Κρατικομονοπωλιακή παιδεία

Ήσαν ανέκαθεν παιδιά κατώτερου θεού οι φοιτητές των ιδιωτικών μεταλυκειακών ιδρυμάτων, των «κολεγίων»: κάποτε, οι γονείς των φοιτητών κρατικών σχολών και πανεπιστημίων είχαν φορολογικές απαλλαγές για τα παιδιά που σπούδαζαν – οι άλλοι όχι. Ήτοι, οι γονείς  αυτοί και δίδακτρα πλήρωναν και φορολογούνταν παραπάνω, καίτοι ανήκαν κατά τεκμήριο σε ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα: γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι «κληρονόμοι» των  πανεπιστημιακών σπουδών είναι πρωτίστως απόγονοι πτυχιούχων.

Ήταν απαράδεκτο ότι τα παιδιά αυτά ήθελαν να σπουδάσουν,

να αποκτήσουν γνώσεις, να σταδιοδρομήσουν: έπρεπε να γίνουν χειρώνακτες. Αλλά δεν υπάρχουν πια χειρώνακτες, ακόμη και η απλούστερη εργασία -χειρισμός κινητού, πχ- απαιτεί χειρισμό πολύπλοκων «συμβολικών συστημάτων»: κάθε μηχάνημα είναι κρυσταλλωμένη σε ύλη επιστημονική γνώση, απαιτεί μαθητεία η χρήση τους, τι «σημαίνουν», τι κάνουν τα διάφορα «κουμπιά». Για τούτο άλλωστε παγκοσμίως επεκτείνονται συνεχώς τα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Αλλά εδώ  -μοναδική χώρα σε όλη την ΕΕ- είναι κλειστός ο αριθμός εισακτέων στα κρατικομονοπωλιακά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: διατίθενται ετησίως περίπου 75.000 θέσεις για 100.000 υποψήφιους. Το κράτος, κατά την εγχώρια απολιθωμένη Αριστερά, πρέπει να ελέγχει παιδεία, υγεία, ενέργεια και νερό – όχι να τα παρέχει εν αφθονία, να τα ελέγχει. Γιατί καθιστώντας τα σπάνια, ελέγχει πολιτικά τους πολλούς που τα χρειάζονται· οι λίγοι τα βρίσκουν όποτε και όπου θέλουν.

Να μη γίνονται, λέει, δάσκαλοι και καθηγητές οι απόφοιτοι κολλεγίων γιατί τα τελευταία δεν είναι καλά, όσο τα πανεπιστήμια. Το υποστηρίζουν οι διδάσκοντες στα πανεπιστήμια – που αρνούνται πεισματικά να αξιολογηθούν- και οι υπερήφανοι για την ανωτερότητά τους απόφοιτοι τους. Αλλά από το ΑΣΕΠ δεν θα εξεταστούν και οι απόφοιτοι κολλεγίων; Αν δεν είναι καλοί, δεν θα περάσουν. Αλλιώς, αφού είναι τόσο τέλεια τα κρατικομονοπωλιακά εκπαιδευτικά ιδρύματα, ας καθιερωθεί «επετηρίδα βαθμού πτυχίου», να προσλαμβάνονται κατά τον βαθμό αποφοίτησης οι εκπαιδευτικοί και λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς άλλο κριτήριο.

Πέραν του ότι επιβάλλεται από ενωσιακούς κανόνες, η απόφαση της Νίκης Κεραμέως είναι ορθότατη επί της ουσίας: αρνούμενο το κράτος την παροχή του αναγκαίου για την επιβίωση εφοδίου της εκπαίδευσης και μη επιτρέποντας την παροχή του από ιδιωτικούς φορείς, είναι σαν να απαγορεύει την ιδιωτική ιατρική ενώ δεν επαρκούν τα κρατικά νοσοκομεία – και μετά να μη δέχεται να γίνονται οι «ανάπηροι» δημόσιοι υπάλληλοι.

Η πράξη της κ. Κεραμέως είναι αντίστοιχη της κυβερνητικής επιλογής της Κατερίνας Σακελλαροπούλου έναντι του Προκόπη Παυλόπουλου. Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες επιλογές τις θεωρούν «αριστερές» γιατί είναι προσκολλημένοι σε αυταρχικές και πελατειακές ιδεολογίες.