Δικαιοσύνη με βάση το δίκαιο, τους νόμους και την ηθική

Δεν «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο» μόνο, υπάρχουν και στην Αθήνα. Δικαστές που δικάζουν με βάση το δίκαιο, τους νόμους και την ηθική, αδιαφορώντας για την ιδιότητα αυτού που δικάζεται – αν είναι πένης ή πλούσιος, άρχοντας ή πληβείος, βασιλιάς ή υπήκοος, πολιτικός (όπως εν προκειμένω) ή εργαζόμενος (έστω δημοσιογράφος).

Δυσκολεύομαι να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, αλλά θα το κάνω, διότι αυτό επιβάλλουν αφενός το ήθος και η αγωγή μου και αφετέρου τα όσα σε αντιδιαστολή έχει διαπράξει σε βάρος μου, κατ’ επανάληψιν και επί

Ο περί ου ο λόγος κύριος, από της παρελθούσης Δευτέρας, μου χρωστάει 10.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους του ποσού αυτού από τον Μάιο του 2018 (οπότε και κατέφυγα στη Δικαιοσύνη προκειμένου να προστατευθώ από τις άθλιες συκοφαντικές επιθέσεις του σε βάρος μου ακόμη και από του βήματος της Βουλής), ως ένοχος βάναυσης, κατ’ εξακολούθησιν δυσφημιστικής, κατασυκοφάντησής μου.

Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία ελήφθη στις 9 Ιουλίου 2020, δημοσιεύθηκε στις 27 του ιδίου μηνός και μου κοινοποιήθηκε χθες, είναι καταπέλτης για τον υβριστή μου Καμμένο και την επίμονη, επί σειρά ετών προσπάθειά του να με ακυρώσει επαγγελματικά, κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά.

Παρότι επιχείρησε να κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική ασυλία, ισχυριζόμενος πως οι ύβρεις και οι συκοφαντίες κατ’ εμού ήταν στο πλαίσιο της άσκησης των βουλευτικών του καθηκόντων και πως είχε «πεποίθηση αληθείας», είχε δήθεν παραπλανηθεί ότι όσα ψευδή, ανυπόστατα και συκοφαντικά μού καταλόγιζε ήταν αληθή, το δικαστήριο (πρόεδρος η κυρία Ελ. Μοτσοβολέα και μέλη οι κυρίες Ε. Μαγαΐτη – εισηγήτρια – και Χρ. Δημοπούλου) του επέβαλε την ποινή που προαναφέρεται και η οποία είναι αμέσως εφαρμοστέα.

Πιο συγκεκριμένα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμόν 2523/2020 απόφασή του τον καταδικάζει διότι εν όσω «διακονούσε» την πολιτική, και αρνούνταν σταθερά την κριτική και τον έλεγχο, επανελάμβανε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν δημοσιογραφώ με βάση τις αρχές και τις αξίες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά κατ’ εντολήν του πρώην εκδότη του ΔΟΛ κ. Σταύρου Ψυχάρη. Με αποκαλούσε δε επιμόνως «45άρι πιστόλι», με φράσεις όπως «(…) και στον κύριο Παπαχρήστο, ο οποίος εν γνώσει του εδώ και έναν χρόνο, όχι ο ίδιος, κατ’ εντολή σαν 45άρι του Ψυχάρη, επειδή του έθιξα τα συμφέροντα τα επιχειρηματικά και θα του τα θίξω, γιατί παίρνει δημόσιο χρήμα, έχει αποφασίσει να γράφει συνεχώς ψέματα και να κάνει προσωπική επίθεση».

Εφθασε δε στο σημείο, κατά την περίφημη συζήτηση στη Βουλή για τη σκευωρία κατά των δέκα πολιτικών προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης οι οποίες δήθεν εμπλέκοντο στο σκάνδαλο της Novartis, και χωρίς να έχω την παραμικρή σχέση με αυτό, να αναφέρει για μένα τα ακόλουθα, όπως παραδέχθηκε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, ψεύδη:

«Ψάχνουμε τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών. Υπάρχει δημοσιογράφος, ο κ. Γεώργιος Παπαχρήστος, εναντίον του οποίου έχω καταθέσει και έχω κερδίσει αγωγές, γι’ αυτά τα οποία κατά καιρούς έγραφε για εμένα. Του έχουν μπλοκάρει λογαριασμοί στην Ελλάδα. Στο «πόθεν έσχες» φέρεται ότι έχει κάποια εκατομμύρια στην Ελβετία και πρέπει κάποιος να προσφύγει στην Ελβετία, προκειμένου να αποζημιωθεί για τις συκοφαντικές δυσφημήσεις που κάνει, εκτελώντας χρέη σαρανταπενταριού πιστολιού, εναντίον πολιτικών αντιπάλων»!!!

Στη μνημειώδη απόφασή του, το δικαστήριο αναφέρει ότι «αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος (ο Καμμένος δηλαδή) προέβη στις ως άνω δηλώσεις του, το περιεχόμενο των οποίων, όπως προαναφέρθηκε, θεωρούσε αληθές, με την πεποίθηση ότι, με τον τρόπο αυτόν, εκπληρώνει το καθήκον του, ως βουλευτής, για ενημέρωση του ελληνικού λαού σχετικά με σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη χώρα.

Εντούτοις, οι χρησιμοποιηθείσες από τον εναγόμενο για τον ενάγοντα, ταυτόσημες στην πραγματικότητα, εκφράσεις, «45άρι του Ψυχάρη» και «σαρανταπεντάρι πιστόλι εναντίον πολιτικών αντιπάλων», υπερβαίνουν το αναγκαίο για την πληροφόρηση των αποδεκτών τους μέτρο, χρησιμοποιήθηκαν δε από τον εναγόμενο εσκεμμένα, καθόσον, με αυτές, θέλησε να καταστήσει σαφή την καταφρόνησή του προς τον ενάγοντα.

Δηλαδή, χρησιμοποιήθηκαν με σκοπό εξύβρισης, καθώς, εάν ο εναγόμενος στόχευε μόνο στην ενημέρωση του ελληνικού λαού, δεν ήταν καθόλου απαραίτητες οι συγκεκριμένες εκφράσεις, αλλά θα μπορούσε εύκαιρα να εκφραστεί διαφορετικά και πάντως με τρόπο που να προσφέρεται για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού αλλά και να συνάδει κατά το ύφος του με τον πολιτικό λόγο για το οποίο πρέπει να εκφράζεται δημοσίως ένας πολιτικός ότι το δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για την ενημέρωση του λαού να μην καταλήγει στην απαξία άλλων ανθρώπων δοθέντος ότι κατά συνταγματική επιταγή ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου χωρίς διάκριση που δεν περιορίζεται στον τρόπο που διάγει τον βίο του τίθεται σύμφωνα με το άρθρο 2 παράγραφος 1 και 25 παράγραφος 1 του Συντάγματος ως μέγιστη υποχρέωση κάθε πολίτη».

«(…) ο εναγόμενος (Καμμένος) εξωτερίκευσε με απαξιωτικό τρόπο για τον ενάγοντα τις πεποιθήσεις του για αυτόν σε καταφρόνησή του προσβάλλοντας έτσι την τιμή και την υπόληψή του, στο οποίο άλλωστε απέβλεπε».

Επίσης, στη μνημειώδη απόφασή του, το δικαστήριο κρίνει ότι οι συκοφαντικοί και δυσφημιστικοί ισχυρισμοί Καμμένου εναντίον μου (…) «βάλλουν ευθέως εναντίον του ενάγοντος, (και) δεν δύνανται να θεωρηθούν ότι εμπίπτουν στην έννοια της «γνώμης», όπως αυτή προβλέπεται από την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 60 του Συντάγματος, ήτοι ως γνώμη την οποία εξέφρασε ο βουλευτής είτε σε πρόταση νόμου ή τροπολογία υποβληθείσα στη Βουλή, είτε σε έκθεση ή εισήγηση υποβληθείσα στη Βουλή ή στις κοινοβουλευτικές επιτροπές (…) ο εναγόμενος έτρωσε την τιμή και την υπόληψη του ενάγοντος, ήτοι εκφάνσεις της προσωπικότητάς του, την οποία (προσωπικότητα του ενάγοντος) προσέβαλε παράνομα και υπαίτια, οπότε και, κατά το μέρος τούτο, ήτοι ως προς τους συγκεκριμένους ισχυρισμούς, η υπό κρίση αγωγή πρέπει να γίνει δεκτή ως και κατ’ ουσίαν βάσιμη.

Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων, ένεκα της παράνομης και υπαίτιας προσβολής της προσωπικότητάς του, συνεπεία των ως άνω ισχυρισμών του εναγομένου, υπέστη ηθική βλάβη, προς αποκατάσταση της οποίας πρέπει να του επιδικαστεί χρηματική ικανοποίηση, ποσού δέκα χιλιάδων (10.000,00) ευρώ, που κρίνεται εύλογο».

Οπως αναφέρεται, η καταδικαστική κατά Καμμένου απόφαση ελήφθη λαμβανομένων υπ’ όψιν, «(…) του είδους, της βαρύτητας και της έκτασης της προσβολής που υπέστη ο ενάγων και των συνεπειών της, των περιστάσεων και εν γένει συνθηκών υπό τις οποίες έλαβαν χώρα οι ένδικοι ισχυρισμοί του εναγομένου (στην Ολομέλεια της Βουλής και σε τηλεοπτική εκπομπή) της κατ’ επανάληψιν τέλεσης της πράξης καθώς και της εν γένει κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των διαδίκων μερών».