Ο Τσίπρας θέλει να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ από τα Lidl

«Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να προχωρήσει σε μια μεγάλη ανασύνθεση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης». Με αυτό τον τρόπο ο Χριστόφορος Βερναρδάκης περιέγραψε το σχέδιο που αυτή τη στιγμή επεξεργάζεται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Εγώ θα το έλεγα διαφορετικά: ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ.

Αλλά

Μάλιστα, αν το σκεφτεί κανείς, ως ένα βαθμό, αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται.

Εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το χώρο διεκδικεί ήδη από το 2012.

Ο Τσίπρα μιμείται ατάκες του Ανδρέα Παπανδρέου από το 2010 και μετά.

Τα περισσότερα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τα είχε προτείνει και το ΠΑΣΟΚ.

Όμως, ο Βερναρδάκης δεν έχει προφανώς στο νου του απλώς αυτά.

Άνθρωπος με γνώση και θεωρητική και πρακτική της πολιτικής είναι, φαντάζομαι ότι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει τη βαθιά σχέση με την ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μεσαία και κατώτερα στρώματά τους, που είχε το ΠΑΣΟΚ.

Μόνο που αυτό που δεν ομολογεί είναι ότι στην πραγματικότητα ο κύριος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα σκοπό να αναμετρηθεί πραγματικά με αυτή την πρόκληση.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κάποιο πολιτικό «κόλπο».

Ήταν το αποτέλεσμα συνολικότερων ιστορικών διεργασιών, μέσα από τις οποίες κοινωνικά στρώματα και ομάδες που είχαν βρεθεί για δεκαετίες στο περιθώριο, βγήκαν στο προσκήνιο.

Ήταν η πραγματική μεταπολίτευση και το πραγματικό τέλος του Εμφυλίου.

Ήταν μια δύναμη που άλλαξε την εικόνα της χώρα.

Το ΠΑΣΟΚ προφανώς και δεν έφερε το σοσιαλισμό.

Και στο τέλος κατέληξε διαπλεκόμενο και νεοφιλελεύθερο.

Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό.

Ούτε έγινε έτσι κυρίαρχο.

Το ΠΑΣΟΚ έγινε κυρίαρχο στην πολιτική ζωή γιατί έδωσε κοινωνικά δικαιώματα.

Γιατί συγκρούστηκε με τα «παλιά τζάκια» που είχαν μάθει στα θαλασσοδάνεια.

Γιατί έφτιαξε το σύστημα υγείας και ασφάλισης.

Γιατί διεύρυνε το κράτος και τις λειτουργίες του.

Γιατί έφτιαξε τη μεσαία τάξη της χώρας.

Είναι αλήθεια ότι μετά έκανε τα αντίθετα.

Ότι ξήλωσε αυτά που το ίδιο είχε δημιουργήσει.

Ότι πρόδωσε τις κοινωνικές δυνάμεις που το ανέδειξαν.

Ότι έγινε ένα πανηγύρι μίζας και ρεμούλας.

Ότι μαζί με τη ΝΔ υπερχρέωσαν τη χώρα και μας έβαλαν στα μνημόνια.

Αλήθεια είναι όλα αυτά.

Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε και δεν μπόρεσε να σταθεί ποτέ ξανά στα πόδια του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ, αλλά ΠΑΣΟΚ δεν είναι.

Για την ακρίβεια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ στα στραβά του και όχι στα καλά του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε εξαρχής τα στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Δεν βελτίωσε τη θέση τους ούτε διεύρυνε τους ορίζοντές τους όπως έγινε στη δεκαετία του 1980.

Δεν έχει ένα σχέδιο για τη χώρα, άλλο από τα μνημόνια.

Συρρικνώνει, σύμφωνα με τις μνημονιακές επιταγές, το δημόσιο και δεν το αναβαθμίζει.

Υπονομεύει και δεν κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα.

Δεν έχει φέρει έμπνευση και όραμα, παρά μόνο λιτότητα.

Ρητορικά και αισθητικά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μοιάσει στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980.

Αλλά πολιτικά και κυβερνητικά απέχει πολύ.

Και τα μόνα πράγματα που δείχνει να έχει μάθει ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ είναι η χειραγώγηση της επικοινωνίας, οι νεολογισμοί και οι φραστικές ακροβασίες (τα μνημόνια που τελειώνουν αλλά μένουν είναι σαν τις βάσεις των αμερικανών που έφευγαν για να μείνουν), οι επιλεκτικές σχέσεις με επιχειρηματίες και η λογική ότι πολιτική σημαίνει και «δουλίτσες».

Όμως έτσι δεν αποκτά η χώρα ξανά «δημοκρατική και προοδευτική παράταξη».

Στην καλύτερη περίπτωση αποκτά μια ψήφο ανάγκης για όσους βλέπουν ακόμη τη ΝΔ με φόβο.

Όμως, αυτό σημαίνει ψήφο χωρίς βάθος, χωρίς πραγματική εκπροσώπηση, χωρίς ελπίδα.

Και τέτοιες ψήφοι τη μία έρχονται και τη μία φεύγουν.

Και επειδή στην πολιτική δεν υπάρχουν «κενά», όσο η χώρα θα βρίσκεται χωρίς αριστερά και χωρίς προοδευτική παράταξη, την ίδια ώρα που η πλειοψηφία της κοινωνίας νιώθει βαθιά αδικημένη, τότε απλώς θα τρίβει τα χέρια της η ακροδεξιά.