Διαδικτυακές τύψεις

Με το που ανέβαζες τη φωτογραφία της ολόλευκης αυλής σου για να μοιραστείς τη χαρά σου για το χιόνι με τους διαδικτυακούς φίλους σου, βρισκόσουν μπροστά σε φωτογραφίες ζώων παγωμένων από το κρύο, προσφύγων μέσα σε σκηνές χωρίς θέρμανση, γιαγιάδων και παππούδων που έκλαιγαν μπροστά στο σπασμένο τζάμι των φτωχικών τους. Ο μηχανισμός δημιουργίας τύψεων που λειτουργεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτούργησε και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κακοκαιρίας.

Όχι πως είχε σταματήσει ποτέ. Με δεκάδες αναρτήσεις έκανε ό,τι μπορούσε για να μας χαλάσει αυτό το (σαν μικρή ευτυχία) συναίσθημα που προσδοκούσαμε

να νιώσουμε την περίοδο των εορτών. Δεν είχες προφτάσει να δοκιμάσεις το πουλόβερ που σου έκαναν δώρο και κάποιος ανέβαζε τη φωτογραφία ενός ημίγυμνου, εξαθλιωμένου παιδιού που προσπαθούσε να ζεσταθεί σε μία γωνιά του δρόμου. Λες και σε παρακολουθούσε, και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να καταστρέψει τη χαρά σου.

Δεν είχες χωνέψει καλά καλά το εορταστικό δείπνο και κάποιος άλλος ανέβαζε το σκίτσο μιας σκελετωμένης μάνας που αγωνιζόταν να βυζάξει με τα ισχνά στήθη της το ημιθανές μωρό της. Την ημέρα των Φώτων, δίπλα στις φωτογραφίες των νέων που βούτηξαν στη θάλασσα για να βγάλουν το σταυρό δημοσιεύονταν και φωτογραφίες εθελοντών που έβγαζαν στην παραλία προσφυγάκια.

Ακόμα και την αποτρόπαια φωτογραφία του προ ετών πνιγμένου Αϊλάν θυμήθηκαν ορισμένοι, για να μας πουν τι; Πώς δεν πρέπει να γιορτάζουμε ούτε καν τα έθιμά μας επειδή δίπλα μας υπάρχει ο ανθρώπινος πόνος; Πώς αν δεν δηλώνουμε κάθε στιγμή τη συμπαράστασή μας στους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας είμαστε εχθροί των λαών;

Οταν το ενδιαφέρον για τον αναξιοπαθούντα εκδηλώνεται ως ψόγος για τους άλλους, μοιάζει ύποπτο. Είναι εύκολο να υποκριθούμε τους πονετικούς ανεβάζοντας φωτογραφίες, όλοι όμως γνωρίζουμε πως τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι της προσφοράς είναι εκείνοι που δεν φαίνονται, που δεν παραδίδουν μαθήματα, αλλά διακριτικά, αθόρυβα, με συστολή κάνουν εκείνο που τους λέει η ψυχή τους.

Κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται και άπαντες έχουμε δικαίωμα να μοιραστούμε τις μικρές ή τις μεγαλύτερες χαρές της _ και τις υλικές_ και να την απολαύσουμε χωρίς τύψεις. Dum vivimus vivamus.