Εμένα πάντως θα μου λείψουν οι Αγώνες…

H UEFA έκανε τελικά δυο τηλεδιασκέψεις για τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις – στο κέντρο των συζητήσεων ήταν μάλιστα όχι το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα Λιγκ, αλλά τα εθνικά πρωταθλήματα. Γιατί αυτή η συνεχής συζήτηση για το πώς θα ολοκληρωθούν; Γιατί είναι διοργανώσεις που ενδιαφέρουν πολύ τον κόσμο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αντιθέτως αναβλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Χρειάστηκαν όλες κι όλες δυο μέρες προβληματισμού κι ένα τηλεφώνημα ανάμεσα στον πρόεδρο της ΔΟΕ

και στον ιάπωνα πρωθυπουργό: οι ίδιοι άνθρωποι που στις 22 Μαρτίου μας έλεγαν ότι δεν χρειάζονται βιασύνες, στις 24 Μαρτίου μας είπαν ότι οι Αγώνες θα γίνουν το 2021. Μάλιστα στην αρχική ανακοίνωση δεν υπάρχει ούτε καν η νέα ημερομηνία διεξαγωγής.

Συσκέψεις

Γιατί το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη άλλαξε χρονιά διεξαγωγής χωρίς συσκέψεις έστω για την τιμή των όπλων; Γιατί η ΔΟΕ, καιρό τώρα, κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για τους μεγάλους αυτούς Αγώνες κι όταν κατάλαβε ότι μπορεί πάλι να αρχίσουν αρνητικές συζητήσεις για τη διεξαγωγή τους έδωσε το πράσινο φως της αναβολής χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ΔΟΕ με δυσκολία βρίσκει πια πόλεις με διάθεση να οργανώσουν τους πανάκριβους Αγώνες της – το τελευταίο που θα ήθελε είναι μια διοργάνωση κουτσουρεμένη, εμπορικά αποτυχημένη και αθλητικά λειψή: κάτι τέτοιο θα μείωνε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση των Αγώνων, πράγμα ό,τι χειρότερο. Ομως ο πραγματικός λόγος που η αναβολή αποφασίστηκε σε χρόνο ρεκόρ και με διαδικασίες εξπρές, είναι γιατί όσοι την απόφαση την πήραν γνωρίζουν πως δεν θα υπήρχε καμία απολύτως αντίδραση για αυτή: ούτε χαρές, αλλά ούτε και κλάματα. Κι έτσι έγινε: σε όλη τη γη δεν καταγράφτηκε πουθενά μια συγκινητική δήλωση αθλητή ή ένα γλυκό παράπονο φιλάθλου για την αναβολή τους. Οι αθλητές δήλωσαν ανακουφισμένοι και οι φίλοι του αθλητισμού ούτε που το συζήτησαν. Κανείς δεν ρώτησε ούτε καν πότε θα γίνουν – ενώ για τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα και τις άλλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις όλοι ρωτάνε τι θα συμβεί και πότε θα ολοκληρωθούν.

Ωραία

«Είναι ένα μεγάλο πάρτι οι Ολυμπιακοί» θα πει κάποιος. Ωραία. Και οι ποδοσφαιρικές διοργανώσεις τι είναι; «Υπάρχει εμπορευματοποίηση» θα πει κάποιος άλλος, ενθυμούμενος μια λέξη της δεκαετίας του ’80, που από το 1990 και μετά χάθηκε οριστικά. Ωραία. Μήπως οι άλλες διοργανώσεις δεν βασίζονται σε έσοδα; «Προδόθηκε το πνεύμα τους», θα επισημάνει κάποιος τρίτος. Ωραία. Αλλά και κουραφέξαλα. Διότι το πνεύμα των Αγώνων για δεκαετίες ουδέποτε μας απασχόλησε. Τι πληρώνουν οι Αγώνες; Νομίζω πρώτα από όλα το καταραμένο ντόπινγκ. Ολοι ασχολούμαστε μαζί τους όταν γίνονται, όλοι χειροκροτάμε τις επιτυχίες των αθλητών μας, όλοι συγκινούμαστε όταν ακούμε τον Εθνικό Υμνο. Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν τις μέρες των Αγώνων: πριν αυτοί ξεκινήσουν πολλοί τους αντιμετωπίζουμε σαν τη γιορτή των ντοπαρισμένων όλου του κόσμου. Πράγμα τρομερά άδικο.

Πίνακας

Το πρόβλημα με το καταραμένο ντόπινγκ δεν είναι μόνο ότι επέτρεψε σε διάφορους αγύρτες να παραχαράξουν την ιστορία του αθλητισμού: ακόμα μεγαλύτερη είναι η ζημιά που προκάλεσε στο μυαλό όσων τον αθλητισμό τον αγαπάνε και τον παρακολουθούν. Πριν από τρεις μέρες έριξα μια ματιά στον πίνακα των μεταλλίων που κάθε χώρα κέρδισε στο Παγκόσμιο του Λονδίνου το 2017. Αν κάτι μαρτυρά αυτός ο πίνακας είναι ότι γίνεται μια καλή και αποδοτική δουλειά στους ελέγχους: το αντιντόπινγκ αποδίδει. Πρώτοι στον πίνακα ήταν οι Αμερικάνοι, με 30 μετάλλια αλλά και με μεγάλες ήττες σε ανδρικές κούρσες παραδοσιακά δικές τους, όπως οι σκυταλοδρομίες, τα 200, τα 400 μέτρα, τα 110 μ. με εμπόδια. Πίσω τους δεν ήταν ούτε οι γίγαντες στη φαρμακοπαρασκευή Κινέζοι, ούτε οι Γερμανοί με τα κάποτε φοβερά εργαστήρια, ούτε καν οι οικοδεσπότες Βρετανοί που προετοίμαζαν τη διοργάνωση από το 2011, που την ανέλαβαν: δεύτεροι ήταν με 11 μετάλλια οι Κενυάτες, που στους μεγάλους δρόμους έχουν παράδοση. Τρίτοι ήταν με 6 μετάλλια οι Νοτιοαφρικανοί και τέταρτοι οι Γάλλοι, που ακολουθούν μια πολιτική σκληρών ελέγχων στο θέμα του ντόπινγκ. Ανάλογα σκληρές είναι πλέον και οι πιο πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά και η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου κι αυτό στον πίνακα φαίνεται. Οι κάποτε κραταιοί Γερμανοί πήραν ένα και μόνο χρυσό – με τον Βέτερ στο ακόντιο. Οι Ιταλοί πήραν ένα χάλκινο και τίποτα άλλο. Οι Ισπανοί κανένα απολύτως μετάλλιο. Το ότι

λειτουργεί το αντιντόπινγκ το καταλαβαίνεις από την κατάρρευση της Ρωσίας. Μετά το απίστευτο σκάνδαλο στο Σότσι και τον αποκλεισμό των αθλητών τους από τους Ολυμπιακούς του Ρίο, οι Ρώσοι δυσκολεύονται να συνέλθουν: έστειλαν είκοσι αθλητές στο Λονδίνο, που αγωνίστηκαν υπό την αιγίδα της Παγκόσμιος Ομοσπονδίας κι από αυτούς μόλις έξι ανέβηκαν στο βάθρο. Ολα αυτά δείχνουν ότι ο στίβος σιγά σιγά καθαρίζει – η κατασκευή «αθλητών – πειραματόζωων» μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν: οι νέοι υπεράνθρωποι είναι χαρισματικοί και σπάνιοι άνθρωποι από παράξενες χώρες. Αλλά η προκατάληψή μας ακόμα παραμένει: είναι λογικό. Δεν κακίζω κανένα. Καταγράφω την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι η πρόοδος του αντιντόπινγκ δεν είναι κατανοητή από τον κόσμο. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε.

Φινάλε

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το Τρινιντάντ Τομπάγκο έχει «επιστήμονες φαρμακοτρίφτες», που ασχολούνται με το ντόπινγκ. Δεν βλέπω τίποτα το ύποπτο στα μετάλλια που κερδίζει η Κένυα. Το φινάλε του Γιουσέιν Μπολτ στο παγκόσμιο του Λονδίνου, στα μάτια μου τουλάχιστον, τον απάλλαξε από κάθε υποψία: ήταν απλά ένας χαρισματικός άνθρωπος, που στο τέλος λύγισε από τις υποχρεώσεις του πρωταθλητισμού. Κανείς δεν κερδίζει παγκόσμια πρωταθλήματα πίνοντας εμφιαλωμένο νερό, αλλά δεν σημαίνει πως και όλοι ντοπάρονται: οι πρωταγωνιστές του παγκόσμιου του Λονδίνου, της τελευταίας πραγματικά μεγάλης διοργάνωσης του στίβου, δείχνουν πως οι καιροί που νίκες εξασφάλιζε η σωστή χρήση της ερυθροποιητίνης πέρασαν. Στο Τόκιο θα βλέπαμε ωραία πράγματα – κρίμα που για να τα δούμε πρέπει να περιμένουμε πλέον κάτι πολύ περισσότερο από ένα χρόνο.

Πάρτι

Θα μου λείψουν οι μεγάλοι Αγώνες – ίσως περισσότερο από το Ευρωπαϊκό του ποδοσφαίρου που επίσης αναβλήθηκε. Στο ποδοσφαιρικό Euro του 2020 δεν θα υπάρχει η Εθνική μας όποτε κι αν γίνει. Στους Ολυμπιακούς θα ήταν η Στεφανίδη, η Κορακάκη, οι εθνικές του πόλο – σίγουρα θα τα κατάφερνε κι ο Πετρούνιας, ίσως και η Εθνική μπάσκετ του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Στενοχωρήθηκα για την αναβολή τους που πάντως καταλαβαίνω. Κι ελπίζω όταν το Τόκιο κάνει τους Αγώνες αυτοί να είναι οι ωραιότεροι και καλύτεροι όλων των εποχών. Να είναι ένα πραγματικό, υπέροχο, καταπληκτικό, αξέχαστο μεγάλο πάρτι κι ας μην αρέσει η έκφραση στους νοσταλγούς του Ντε Κουμπερτέν. Στα πάρτι τα περνάω υπέροχα. Με τις πανδημίες έχω πρόβλημα…