«Ναι μεν, αλλά»

Κάποια στιγμή, επιτέλους, πρέπει να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: στην ελληνική κοινωνία έχει εμπεδωθεί, εδώ και δεκαετίες, μια συγκεκριμένη νοοτροπία σε ό,τι αφορά την προσέγγιση και τη διαχείριση των πολιτικοκοινωνικών ζητημάτων, μια νοοτροπία που γκρόσο μόντο «νομιμοποιεί» και θεωρεί εκ προοιμίου εύλογη οποιαδήποτε κίνηση, δράση ή πρωτοβουλία, αρκεί αυτή να (αυτο)προσδιορίζεται ως αριστερή και, κατ’ επέκταση, προοδευτική.

Γέννημα αφενός μεν των πολιτικών εξελίξεων και των κοινωνικών συνθηκών κατά τη

μετεμφυλιακή περίοδο —εξελίξεων και συνθηκών που ασφαλώς χρήζουν ενδελεχούς ανάλυσης και αντικειμενικής στο μέτρο του δυνατού κριτικής—, αφετέρου δε πανίσχυρων προπαγανδιστικών μηχανισμών που κυριαρχούν στο δημόσιο βίο της χώρας μας επί σειράν δεκαετιών, η νοοτροπία αυτή διαστρεβλώνει τα γεγονότα και συσκοτίζει το λογικό.

Με επιχειρήματα του τύπου «ναι μεν, αλλά», με απόψεις που εκκινούν από ένα καταφανώς εσφαλμένο θεωρητικό πλαίσιο, οι φορείς του εν λόγω τρόπου σκέψης δίνουν ουσιαστικά συγχωροχάρτι σε ανθρώπους που αναπτύσσουν εμφανώς αντικοινωνική δράση, αρνούμενοι να αντιταχθούν χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις σε κατ’ ευφημισμόν «ακτιβιστές», «ομάδες αντιεξουσιαστών» και «αναρχικές συλλογικότητες».

Μια πραγματικά σύγχρονη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους σωτήρες, δήθεν λαϊκούς αγωνιστές και υπερασπιστές της ένοπλης πάλης, αλλά από ώριμους, υπεύθυνους και καλλιεργημένους πολίτες, που γνωρίζουν επακριβώς τόσο τα δικαιώματα όσο και, κυρίως, τις υποχρεώσεις τους έναντι των υπολοίπων μελών του κοινωνικού συνόλου.

Και κάτι ακόμη, για όσους κόπτονται για την αναχαίτιση της ακροδεξιάς στην πατρίδα μας: νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής δε ρίχνουν στην πραγματικότητα όσοι απλώς αρνούνται να υιοθετήσουν την ατζέντα των κομμάτων της Αριστεράς, αλλά όσοι προσφεύγουν κατά σύστημα στη βία, εξαπολύουν επιθέσεις κατά συμπολιτών τους, προβαίνουν σε καταστροφές περιουσιών, καταχρώνται το πανεπιστημιακό άσυλο ή τάσσονται στο πλευρό ενός ψυχρού και αμετανόητου εκτελεστή.