Η διάσταση του παραμυθιού

Το επισημαίνω γιατί δεν φρόντισε να το αναδείξει κανείς. Την περασμένη Κυριακή είχαμε μεγάλες μετακινήσεις οπαδών και στη Λιβαδειά και στην Τρίπολη. Πάνω από δύο χιλιάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού επισκέφθηκαν αυθημερόν τις δυο αυτές πόλεις και παρακολούθησαν τα παιχνίδια των ομάδων τους.

Δεν συνέβη το παραμικρό! Ενας πολύ βασικός λόγος είναι ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων οι τοπικές αστυνομικές διευθύνσεις που έκαναν αυτό που είναι η δουλειά τους: φρόντισαν τη δημόσια τάξη, επιδιώκοντας τη συνεργασία με τις ομάδες. Καμία διμοιρία ΜΑΤ δεν πήγε στο γήπεδο για να δείξει πόσο σκληρά παιδιά είναι τα μέλη που την αποτελούν, κανείς αστυνομικός διευθυντής δεν έδωσε εντολή για ρίψεις δακρυγόνων, κανείς δεν έκανε δύσκολη τη ζωή των οπαδών για να δείξει ότι έχει εξουσία. Κι όλα κύλησαν όμορφα και ήσυχα. Ας το θυμόμαστε κι ας το κρατήσουμε ως παράδειγμα.

Χθες ο Ολυμπιακός πούλησε τον Σεμπά – κάποιοι είπαν ότι κατάφερε να τον ξεφορτωθεί. Ο Βραζιλιάνος πάει κι αυτός στη Σαουδική Αραβία και μάλλον θα τον ξεχάσουν όλοι γρήγορα. Ηταν ένα από τα καλύτερα παιδιά που πέρασαν από την Ελλάδα, χωρίς αμφιβολία. Ελάχιστοι κατάλαβαν το πόσο χρήσιμος παίκτης είναι.

Ο Σεμπά είναι πραγματικά καλό παιδί. Στην Ελλάδα ο όρος «καλό παιδί», όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστές, χρησιμοποιείται με δυο τρόπους. Οι παράγοντες όταν αποκαλούν κάποιον «καλό παιδί» υπονοούν ότι αυτός δεν ζητάει λεφτά, δεν γκρινιάζει όταν καθυστερούν στις πληρωμές και δεν έχει απαιτήσεις. Οι ποδοσφαιριστές, όταν λένε κάποιον «καλό παιδί», εννοούν ότι δεν είναι ένας γκρινιάρης που ζητά την μπάλα και απαιτεί από τον προπονητή να παίζει βασικός, ότι έχει πάντα όρεξη για καφέδες, εξόδους, κλαμπ και μπουζούκια ή ότι πρόκειται για κάποιον παντρεμένο που είναι σπιτόγατος.

Ο Σεμπά είναι πραγματικά καλός. Μιλούσε στην κάμερα και κοιτούσε κάτω: είναι ένας από τους πιο ταπεινούς παίκτες που έχουν περάσει από δω. Εχει τρόπους, ποτέ δεν τον έχει ακούσει άνθρωπος να φωνάζει, είναι από αυτούς που σκίζονται για τον συμπαίκτη και παίζουν για τον προπονητή. Γιατί δεν έκανε εδώ την καριέρα που θα του άξιζε; Μια ωραία εξήγηση για αυτό μου έδωσε κάποτε ένας συμπαίκτης του: «Το πρόβλημα του Σεμπά ήταν ότι ήξερε πολύ λίγη μπάλα για Βραζιλιάνος»!

Στο μυαλό όλων στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στερεότυπα που συχνά μπερδεύουν τις κρίσεις. Ο βραζιλιάνος επιθετικός πρέπει να κάνει κόλπα με την μπάλα, να έχει εύκολο το γκολ, να ντριμπλάρει και να κάνει τακουνάκια. Ο Σεμπά δεν έκανε τίποτα από αυτά κι αυτό τους τρέλαινε όλους! Κανείς δεν εκτιμούσε τη γενναιοψυχία του, την τακτική του προσαρμογή, το ποδοσφαιρικό νταϊλίκι του: όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τους Βραζιλιάνους. Αν ο Σεμπά ήταν Ελληνας θα ήταν βασικός στην Εθνική – δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι κρίσεις που θα τον συνόδευαν θα ήταν ολότελα διαφορετικές. Αλλά ως Βραζιλιάνος προκαλούσε πάντα την απορία πώς

γίνεται να ξέρει τόσο λίγη μπάλα. Η απορία δεν θα λυθεί φυσικά ποτέ…

Την περασμένη Δευτέρα σας έγραφα ότι ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που κυκλοφόρησαν με τον ερχομό της νέας χρονιάς είχε να κάνει με την περίφημη διάθεση του Ιβάν Σαββίδη να κρατήσει τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς. Σε μια χθεσινή του συνέντευξη ο Σέρβος έδωσε όλη τη διάσταση του παραμυθιού, που ήταν μεγαλύτερη και από αυτό που εγώ νόμιζα. «Ο ΠΑΟΚ δεν προσπάθησε ποτέ να με κρατήσει. Δεν δέχθηκα καμία νέα πρόταση, που για μένα θα ήταν κάτι λογικό. Οταν ένας παίκτης φέρνει πρόταση στα χρήματα της ρήτρας, τότε σ’ αυτές τις περιπτώσεις του λένε «σε χρειαζόμαστε εδώ, πες μας τι θέλεις». Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η πρώτη κίνηση που πρέπει να γίνεται, αλλά ίσως έχω λάθος» είπε ο Σέρβος μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης και συνέχισε. «Ακουσα ορισμένες κουβέντες μέσα από τον σύλλογο, όχι από τον ιδιοκτήτη ή την οικογένεια Σαββίδη, αλλά από ανθρώπους που δουλεύουν στην ομάδα. Μου είπαν ότι το μόνο που ένοιαζε το κλαμπ ήταν πώς να αποφύγει το ποσοστό του 15% μεταπώλησης που κατείχα ο ίδιος στα δικαιώματά μου. Το έκανα πολύ πιο εύκολο για εκείνους. Τους χάρισα το δικό μου 15% που υπήρχε στο συμβόλαιο και ελπίζω όλοι να είναι χαρούμενοι» τόνισε. Με απλά λόγια, πρόθεση να τον κρατήσουν δεν είχαν. Η βασική προτεραιότητα ήταν πώς θα πάρουν περισσότερα λεφτά.

Ο Πρίγιοβιτς είπε πάρα πολλά, ωστόσο, πέρα από την αποκάλυψη των λεπτομερειών του διαζυγίου με τον ΠΑΟΚ, αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς μια άλλη απάντησή του για να καταλάβει πώς σκέφτονται οι ποδοσφαιριστές. «Είχα ένα συμβόλαιο με buy-out δέκα εκατομμυρίων ευρώ. Εφερα δέκα εκατομμύρια ευρώ στον σύλλογο, που κανείς δεν είχε φέρει στο παρελθόν. Νομίζω, το μεγαλύτερο ποσό από πώληση που είχε πάρει ο ΠΑΟΚ στο παρελθόν ήταν δυόμισι φορές μικρότερο» είπε και πρόσθεσε: «Ο κόσμος λέει ότι είναι μία ιστορική σεζόν αυτή που ζει η ομάδα, το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά έφυγα με την ομάδα να βρίσκεται οκτώ βαθμούς μπροστά από τον αμέσως επόμενο αντίπαλό της, δεν έφυγα με την ομάδα να είναι τρεις βαθμούς πίσω από τον αντίπαλο. Δεν ξέρω ποια στιγμή είναι καλύτερη. Ηταν 7 Ιανουαρίου και η ομάδα έχει συν 10.000.000 ευρώ και πολύ χρόνο για να αγοράσει έναν αντικαταστάτη» υπογράμμισε. Δεν έχει σε τίποτα άδικο. Αλλά για μια στιγμή: τι είναι ο Πρίγιοβιτς; Τεχνικός διευθυντής που του έχουν αναθέσει να ψάξει να βρει λεφτά; Προπονητής ώστε να κρίνει αν η διαφορά στο πρωτάθλημα από τον δεύτερο είναι μεγάλη, ώστε να επιτρέπεται κάποια πώληση; Ή μήπως ιδιοκτήτης της ομάδας ώστε να προβληματίζεται για το πώς θα ξοδευτούν τα χρήματα που έφερε; Εγώ νόμιζα ότι είναι απλά ποδοσφαιριστής – νομίζω κι εσείς. Κούνια που μας κούναγε όλους μας…

Οπως αποδεικνύεται, ως ποδοσφαιριστής του καιρού μας, ο Πρίγιοβιτς νιώθει μάλλον συνιδιοκτήτης της ομάδας στην οποία αγωνίζεται! Εχει λόγο για τις ρήτρες, κρίνει πότε πρέπει ένας παίκτης να φύγει, αξιολογεί προσφορές που έχουν να κάνουν με τα χρήματα που θα εισπράξει ο σύλλογος κ.λπ. Ούτε σταρ του Χόλιγουντ δεν πιστεύω ότι συμπεριφέρονται έτσι. Αυτοί μπροστά στους παραγωγούς κάθονται προσοχή, τα συμβόλαιά τους τα τιμάνε κι αν έχουν άποψη για την ταινία, φροντίζουν να μη γίνει γνωστή αν δεν ολοκληρωθεί, όχι το γύρισμά της, αλλά η πορεία της στα σινεμά. Αντίθετα από δαύτους, οι παίκτες κάνουν πλέον ό,τι θέλουν.