). Οι λευκοί ηθοποιοί φαίνεται να τους επιτρέπεται να ενσωματώνουν κάθε ρόλο από όλους τους πολιτισμούς, ενώ το αντίστροφο είναι σπάνιο. Ένα καθήκον που έχουμε σαν προοδευτικοί θεατρικοί δημιουργοί είναι να σκεφτόμαστε με όρους του μαζί και της συμπερίληψης, για να μπορέσουμε να εκπροσωπήσουμε μια πολυφωνία πολιτισμών και κοινωνικών ομάδων. Στο «κενό στο φράχτη», το οποίο είναι μια διασκεύη του παλιού έργου του Φόλκερ Λούντβιχ «Balle, Malle Hupe και Arthur» προσπαθούμε να αντιπροσωπεύσουμε την ποικιλομορφία του Βερολίνου. Μέσω της διαπολιτισμικής σύνθεση της ομάδας παραγωγής μας, είμαι στην ευχάριστη θέση να εκπροσωπώ ειδικά την ποικιλομορφία του Βερολίνου, τουλάχιστον με τον ρόλο του νεαρού Έλληνα που έφυγε με την οικογένειά του κατά τη διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης, παρόλο που εγώ ο ίδιος δεν έχω ελληνικές ρίζες. εϋχομαι τα παιδιά της Αθήνας να μπορέσουν να ταυτιστούν με την κατάσταση της Κόρνα του Βερολίνου.

Christian Giese είστε από τους παλιότερους του GRIPS.  ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το βασικό μήνυμα που θέλει να περάσει η παράσταση «Die Lücke im Bauzaun»; Φαίνεται ότι είναι γνήσιο υλικό Grips.

Ότι τα παιδιά χρειάζονται χώρο για παιχνίδι και ότι μέσα από το παιχνίδι μαθαίνουν τη ζωή, κάτι που είναι σε κάθε περίπτωση βασικό μήνυμα και του Θεάτρου Γκριπς.

Frederic Phung  πες μας πώς είναι να παίζεις, σαν νέος ηθοποιός στο Θέατρο Grips και μάλιστα στην επετειακή του παράσταση για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του; Τι συναισθήματα σου προκαλεί αυτό;

Από παιδί άκουγα τις μουσικές και τα ραδιοφωνικά έργα του Θεάτρου Γκριπς. Μεταξύ άλλων, με τη φωνή του Ντίτριχ Λέμαν, ο οποίος είναι εδώ και 50 χρόνια στο Θέατρο Γκριπς και με τον οποίο έχω πλέον την τιμή να μπορώ να μοιράζομαι τη σκηνή. Το θέατρο της χειραφέτησης των παιδιών και των νέων είναι ακριβώς το είδος του θεάτρου που με ενδιαφέρει, διότι καθημερινά βλέπει κανείς πώς μπορεί να διευρύνει την οπτική των νέων ανθρώπων μέσα από τα βιώματά τους. Γι’ αυτό είναι μεγάλη μου τιμή που μπορώ και εργάζομαι στο θέατρο που εφηύρε αυτή τη μορφή θεάτρου, συμβάλλοντας σε μια μακροπρόθεσμη αλλαγή της παγκόσμιας αντίληψης γύρω από τα παιδιά και τα δικαιώματά τους.

René Schubert, είναι το χιούμορ και η φαντασία κατά τη γνώμη σου όπλα απέναντι στα στερεότυπα των μεγάλων;

Ίσως το χιούμορ δεν είναι ακριβώς «όπλο», όμως το χιούμορ ταρακουνάει τους ισχυρούς. Ο λαϊκισμός και η απολυταρχία δεν τα πάνε καθόλου καλά με το χιούμορ – αν είχαν χιούμορ, οι λαϊκιστές και οι δυνάστες θα γελούσαν με τον εαυτό τους, πράγμα που δεν είναι σε θέση να κάνουν. Το χιούμορ ανοίγει νέες προοπτικές, όμως οι άνθρωποι που επιδιώκουν τη δύναμη και την ισχύ κινούνται μόνο σε ευθεία γραμμή. Τους καημένους …

Alina Strähler, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του GRIPS Φίλιπ Χαρπαίν, έχει πει ότι «το GRIPS έχει εμπνευστεί από το ελληνικό σκηνικό ταμπεραμέντο της Συντεχνίας του Γέλιου». Τώρα που δούλεψες με το σκηνοθέτη της Συντεχνίας του Γέλιου, τον Βασίλη Κουκαλάνι, το επιβεβαιώνεις αυτό; Μίλησέ μας για αυτή τη συνεργασία.

Ασφαλώς το επιβεβαιώνω! Ο Βασίλης, με το πάθος που βάζει στην τέχνη του, μας ενέπνευσε τεράστια χαρά με την ηθοποιία, με το απλό παίξιμο. Βλέπετε, ο ίδιος δε σταμάτησε ποτέ να είναι παιδί και κάθε φορά που μας παρουσιάζει με τη μοναδική ζωντάνια του πόση μαγεία μπορεί να περιέχει για ένα παιδί ακόμα και ο δρόμος από το σχολείο στο σπίτι, μας κάνει να νιώθουμε στο πετσί μας αυτό το μικρό καθημερινό θαύμα που συντελείται. Αυτό το πνεύμα διαπνέει και το θέατρο Γκριπς: επιδιώκουμε να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τα παιδιά και τις ανησυχίες τους, τις ανάγκες και τα μυστικά τους, αλλά και να ατενίζουμε τη ζωή με θετική στάση. Σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό, Βασίλη!