Η ΛΕΑ και το πορτοκαλί χρώμα στο φανάρι

Σήμερα το πρωί, λίγα λεπτά μετά τις 8, ένα ασθενοφόρο επιχειρεί ανεπιτυχώς να κινηθεί στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης στον Κηφισό, όπου υπάρχουν ουρές χιλιομέτρων λόγω τροχαίου που έχει σημειωθεί νωρίτερα.

Το γεγονός αυτό γίνεται γνωστό από αγανακτισμένους οδηγούς που βρίσκονται στον Κηφισό και φροντίζουν να ενημερώσουν τους υπευθύνους ενός ραδιοφωνικού σταθμού για την κατάληψη της ΛΕΑ και το γενικότερο κυκλοφοριακό κομφούζιο.

Την ίδια στιγμή εγώ βρίσκομαι εποχούμενος στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στα όρια Βούλας

και Γλυφάδας. Ενόσω ενημερώνομαι από το ραδιόφωνο για την κατάσταση που επικρατεί στον Κηφισό, ο φωτεινός σηματοδότης που βρίσκεται σε απόσταση αρκετών δεκάδων μέτρων από το όχημά μου αλλάζει χρώμα. Το πράσινο γίνεται πορτοκαλί, κι εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, βγάζω το πόδι μου από το γκάζι κι αρχίζω να πατάω φρένο.

Οι οδηγοί δύο οχημάτων που μέχρι τότε με ακολουθούν, αντί να επιβραδύνουν, επιταχύνουν. Τα «καλά αντανακλαστικά» τους λειτουργούν θαυμάσια, όχι όμως για να φρενάρουν. Όταν περνούν την κεντρική διασταύρωση, το φανάρι είναι πλέον «βαθύ κόκκινο». Ευτυχώς, τα οχήματα που βρίσκονται στο απέναντι ρεύμα αρχίζουν να διασχίζουν κάθετα τη λεωφόρο με σχετική καθυστέρηση.

Τα δύο αυτά περιστατικά, σε δύο διαφορετικά σημεία του λεκανοπεδίου την ίδια ώρα, είναι κατά την άποψή μου εξόχως δηλωτικά του σοβαρότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία: της έλλειψης παιδείας και ουσιαστικής καλλιέργειας, της εγκληματικής ανευθυνότητας και ανωριμότητας, της απουσίας υγιούς κοινωνικής συνείδησης.

Όσοι γράφουν ξανά και ξανά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη ΛΕΑ και το πορτοκαλί χρώμα στο φανάρι, όσοι αδιαφορούν κατ’ αυτόν τον τρόπο για τη ζωή και την ασφάλεια των συμπολιτών τους, είναι παντελώς αδικαιολόγητοι, τραγικά απερίσκεπτοι και απολύτως καταδικαστέοι.

Κι αν κάποιοι με θεωρούν υπερβολικό στις κρίσεις μου για τους προαναφερθέντες, θα τους απαντήσω ως εξής: εξ όνυχος τον λέοντα.