Η πτώση από τον Ήλιο (ή έστω την Σελήνη…) θα είναι άγρια

Είναι γνωστό και είναι αξίωμα: τα συντροφικά μαχαιρώματα είναι τα χειρότερα.

Πάντοτε δε, όσοι τα δέχονται αιφνιδιάζονται, προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε, από πού τους ήλθε το κακό και γιατί τους βρήκε.

Συμβαίνει τώρα με τον Νίκο Παππά. Όσο περιοδεύει ανά τον κόσμο και ετοιμάζεται να εκτοξεύσει διαστημόπλοια και δορυφόρους και να κατακτήσει την Σελήνη, κάνοντας ότι δεν ήξερε-δεν γνώριζε για Πετσίτη, Αρτεμίου, κυπριακές off-shore και κάτι άλλα παρεμφερή, βλέπει και ακούει συντρόφους του να τον κρεμούν στα μανταλάκια και να εγκαταλείπουν με ελαφρά πηδηματάκια την γραμμή «το δίκιο

είναι με το μέρος μας» και να τον εξαιρούν από τον ιερό κανόνα του ηθικού πλεονεκτήματος.

Πρώτος το έκανε ο Τζανακόπουλος. Είπε λίγο πολύ ότι δεν ήξερε τι έκανε ο Παππάς με τον Αρτεμίου.

Μετά το είπε ο Σκουρλέτης. Είπε ότι όλα είναι προς διερεύνηση. Και ότι αν υπάρχει η παραμικρή σκιά όλοι όσοι κατέχουν δημόσια αξιώματα, πρέπει να δώσουν εξηγήσεις.

Μετά ήλθε ο βουλευτής Σάκης Παπαδόπουλος. Και είπε ότι κανείς δεν διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα εάν δεν το αποδεικνύει η συμπεριφορά, οι παρέες και η στάση ζωής του.

Πιο καραμπινάτο άδειασμα υπουργού από βουλευτή δεν πρέπει να έχει υπάρξει.

Φαίνεται ότι όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, όποια κάλπη και αν είναι αυτή, κάποιες υποθέσεις δεν εξελίσσονται όπως τις ονειρεύονται στην Κουμουνδούρου κι στην Ηρώδου Αττικού. Και δεν προμηνύουν θρίαμβο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και κατά το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», κάποιοι σιγά σιγά θα πάρουν τις αποστάσεις τους από τα σκοτεινά σημεία της διακυβέρνησης.

Αν και όταν χρειαστεί, το παιχνίδι μπορεί και να χοντρύνει. Μπορεί να τεθούν υπαρξιακά διλήμματα. Και ηθικό πλεονέκτημα και συγκάλυψη δεν συμβιβάζονται, θα πουν κάποιοι. Κάποιοι θα την πληρώσουν, κάπως.

Φαίνεται πώς όσο συμβαίνουν αυτά, ο κ. Τσίπρας έχει κάνει ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος.

Εχει αποφασίσει να προχωρήσει με τάχα κεντροαριστερό μανδύα, να προσφέρει θέσεις σε πολιτικά στελέχη που του έκαναν την βρώμικη δουλειά, να αφήσει πίσω του τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς και δεν θα το δεχθούν αυτό έτσι εύκολα οι σύντροφοι της Αριστεράς. Εν όψει μίας εκλογικής ήττας, γνωρίζουν πολύ καλά κάτι. Ακόμη και με μία ψήφο διαφορά να κερδίσει ο Μητσοτάκης, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη Βουλή θα είναι οι μισοί από τους σημερινούς. Για τις μισές αυτές θέσεις θα δοθεί μεγάλος αγώνας.

Και δεν θα ανεχθούν εύκολα οι διεκδικούντες την επανεκλογή τους, να τους μπουν σφήνα Μπίστηδες, Ραγκούσηδες και διάφοροι άλλοι, όσο κι αν αυτοί ορκιστούν αιώνια πίστη και αφοσίωση στον Ηγέτη και την Ιδέα.

Η αντίδραση αυτή θα στραφεί κατ’ αρχάς στους εύκολους στόχους. Όσους θεωρηθεί ότι απώλεσαν ή έπληξαν το ηθικό πλεονέκτημα.

Η μάχη θα είναι σκληρή, καθώς ακόμη και όσοι θεωρηθούν εύκολοι στόχοι, εξακολουθούν να έχουν κάποια ερείσματα, κάποιους μηχανισμούς και πάντως δεν θα καθήσουν με σταυρωμένα χέρια.

Πλην όμως, δεν θα πρόκειται για κάτι νέο στην πολιτική και στην Ιστορία.

Η πτώση εκείνων που πετούν πολύ κοντά στον Ήλιο – ή έστω στην Σελήνη – είναι συνήθως άγρια και επεισοδιακή.