Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μιλάει στο in.gr για την παράσταση «Οι ποιητές μας τραγουδούν»

Ο Μανώλης Μητσιάς και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιστρέφουν με το πιο ξεχωριστό μουσικό πρόγραμμα των τελευταίων ετών.

H παράσταση «Οι ποιητές μας τραγουδούν» επιστρέφει στην σκηνή του θεάτρου «ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ» για τα τρία πρώτα Σάββατα του Μάρτη, 02 , 09 και 16. Μια καλλιτεχνική πρόταση που αγαπήθηκε, μια περιδιάβαση στο μαγικό κόσμο της ελληνικής ποίησης από τον 6ο π.Χ. αιώνα έως τις μέρες μας.

Ακούγονται μελοποιημένοι οι : Σαπφώ, Διονύσιος Σολωμός,

Κωστής Παλαμάς, Άγγελος Σικελιανός , Κ.Π Καβάφης, Κώστας Βάρναλης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Καρυωτάκης, Γιώργος Σαραντάρης, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Μυρτιώτισσα, Τάσος Λειβαδίτης, Μανώλης Αναγνωστάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Νίκος Καββαδίας, Νίκος Γκάτσος, Ιάκωβος Καμπανέλης, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Χρονάς ,Μάνος Ελευθερίου, Γιώργος Σκούρτης, Άλκης Αλκαίος και Διονύσης Σαββόπουλος.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μιλάει στο in.gr για αυτή την απρόσμενη συνεργασία.

Γιατί το κοινό έχει αγαπήσει τόσο πολύ την μουσική παράσταση «Οι ποιητές μας τραγουδούν»;

Γιατί έχει την ευκαιρία να ακούσει υπέροχα τραγούδια, γραμμένα από τους μεγαλύτερους συνθέτες μας πάνω σε στίχους σπουδαίων Ελλήνων ποιητών. Γιατί τα τραγούδια αυτά τα ξέρει, τα έχει τραγουδήσει, είναι συνδεδεμένα με τις μεγάλες και μικρές στιγμές της ζωής του καθενός, αλλά και με την ιστορία και τους αγώνες του τόπου μας. Γιατί θυμάται πόσο σπουδαία ποίηση έχει γραφτεί στη γλώσσα μας, μια γλώσσα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, με τεράστια ομορφιά και δύναμη εκφραστική, κι αυτό τού χαρίζει περηφάνεια κι ανάταση. Άλλωστε όλοι μας έχουμε ανάγκη, αυτούς τους δύσκολους καιρούς, από συγκίνηση και αισθητική.

Οι παραστάσεις του Μαρτίου θα διαφέρουν από τις προηγούμενες;

Όχι, είναι ακριβώς οι ίδιες. Το μόνο που αλλάζει είναι ο χώρος. Από την ιστορική αίθουσα «Παρνασσός» μεταφερόμαστε στο Θέατρο «Εμπορικόν».

Νιώθουμε ότι πάντα σας συνέδεε μια στενή σχέση με την ελληνική ποίηση. Ισχύει;

Ναι. Διαβάζω και απαγγέλλω ποίηση από μικρό παιδί. Πρώτα σ’ εκείνες τις ωραίες σχολικές γιορτές, όπου μάθαινα απέξω μακροσκελή ποιήματα τύπου «Του νεκρού αδελφού», ή «Ο Ματρόζος» του Γεωργίου Στρατήγη. Ο πατέρας μου μού είχε κάνει τότε κι ένα δώρο, δύο τόμους με τα άπαντα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Θυμάμαι ακόμα πόσο με συνάρπαζε ο σκοτεινός ρομαντισμός του. Αργότερα στην εφηβεία μου, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ανακάλυψα τη νεότερη ελληνική ποίηση. Ήταν μια εμπειρία αποκαλυπτική. Στα 17 μου διάβασα όλον τον Σεφέρη καθώς και έναν τεράστιο τόμο με δοκίμια και μελέτες πάνω στο έργο του, για να γράψω μια εργασία για μια εκδήλωση του σχολείου μας. Ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Σολωμός, ο Καρυωτάκης, ο Εγγονόπουλος, ο Γκάτσος, ο Καββαδίας, ο Αναγνωστάκης, ήταν οι άλλες μεγάλες αγάπες μου εκείνης της εποχής. Διάβαζα τις συλλογές τους κι άκουγα φανατικά όσους δίσκους είχαν γίνει πάνω σε ποιήματά τους. Αργότερα, ως ηθοποιός, έπαιξα το «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» του Ρίτσου με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», καθώς και τη «Φαίδρα» του στο Φεστιβάλ Αθηνών πριν δέκα χρόνια και τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην Αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Τη δεκαετία του ’80 συμμετείχα σε εβδομαδιαία βάση στη ραδιοφωνική εκπομπή του ποιητή Ματθαίου Μουντέ «Αιγαίο, ρίζα και διάρκεια». Εκεί μπροστά στα μικρόφωνα της ΕΡΤ ασκήθηκα στην ανάγνωση της ποίησης, διερευνώντας το πώς μπορεί να αποδοθεί το ύφος και το νόημα του ποιήματος. Όλα αυτά τα χρόνια έχω πάρει μέρος σε άπειρες ποιητικές βραδιές και παρουσιάσεις βιβλίων ποίησης. Έχω ηχογραφήσει σε συνεργασία με τον Γιώργο Χρονά και την «Οδό Πανός» τρία CD με ποιήματα των Λειβαδίτη, Σαραντάρη, Καβάφη, καθώς και με το περιοδικό «Το δέντρο» ένα CD με ποιήματα της Σύλβια Πλαθ. Πολλές απ’ αυτές τις ηχογραφήσεις υπάρχουν στο YouTube, με πιο γνωστή την ηχογράφηση του «Μονογράμματος» του Ελύτη για τον ραδιοφωνικό σταθμό «Μελωδία». Και βέβαια τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε δώσει με τον Μανόλη Μητσιά πολλές παραστάσεις του αφιερώματος «Ο Γκάτσος που αγάπησα», όπως και τώρα των ποιητών μας, σε όλη την Ελλάδα.

Πως αντιμετωπίσατε στην αρχή αυτή την ιδέα του Γιώργου Λιάνη;

Ο Μανόλης είχε αρχικά τη σκέψη να κάνουμε μετά τον Γκάτσο ένα αφιέρωμα σε τέσσερις μεγάλους ποιητές μας, αλλά ο Γιώργος Λιάνης αντιπρότεινε ένα ευρύτερο αφιέρωμα σε όλη την ελληνική μελοποιημένη ποίηση. Αυτό είχε τεράστιο ενδιαφέρον ως ιδέα και έγινε δεκτό απ’ όλους μας με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά χρειάστηκαν μήνες μελέτης και προετοιμασίας, γιατί ήταν αδύνατον να συμπεριληφθεί σε δύο ώρες όλο το τεράστιο υλικό που κυκλοφορεί. Η τελική επιλογή έγινε με κριτήριο το τι ταίριαζε στο σχήμα. Για παράδειγμα δεν μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε το «Ομπρός βοηθάτε» των Σικελιανού – Θεοδωράκη, που απαιτεί μεγάλη συμφωνική ορχήστρα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής;

Δεν έχω απάντηση σ’ αυτό. Αγαπώ πάρα πολλούς ποιητές, όχι μόνο έναν, τον καθένα ξεχωριστά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η ποίηση δεν αποτιμάται με συγκρίσεις. Στους ποιητές που ανέφερα πριν, με τα χρόνια προστέθηκαν και πολλοί άλλοι, όπως ο Λειβαδίτης, ο Σαχτούρης, ο Καρούζος, ο Σινόπουλος, η Δημουλά, ο Γιάννης Κοντός, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Γιάννης Βαρβέρης, ο Γιώργος Χρονάς, η Γλυκερία Μπασδέκη και πρόσφατα ο Γιώργος Βέλτσος με τη «Λευκή Ελλάδα» του.

Είμαστε ένα λαός που τραγουδάει στις ταβέρνες Βάρναλη και Γκάτσο χωρίς ποτέ ίσως να τους έχει διαβάσει. Είναι παράδοξο;

Καθόλου παράδοξο, τη στιγμή που έχουμε στην Ελλάδα το μοναδικό φαινόμενο να έχουν μελοποιηθεί οι ποιητές μας από τόσο σπουδαίους συνθέτες. Το τραγούδι έχει μια απίστευτη αμεσότητα, τρυπώνει παντού, στο ραδιόφωνο, στο αυτοκίνητο, στα τραπέζια, στα γλέντια, στον δρόμο, στις διαδηλώσεις. Ο λαϊκός άνθρωπος ίσως δεν θα πάει εύκολα στο βιβλιοπωλείο, σίγουρα όμως έχει χορέψει τη «Δραπετσώνα» κι έχει τραγουδήσει τους «Μοιραίους». Κι αυτό είναι το προνόμιό μας ως λαού. Να τραγουδάμε τους ποιητές μας με κάθε αφορμή σε κάθε προσωπική ή ιστορική μας στιγμή.

Σε ποιο τραγούδι νιώθετε ότι το κοινό είναι πάντα πιο συγκινημένο;

Απ’ αυτά που λέει ο Μανόλης, στο «Ερωτικό (Με μια πιρόγα)» του Άλκη Αλκαίου, ένα σπουδαίο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου που ο κόσμος το έχει λατρέψει με τη φωνή του Μανόλη. Απ’ αυτά που λέω εγώ, στον «Ηθοποιό» του Χατζιδάκι, γιατί νομίζω το κοινό επικοινωνεί με τη δική μου συγκίνηση και την ιδιαίτερη σχέση μου – λόγω ιδιότητας – μ’ αυτό το τραγούδι. Κι απ’ αυτά που λέμε μαζί, στο «Προσκύνημα» των Καμπανέλλη – Ξαρχάκου, που συνδυάζει το τραγούδι με την υποκριτική και ξυπνάει μνήμες ιστορικές.

Πως είναι η συνεργασία με τον Μανόλη Μητσιά;

Ο Μανόλης είναι πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος με μια σπάνια σεμνότητα, ευγένεια, καλοσύνη και γενναιοδωρία. Δεν είναι τυχαία η μακροχρόνια παρουσία του στον χώρο της καλής μουσικής. Είναι ένας καλλιτέχνης με υψηλή αισθητική, είχε σπουδαίους δασκάλους, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Νίκο Γκάτσο, και πορεύτηκε πάντα με συνέπεια και εξαιρετικές επιλογές. Στο καμαρίνι και στα ταξίδια είναι γλυκός, ανθρώπινος και με χιούμορ, έχει πάντα μια υπέροχη κι αστεία ιστορία να διηγηθεί, και πάνω στη σκηνή είναι δοτικός, με μια απίστευτη δωρικότητα και επικοινωνιακή δύναμη. Τον παρακολουθώ κάθε φορά με θαυμασμό και μαθαίνω απ’ αυτόν. Είναι μια σπουδαία εμπειρία και τιμή για μένα να είμαι δίπλα του στη σκηνή. Όπως και με τους τρεις εξαιρετικούς μουσικούς μας, τον Αχιλλέα Γουάστορ στο πιάνο και τους Ηρακλή Ζάκκα και Γιάννη Ματσούκα εναλλάξ, στο μπουζούκι και το μαντολίνο. Αυτές οι στιγμές μαζί τους θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου ως κάτι το μαγικό και πολύτιμο. Τους ευχαριστώ όλους.