Να μη χάσουμε όμως την ελπίδα…

Εάν δεν το έχετε ακόμη καταλάβει, θέλω να σας το ομολογήσω: είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν – και με πάθος – όσους πιστεύουν ότι πρέπει να συνεχιστεί το πρωτάθλημα, ακόμα κι αν οι ομάδες μας χρειαστεί να παίξουν μπάλα τον Ιούνιο. Το υποστηρίζω γιατί δεν είναι δυνατόν να μείνουμε έξι ολόκληρους μήνες χωρίς ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά και γιατί δεν έχω την παραμικρή ελπίδα ότι οι ελληνικές ΠΑΕ, σε περίπτωση πρόωρης διακοπής του πρωταθλήματος θα χρησιμοποιούσαν αυτό το διάστημα για να βρουν τρόπους συνεργασίας, ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση που έρχεται. Και που θα είναι τρομακτική.

Ζημιά

Υπάρχει

η εντύπωση πως η ζημιά που θα πάθουν οι ελληνικές ομάδες αφορά μόνο την εφετινή σεζόν: δεν είναι έτσι. Είναι σχεδόν απίθανο να μην υπάρχουν προβλήματα και την επόμενη σεζόν. Η μεγάλη ζημιά στα οικονομικά των ΠΑΕ έρχεται: το εφετινό ήταν μια απλή δοκιμασία μπροστά σε αυτό που ακολουθεί. Δεν υπάρχει ομάδα που να μπορεί να γλιτώσει τη ζημιά στην Ελλάδα. Οι μικρότερες, που υποτίθεται ότι έχουν μικρότερο κόστος λειτουργίας, θα είναι σχεδόν αδύνατο του χρόνου να έχουν τα ίδια έσοδα: η ΕΡΤ θέλει να φύγει από το ποδόσφαιρο και η NOVA, έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια (από τότε που ο ΠΑΟΚ έσπασε την κεντρική διαχείριση), έγινε επιλεκτική – διάλεγε με ποιους θα συνεργαστεί. Κι αν υποθέσουμε ότι η ΕΡΤ αλλάξει γνώμη και κρατήσει κάποιες ομάδες και η NOVA περάσει τη δοκιμασία με μια διαχειρίσιμη ζημιά και πάλι η πιθανότητα αυτοί οι τηλεοπτικοί πάροχοι να δώσουν στις ομάδες τα ίδια χρήματα είναι ελάχιστη. Πρώτον έχουν πάθει ζημιές μετά τη φετινή διακοπή των πρωταθλημάτων. Και δεύτερον είναι δεδομένο ότι του χρόνου η διαφημιστική πίτα θα είναι μικρότερη και οι συνδρομητές μειωμένοι. Γιατί ζημιά θα πάθει κάθε ελληνικό νοικοκυριό.

Εσοδα

Οι μικρότεροι θα ψάχνουν για κανάλι με διάθεση να τους πληρώσει, αλλά και οι μεγάλοι δεν θα περάσουν τον σκόπελο εύκολα. Πρώτα από όλα οι επιχειρηματίες που διοικούν τις ομάδες θα πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο και με τις άλλες (και αληθινά προσοδοφόρες) επιχειρήσεις τους. Δεύτερον είναι δεδομένο ότι οι ΠΑΕ θα έχουν απώλειες εσόδων από εισιτήρια – και μάλιστα μεγάλες: μου μοιάζει δύσκολο να δούμε του χρόνου ουρές για αγορές διαρκείας εισιτηρίων, όταν πια δεν γνωρίζει κανείς αν τα ματς μπορεί να γίνονται με θεατές – τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν αποτελεσματικά φάρμακα και εμβόλιο. Θα είναι σίγουρα πεσμένα τα έσοδα από χορηγίες (γιατί η αγορά θα έχει πρόβλημα) ενώ και η καθόλου απλή για τις πιο πολλές ομάδες λύση που λέγεται «πωλήσεις ποδοσφαιριστών» είναι δύσκολο να φέρει στα ταμεία χρήματα: η κρίση είναι αυτή τη φορά παγκόσμια – ποιος θα δώσει χρήματα για μεταγραφές; Ολες αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις με οδηγούν στο να πιστεύω ότι το να ολοκληρωθεί το εφετινό πρωτάθλημα είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να στείλει ένα μήνυμα αντοχής: αλίμονό του αν δεν το κάνει.

Τσέφεριν

Αυτό το μήνυμα αντοχής προσπαθεί να στείλει και η UEFA. O πρόεδρός της Αλεξάντερ Τσέφεριν είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ότι μέρος του αποθεματικού της UΕFΑ θα διατεθεί για ενίσχυση συλλόγων και Λιγκών – περίπου 600 εκατ. ευρώ. H UΕFΑ δεν θα είχε το παραμικρό οικονομικό πρόβλημα ακόμα κι αν οι εφετινές της διοργανώσεις δεν ολοκληρωνόταν. Το πιο εύκολο που θα μπορούσε να κάνει είναι να αποφάσιζε τη διακοπή όλων των διοργανώσεων και όλων των πρωταθλημάτων και να δώσει σε όλους ραντεβού το καλοκαίρι. Αντιθέτως διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, δηλαδή να συνεχιστούν όλα όποτε αυτό είναι δυνατό: δεν το έκανε για τα χρήματα – το έκανε γιατί πιστεύει πως το ποδόσφαιρο πρέπει να δείξει δύναμη και σεβασμό στους κανόνες. Ο Τσέφεριν ζήτησε μάλιστα από τις λίγκες των μεγάλων πρωταθλημάτων να συνεργαστούν και να ακολουθήσουν ένα κοινό καλαντάρι: να ξαναρχίσουν όλοι μαζί και μαζί να ολοκληρώσουν τη χρονιά – να δείξουν ότι ανήκουν στην ίδια Ευρώπη. Προσπαθεί να ενοποιήσει αυτή ακριβώς την Ευρώπη που σε πολιτικό επίπεδο αρνείται να το κάνει. Αν το ποδόσφαιρο το καταφέρει για μένα θα είναι σπουδαίο – έστω κι αν η χρονιά τελειώσει με ματς σε άδεια γήπεδα. Καλύτερα να είναι άδεια τα γήπεδα και να παίζεται ποδόσφαιρο: αν το ξαναδούμε θα το λαχταρίσουμε και περισσότερο.

Πολλές

Πιστεύω ότι ο κόσμος δεν πρέπει να χάσει αυτή ακριβώς την επιθυμία να παρακολουθεί τα σπορ – εστιάζω στο ποδόσφαιρο γιατί αυτό δίνει τη μεγάλη μάχη. Το γράφω με κάθε τρόπο, με σωστά και λανθασμένα λόγια, προβάλλοντας βέβαια και τις απόψεις εκείνων που έχουν διαμετρικά αντίθετες θέσεις – καταλαβαίνω κι όσους μιλάνε για διακοπές, αλλά από τον λόγο τους μου λείπει κάτι στο ποδόσφαιρο απαραίτητο, δηλαδή τα συναισθήματα. Για μένα κάθε ματαίωση είναι ήττα – και η κοινωνία μας δεν αντέχει κι άλλες. Μετράει ήδη πολλές.

Κατακαλόκαιρο

Το ξέρω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο σε πολλούς δεν αρέσει – έχει υπάρξει και θύμα μιας γιγάντιας προσπάθειας κατασυκοφάντησης τα τελευταία χρόνια. Αλλά εκτός από αυτούς που το απεχθάνονται υπάρχουμε κι εμείς οι πολλοί που το αγαπάμε. Υπάρχουμε κι εμείς που ελπίζουμε ότι οι παίκτες θα επιστρέψουν στο γήπεδο, ότι οι διαιτητές θα αρχίσουν πάλι να σφυρίζουν ξανά, ότι το Var θα υπάρχει πάντα για να διορθώσει ή να κάνει πιο φανερά τα σφάλματά τους. Υπάρχουμε κι εμείς που θέλουμε να μιλάμε για προπονητές, να περιμένουμε μεταγραφές, να στενοχωρηθούμε με νίκες και ήττες. Ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μας, η δουλειά μας, η διασκέδαση, η χαρά και ο θυμός μας. Αλλά είναι κι ένας τρόπος αμφισβήτησης της δύναμης του ιού: με την επιμονή της ελπίδας ότι θα ξαναδούμε ποδόσφαιρο μπορούμε να αντλούμε την πίστη ότι όλα αυτά θα περάσουν γρήγορα. Εχουμε καθήκον να πιστεύουμε ότι όλα μπορούν να ξαναρχίσουν όταν και εφόσον αυτό θα είναι δυνατό. Είπα «ξαναρχίσουν». Λάθος. Το σωστό είναι να συνεχιστούν. Οπως και η ζωή η ίδια.

Θαύματα

Προσβάλλουμε τη μνήμη εκείνων που έφυγαν από τη ζωή όταν συζητάμε για το πότε τα πρωταθλήματα θα ολοκληρωθούν; Δείχνουμε ασέβεια απέναντι σε όσους παλεύουν στις ΜΕΘ για τη ζωή τους; Είμαστε αλαζόνες γιατί μιλάμε για το πόσο η μπάλα μας λείπει, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην καθημερινότητα άλλες προτεραιότητες; Οχι φυσικά. Απλά προσδοκούμε την επιστροφή σε μια κανονική ζωή – ο ιός δεν μπορεί να εξαλείψει τις καλύτερες σκέψεις μας. Αλίμονο αν παραιτηθούμε κι αν σταματήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Οταν πρόκειται για την ελπίδα, εμείς στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε αντίπαλο. Είμαστε ιστορικά αυτοί που περισσότερο από όλους πιστεύουμε στα θαύματα…