Και τώρα σκάμε και κολυμπάμε!

Kαλά είναι οι κάθε λογής επικολυρικές κορώνες και οι… φουστανέλες: καλές και χρειαζούμενες ώστε πού και πού να νιώθουμε και καμιά εθνική ανάταση βρε αδερφέ, αλλά προς το παρόν ισχύει η ατάκα από ένα ανέκδοτο…

Σκάσε και κολύμπα!

Η Εθνική μπάσκετ βουτάει από σήμερα στα νερά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, που άλλοτε θα είναι γαληνεμένα και άλλοτε θα φουρτουνιάζουν και σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση θα απαιτηθούν κιόλας οι γνώσεις και η τεχνογνωσία της ναυσιπλοΐας.

Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως και ο κολιός του Μαυροβουνίου θα αλιευθεί την έσχατη ημέρα του Αυγούστου, όσο για τα

Δεν χρειάζεται καμιά πρεμούρα, διότι όπως έλεγε πάντοτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης – και μάλιστα αυτή την κουβέντα τη λάνσαρε το 2006 στη Χαμαμάτσου – «πάμε μπάλα μπάλα». Τι σημαίνει αυτό; Βήμα με βήμα, φάση με φάση, κατοχή με κατοχή, μια άμυνα, η επόμενη επίθεση και πάει λέγοντας…

Αυτή είναι η όγδοη παρουσία της ελληνικής ομάδας σε Παγκόσμιο Κύπελλο: το ’86 έκανε το ντεμπούτο της στην Ισπανία με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου, τον Φιλίππου και τον Καμπούρη, το 2006 νίκησε τους Αμερικανούς και εντέλει ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και ύστερα από 13 χρόνια η τωρινή ομάδα βρίσκεται in a mission, κατά πως λένε και οι Αμερικανοί…

Τουτέστιν, σε μια διατεταγμένη υπηρεσία και σε μια ιεραποστολή για να βάλει τέρμα τα δέκα χρόνια της καταχνιάς…

Τις προάλλες η Εθνική, δίκην πρόβας τζενεράλε, έπαιξε σε ένα τουρνουά στην πόλη Σουότσου ονόματι «Atlas» και η ίντριγκα είναι αναπόδραστη…

Εχουμε κι ελόγου μας – και κοκορευόμαστε γι’ αυτό – έναν Ατλαντα: τον Γιάννη Αντετοκούνμπο εννοώ, αλλά θα ήταν ολέθριο λάθος και κατάφωρα άδικο (για τον ίδιο, για τους υπόλοιπους έντεκα παίκτες και για όλη την ομάδα) να πιστεύουμε πως θα σηκώσει μονάχος του τον ουράνιο θόλο όπως ο Τιτάνας της μυθολογίας!

Μπάλα μπάλα, λοιπόν και επιφυλασσόμεθα διά τα περαιτέρω…