Ο ρατσισμός μπήκε σπίτι μας και σπάει τα γυαλικά κι εμείς γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα

Η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού έρχεται να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Που το τελευταίο διάστημα έχει στην, πλειοψηφία τους, θύματα μικρά παιδιά.

Βεβαίως, δεν είναι τα μοναδικά θύματα, αλλά η βία απέναντι στα παιδιά είναι πάντοτε μονάδα μέτρησης του κοινωνικού εκφασισμού.

Η είδηση από την Κόνιτσα ήταν συνταρακτική: Πέντε (πέντε!) κουκουλοφόροι επιτέθηκαν σε προσφυγόπουλα που έπαιζαν. Τους επιτέθηκαν με ρόπαλα, στην ίδια Κόνιτσα που, ελάχιστα χρόνια πίσω, υποδέχτηκε τους πρώτους πρόσφυγες με κλαρίνα και χορό.

Άραγε να μετριάστηκε η

Μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η Χρυσή Αυγή πέρασε… στην παρανομία. Αυτό σημαίνει πως οι βουλευτές της ήταν (και είναι) υπόδικοι και η δράση της «υπογειοποιήθηκε». Φυσικά, η Χρυσή Αυγή ούτε διαλύθηκε, ούτε και εξαφανίστηκε. Άρχισε να λειτουργεί «συνεταιριστικά». Το νεοναζιστικό παρακράτος δρούσε μέσα από άλλες οργανώσεις, όπως η Combat88 και οι Μαίανδροι Εθνικιστές.

Κι ύστερα ήρθαν οι πρόσφυγες. Το προσφυγικό ρεύμα του 2015 και η πολύ μεγάλη αύξηση κατά το 2016, ήταν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. Οι κατά τόπους «αγανακτισμένοι κάτοικοι» μας θύμισαν έντονα και την δράση και την ρητορική του πάλαι ποτέ Αγίου Παντελεήμονα, όπου κάτω από τη μάσκα του απλού κατοίκου η Χρυσή Αυγή οργάνωσε ένα δυναμικό αντιμεταναστευτικό κίνημα με τοπικά χαρακτηριστικά.

Αν και περιορισμένο σε μία μόνο γειτονιά, το παράδειγμα του Αγίου Παντελεήμονα έρχεται περίπου τρία χρόνια πριν την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο το 2012, αποτελώντας τον τρόπο της οργάνωσης να «συστηθεί» ως «εγγυητής της ασφάλειας» στα γειτονιές.. Οι κεφαλές του εγχειρήματος, με μπροστάρισσα την Θ. Σκορδέλη, ήταν καταγεγραμμένα μέλη το ναζιστικού μορφώματος.

Τώρα, οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» δεν θέλουν τα κέντρα φιλοξενίας. «Ας έμεναν στις χώρες τους να πολεμήσουν». Και καθώς το επιχείρημα καταφανώς χώλαινε, επόμενο θύμα ήταν τα παιδιά. Οι κάτοικοι παρέδωσαν τη σκυτάλη στους «αγανακτισμένους γονείς», που «χάρισαν» ντροπιαστικές εικόνες: Στο Ωραιόκαστρο, στο Πέραμα, στα νησιά οργισμένοι γονείς απαιτούσαν να μην ενταχθούν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Και το αρχικό επιχείρημα της… αλλοίωσης του πολιτισμού μας, μπολιάστηκε από την ειδησεογραφία σχετικά με το πολύ δημοφιλές αντιεμβολιαστικό κίνημα: Τώρα οι γονείς φοβούνται ότι τα προσφυγόπουλα είναι άρρωστα, καθότι ανεμβολίαστα, και θα κολλήσουν τα ελληνόπουλα. Επιχείρημα επικίνδυνο όσο και ανεδαφικό: Τα προσφυγόπουλα εμβολιάζονται, όπως προβλέπεται για όλα τα παιδιά.

Όμως οι υπόδικοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, όσο διαρκεί η δίκη, όχι απλά δεν εξαφανίστηκαν, αλλά παρεμβαίνουν κανονικότατα στον δημόσιο διάλογο. Καθώς δεν ασκήθηκε απολύτως κανένα βέτο, από καμία πλευρά, οι χρυσαυγίτες φιγουράρουν -πέραν του κοινοβουλίου- σε εορταστικές εκδηλώσεις, τοπικές συγκεντρώσεις, καταθέσεις στεφάνων κλπ. Διεκδικούν τη νομιμοποίησή τους στο πολιτικό σκηνικό και ο χώρος που –όπως πιστεύουν- τους αναλογεί, γίνεται χώρος γόνιμος για την ανάπτυξη των ιδεών τους.

Έτσι, μόλις μέσα σε πολύ, πάρα πολύ λίγα χρόνια, κατά τα οποία διεξάγεται και η δίκη της Χρυσής Αυγής, έχουμε να απαριθμήσουμε πάμπολλες φασιστικές επιθέσεις, αρκετές εκ των οποίων έχουν σαν θύματα παιδιά.

Βεβαίως, το φαινόμενο του κοινωνικού εκφασισμού είναι ένα ντόμινο: Δεν χρεώνονται όλες οι επιθέσεις στην Χρυσή Αυγή, αλλά η πολιτική νομιμοποίηση ενός νεοναζιστικού μορφώματος δεν θα μπορούσε παρά να ανοίξει την Κερκόπορτα.

Οι πλειοψηφία των επιθέσεων έχουν χαρακτηριστικά λιντσαρίσματος από αυτοανακηρυχθέντες θεσμοφύλακες: Η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, τα ναζιστικά πογκρόμ που ξεπηδούσαν από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό και άφησαν πίσω τους βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων, επιθέσεις και τον εμπρησμό κατάληψης στην Θεσσαλονίκη, οι κατά τόπους «αγανακτισμένοι» και οι ροπαλοφόροι της Κόνιτσας, έχουν σαν κοινό σημείο αναφοράς εκείνο το σύνθημα της Χρυσής Αυγής: «Να καθαρίσουμε τον τόπο».

Ωστόσο η αύξηση των επιθέσεων εναντίον παιδιών, δείχνει το πιο αληθινό πρόσωπο του εκφασισμού: Χτυπάνε τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας, εκείνα που είναι αδύνατο να αμυνθούν και που η βία εναντίον τους προκαλεί μεγαλύτερο τρόμο.

Η πρώτη επίθεση που έγινε πολύ μαζικά γνωστή, ήταν το 2017 εναντίον του 11χρονου Αμίρ, που είχε κληρωθεί σημαιοφόρος του σχολείου του στην Δάφνη. Ο Αμίρ, πρόσφυγας αφγανικής καταγωγής, δέχθηκε επίθεση σο σπίτι του, όταν μία ομάδα αγνώστων έσπασε με τούβλο τα παράθυρα του δωματίου στο οποίο κοιμόντουσαν τα παιδιά της οικογένειας και τους μετέφεραν γραπτώς το μήνυμα να γυρίσουν πίσω στην χώρα τους.

Και κέρδισαν. Όχι τον εκδιωγμό της οικογένειας, αλλά ο 11χρονος Αμίρ, που είχε χαρεί τόσο πολύ μετά την κλήρωσή του, τελικά δεν κράτησε την ελληνική σημαία στην παρέλαση, παρά μόνο την πινακίδα του σχολείου του.

Ωστόσο, η πρώτη εναντίον παιδιού επίθεση που έγινε γνωστή, ήταν το 2013. Τότε άγνωστοι επιτέθηκαν με σπασμένο μπουκάλι σε έναν 14χρονο αφγανικής καταγωγής στην πλατεία Αττικής. Μαυροντυμένοι άντρες ξυλοκόπησαν άγρια το παιδί και του χαράκωσαν το πρόσωπο με το σπασμένο μπουκάλι της μπύρας. Ο ανήλικος είχε δηλώσει πως οι τρεις άντρες φορούσαν μπλούζες που έφεραν «ένα σήμα με δύο δάφνινα δεντράκια που κάτω ενώνονταν και μέσα είχαν ένα άλλο σήμα».

Εν κατακλείδι:

Οι ρατσιστικές επιθέσεις των τελευταίων ετών είναι τόσες πολλές, που δεν αφήνουν τα περιθώρια για καμία αμφιβολία. Ο κοινωνικός εκφασισμός δεν είναι κάτι που περιμένουμε ότι μπορεί και να συμβεί: Είναι ήδη εδώ, μας χτύπησε την πόρτα, του ανοίξαμε και τώρα σπάει τα γυαλικά στο σαλόνι μας.

Κι ούτε εύκολα ξεμπερδεύεις από αυτόν. Εξάλλου, κάνει περισσότερη φασαρία από την αλληλεγγύη. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η ορατότητα των χειρότερων υπερασπιστών του μίσους -ακόμα και μέσω εκδηλώσεων της Χρυσής Αυγής στο Ζάππειο- δεν βοηθάει κανέναν μας. Και σίγουρα ο φασισμός δε συνηθίζει να κάνει διακρίσεις.