Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας και Τρανσφοβίας – Τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα

Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας Τρανσφοβίας και Αμφιφοβίας. Η ημερομηνία επιλέχθηκε γιατί στις 17 Μαΐου 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε το συμβολισμό της ημέρας με ψήφισμα στις 19 Ιανουαρίου 2006 και κάλεσε τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναλάβουν δράσεις για την εξάλειψη των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού

Γιατί στις 17 Μαΐου, δηλαδή στις 17.5 ; Στη Γερμανία η παράγραφος 175 του ποινικού κώδικα αφορούσε στις «εγκληματικές πράξεις» που σχετίζονταν με την ομοφυλοφιλία από το 1871 έως τις 10 Mαρτίου του 1994. Αρχικά, η ημέρα ήταν γνωστή ως Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας. Το 2009 προστέθηκε ο όρος Τρανσφοβία και από το 2015 εμφανίζεται και ο όρος «Αμφιφοβία».

Ο στόχος της αναγνώρισης της 17ης Μαΐου ως Διεθνούς Ημέρας κατά της Ομοφοβίας Τρανσφοβίας και Αμφιφοβίας, έχει σκοπό την ευαισθητοποίηση αναφορικά με τη βία, τις διακρίσεις και την καταπίεση που ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα, μετά από μακρύ και επίπονο αγώνα, την LGBT κοινότητα σε όλον τον κόσμο.

Η Ελλάδα στις 17 Μαΐου του 2019 μας βρίσκει, από πλευράς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων σε μια κάπως καλύτερη θέση. Ωστόσο, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας για το 2018 από τα 117 καταγεγραμμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας, στα 27 περιστατικά στοχοποιήθηκαν ΛΟΑΤKI άτομα. Και αυτά είναι τα περιστατικά που κατέγραψαν οι οργανώσεις που συμμετέχουν στο δίκτυο. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι ΛΟΑΚΤΙ συμπολίτες μας, εκτός από τις ελληνικότατες καθιερωμένες διακρίσεις και τον εκφοβισμό, δέχονται και επιθέσεις, οι οποίες δεν πρόκειται να καταγραφούν πουθενά.

Ακόμα και σε ένα πλαίσιο αγώνων που έχουν κερδηθεί, όπως το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, η κοινότητα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ελληνικότατα εμπόδια, από τη γραφειοκρατία μέχρι την λεκτική βία. Η πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών Μαρίνα Γαλανού κατά την παρουσίαση της έκθεσης του Δικτύου Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας για το 2018 ανέδειξε μέσα από την προσωπική της εμπειρία, όπως κάνει συχνά και μέσω social media, τις τρομαχτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα διεμφυλικό άτομο κατά τη διαδικασία νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου. Η κ. Γαλανού σημείωσε επίσης το κενό προστασίας που δημιουργείται στο μεσοδιάστημα από την έναρξη έως την ολοκλήρωση της χρονοβόρας αυτής διαδικασίας. Πόσο μάλλον όταν η διαδικασία- σταθμός για τη ζωή του διεμφυλικού συμπολίτη μας, περνά από τα χέρια ενίοτε ανενημέρωτων και μη εκπαιδευμένων δημόσιων λειτουργών και υπαλλήλων.

Η χώρα μας εκτός από τους υψηλούς δείκτες ομοφοβικής, τρανσφοβικής βίας και κοινωνικών διακρίσεων, η ΛΟΑΚΤΙ κοινότητα αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τον «θεσμικό» ρατσισμό που βρίσκει βήμα από τα τηλεοπτικά παράθυρα μέχρι και στο βήμα της Βουλής των Ελλήνων:

Με τον πρώην κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο που εξίσωνε με δηλώσεις του την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία και αποκαλούσε από βήματος της βουλής άλλους βουλευτές «νυφούλες».

Την υπουργοποίηση, έστω για 12 ώρες, του ομοφοβικού και αντισημίτη Δημήτρη Καμμένου

Τις τοποθετήσεις του βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Κατσίκη που παρομοίασε την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία και την κακοποίηση, θέλοντας να αναδείξει ότι «μερικές μορφές αγάπης είναι “αμαρτία”».

Στην Ελλάδα του 2019 χρειάζεται να θυμόμαστε, να γιορτάζουμε και να τιμούμε έναν αγώνα καθημερινό και δύσκολο για μερίδα συμπολιτών μας. Είναι ανάγκη για εκείνους που διεκδικούν το αυτονόητο και ανάγκη για εμάς να το θυμόμαστε κάθε μέρα. Για τη δική μας ιστορία.