Καλή και κακή Αριστερά, αυτός ο μύθος

Επειτα από τεσσεράμισι χρόνια αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης και λίγο προτού ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην έξοδο, εξακολουθεί να αναπαράγεται ένας μύθος.

Ότι υπάρχει η καλή, η λιγότερο καλή ή ακόμη και η κακή Αριστερά. Ότι εν πάση περιπτώσει η Αριστερά είναι εξ ορισμού κάτι καλό και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σπίλωσε την τιμή και την υπόληψή της και ότι πάντως, ό,τι και να λέμε, όλα αυτά είναι κάπως και μάλλον

Αποδεικνύεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ακόμη μύθο που (καιρός είναι να) τελειώνει.

Δεν υπάρχει καλή και κακή Αριστερά.

Σε ό,τι αφορά τις εμμονές, τα αδιέξοδα, τις πρακτικές και τις αντιλήψεις, υπάρχει μία ταύτιση. Η μόνη διαφορά είναι ανάμεσα στην Αριστερά που κυβερνά και σε εκείνη που παραμένει στην ασφάλεια της αιώνιας αντιπολίτευσης.

Σε τελική ανάλυση, ας κατονομάσει κάποιος ποια ακριβώς είναι αυτή η καλή Αριστερά, η ατυχήσασα; Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια και πού κρύβεται τώρα; Είναι μάλλον ανεπαρκής η δικαιολογία να συνδέεται αυτή με τον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη. Αν μιλάμε για δύο πρόσωπα, δεν έχει εν τέλει και τόση σημασία, με όρους ιστορικούς.

Η Αριστερά εν τέλει, απλώς αποκαλύφθηκε. Επειτα από τόσα χρόνια που κρυβόταν στην εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση, πήρε την διακυβέρνηση. Ίσως αυτή και να ήταν εν τέλει η ιστορική της ατυχία.

Τα έκανε μούσκεμα. Και φάνηκε το πραγματικό της πρόσωπο:

Ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, το δίκιο που τάχα είναι με το μέρος της, το «θα αλλάξουμε τον κόσμο» όπως μας καπνίσει και με όποιον τρόπο μας γουστάρει (και ας μην αλλάζει…) και πόσα άλλα τέτοια, βάσει των οποίων πολιτεύεται η Αριστερά, κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια. Όχι επειδή η Αριστερά του Αλέξη είναι κακή και σφετερίζεται τον τίτλο. Πολύ απλά, επειδή αυτός είναι ο «τρόπος της Αριστεράς».

Τώρα, όσο πλησιάζει το τέλος αναδεικνύεται απλώς μία διαφορά της με τους άλλους, τους μη αριστερούς και προοδευτικούς.

Όταν κάνει όλα αυτά τα εξωθεσμικά, όταν διορίζει δικά της παιδιά και συγγενείς, όταν περιφρονεί και καταπατά δημοκρατικές αρχές και αξίες, όταν εξυπηρετεί με συνοπτικές διαδικασίες πολιτικούς και λοιπούς συγγενείς και φίλους, η Αριστερά δείχνει σε τι και πόσο διαφέρει από τους υπολοίπους.

Διαφέρει ως προς το ότι όλα αυτά γίνονται επειδή, φυσικά, «το δίκιο είναι με το μέρος της», είναι στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η Ιστορία της χρωστά…

Και ως εκ τούτου, όταν αποφασίζει π.χ. να στήσει ένα όργιο διορισμών και εξυπηρέτησης ημετέρων, πολύ απλά δεν θεωρεί ότι έχει να απολογηθεί σε κανέναν.

Είτε δεν αισθάνεται καμία ευθύνη, όπως είπε ένας από τους κορυφαίους πολιτειακούς παράγοντες προ ημερών, είτε φτάνει σε ένα σημείο να ζητήσει μία υποκριτική συγγνώμη, η οποία ούτως αλλως αντίκρυσμα δεν εχει κανένα. Μόνο που και την συγγνώμη αυτή, που κατόρθωσε να αρθρώσει η Τασία Χριστοδουλοπούλου, την ζήτησε από φίλους και συντρόφους.

Η Αριστερά, εν ολίγοις, έχει λογαριασμούς μόνο με τον εαυτό της. Υπό αυτό το πρίσμα κάνει ό,τι κάνει και μόνο από τον εαυτό της ζητάει συγγνώμη, όταν ζορίσουν τα πράγματα.

Τώρα θα έχει την ευκαιρία να αναστοχαστεί και αν τα καταφέρει, να εφεύρει νέους μύθους. Για όσους βέβαια είναι πρόθυμοι να παραμυθιάζονται ακόμη.