Ο θάνατος του κιμπάρη

Εάν υφίσταται μια «σταθερά» στα μυθιστορήματα του Χωμενίδη, είναι αυτή ακριβώς η οξύμωρη στάση του: η συμπονετική «ασπλαγχνία» του για τους ήρωές του. Ούτε «καλοί» ούτε «κακοί», έτοιμοι να αναδείξουν τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό τους, τα αντανακλαστικά του πληγωμένου θηρίου ή τη μεγαλοψυχία που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν ότι διέθεταν