Μένουμε Σπίτι: Ποιοι είμαστε όταν δεν επιλέγουμε τι θα φορέσουμε;

H πανδημία του κοροναϊού έχει θέσει τους δικούς της όρους στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ανάμεσα στα μέτρα που λαμβάνουν χώρες ανά τον κόσμο, για την αντιμετώπιση της αόρατης απειλής του νέου αυτού ιού, είναι και ο περιορισμός των μετακινήσεων των πολιτών.

Έτσι, πολλοί είναι εκείνοι που δουλεύουν πια σήμερα από το σπίτι. Ποιοι είμαστε όμως όταν δεν έχουμε να επιλέξουμε τι θα φορέσουμε στην καθημερινότητα μας; Πως επηρεάζεται η ψυχολογία μας όταν φοράμε μόνο πιτζάμες και φόρμες;

Στην επαγγελματική ζωή  είναι γνωστό ως «power dressing»

ένας όρος που αναφέρεται στον τρόπο που ντύνεται κανείς στον χώρο εργασίας του διεκδικώντας την επιτυχία.

Στην προσωπική ζωή, όταν λάβουμε μια πρόσκληση για ένα θέατρο, μια συναυλία, έναν γάμο ή ένα δείπνο, ο καθένας θα αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη ή θα αγοράσει κάτι καινούριο, προκειμένου να δημιουργήσει την ιδανική εμφάνιση.

Ιδανική για την προσωπικότητά του αλλά και για την περίσταση.

Κι ας μην ξεχνάμε τις red carpet εμφανίσεις των αγαπημένων μας σταρ, σε τελετές απονομής βραβείων όπως τα Όσκαρ.

Παρακολουθούμε με αγωνία και ευχαρίστηση τα look που έχουν επιλέξει και επιλέγουμε κάθε φορά τις δικές μας αγαπημένες εμφανίσεις.

Αυτές είναι οι μικρές και προσωπικές στιγμές μόδας, που έχει ο καθένας μας στη ζωή του. Τόσο πραγματικές όσο και αντιπροσωπευτικές. Όμως αυτές οι στιγμές έχουν σήμερα εξαφανιστεί.

Τα κανάλια δημόσιου διαλόγου έκλεισαν. Οι εργαζόμενοι απαγορεύονται από τους χώρους εργασίας τους. Τα σχολεία είναι κλειστά.  Και έχουμε χάσει λίγο από εμάς. Ένα ουσιαστικό κομμάτι της ταυτότητάς μας έχει τις ρίζες του στο πώς σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας, πώς τοποθετούμε τους εαυτούς μας μέσα στην κοινωνική ιεραρχία.

Οριζόμαστε εν μέρει, από  τα ρούχα που επιλέγουμε να φοράμε.

Ντυνόμαστε και την ίδια στιγμή λέμε στους γύρω, μια ιστορία για τους εαυτούς μας. Τώρα όμως  δεν υπάρχει κανείς  για να ακούσει την αφήγησή μας, και όλοι έχουν μετατραπεί σε φαντάσματα με πιτζάμες και φόρμες.

Ντυνόμαστε για να υποδείξουμε τις ικανότητές μας και στη ρίζα όλων αυτών των επιλογών βρίσκεται μια απαίτηση «Δείτε την αξία μου». Μαζί με μια απόλυτη διακήρυξη «Είμαι πολύτιμος».

Όταν πρέπει να ντυθείς για τη δουλειά – είτε είσαι υπάλληλος γραφείου, δάσκαλος σε σχολείο, εργάτης σε γραμμή παραγωγής, σερβιτόρος σε καφέ ή κοστουμάτος διευθυντής σε κάποια εταιρεία – σημαίνει πως θα πρέπει να ντυθείς με τα ανάλογα ρούχα που προσδιορίζουν τη θέση σου στην εργασία.

Τα περισσότερα ρούχα που φοράμε στη δουλειά δεν υπογραμμίζουν την ατομικότητα μας. Αντίθετα, τα ρούχα εργασίας μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε μέρος κάποιου γενικότερου συνόλου. Αυτή η «στολή» έχει να κάνει με την συνδεσιμότητα.

Το να δουλεύεις από το σπίτι και να μην αποχωρίζεσαι ποτέ τις πιτζάμες σου, μπορεί αρχικά να λειτουργήσει απελευθερωτικά.

Να είναι σαν μια γιορτή άνεσης αφού αποτινάσσονται όλοι εκείνοι οι πιεστικοί εταιρικοί κανόνες που απαιτούν να ντύνεσαι στην πένα, έχεις δεν έχεις διάθεση, ή να πρέπει να φοράς κοστούμι χειμώνα-καλοκαίρι.

Ωστόσο, περνώντας μια ολόκληρη μέρα φορώντας τις πιτζάμες καθισμένος μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, είναι εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου, τον στόχο σου και την αίσθηση κάποιου σκοπού.

Τα ρούχα μας δημιουργούν όρια. Σηματοδοτούν το χρόνο.

Οι άνθρωποι που εργάζονται τακτικά από το σπίτι -και πριν από την πανδημία του κοροναϊού- μιλούν για την ανάγκη που υπάρχει να ντυνόμαστε σαν να ήταν να πάμε στο γραφείο, έτσι ώστε να μπορέσουμε να σηματοδοτήσουμε τον χρόνο που απασχολούμαστε με την εργασία αλλά και για να μην αισθανομάστε νωθρότητα.

Για να νιώθουμε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, γιατί χωρίς τον υπόλοιπο κόσμο, ποιοι είμαστε τελικά;

Τα ρούχα είναι τα λάφυρα της επιτυχίας που έχουμε και  μας επιτρέπουν να έχουμε το λόγο, χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξουμε το στόμα μας.

Η μόδα είναι μια μορφή επικοινωνίας που είναι τόσο οικεία όσο και απόλυτη. Χωρίς να πείτε λέξη, στέκεστε πίσω από το μήνυμά σας, γιατί στην πραγματικότητα το φοράτε.

Χωρίς αυτές τις στιγμές της μόδας, χάσαμε την ικανότητα να συνδέουμε εύκολα, να πούμε κάτι – ακόμη και όταν φοβόμαστε να κάνουμε κάτι πραγματικά.

Στερούμαστε την ευκαιρία να γιορτάσουμε τους εαυτούς μας ή απλά να απολαύσουμε την ευχαρίστηση να αισθανόμαστε ότι παίζουμε το ρόλο μας στο κοινωνικό σύνολο.

Ένα μικρό κοπλιμέντο άλλωστε είναι ίσως ακριβώς αυτό που χρειάζεται  ο καθένας μέσα στη μέρα του για να χαμογελάσει.

To κείμενο είναι απόδοση άρθρου που δημοσιεύτηκε στην Washington Post από την κριτικό μόδας Robin Givhan.