Δεν χρειαζόμαστε άλλους «εμπρηστές»

Θα περίμενε κάποιος ότι με το νέο ύφος της εξουσίας, το οποίο ομολογουμένως είναι αισθητό σε γενικές γραμμές έπειτα από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, θα είχαν επισυμβεί και κάποιες άλλες αλλαγές.

Όπως για παράδειγμα κάποιες αλλαγές στον δημόσιο λόγο πολιτικών προσώπων και στους όρους με τους οποίους διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση. Είτε πρόκειται για την αναγκαστική και αναπόφευκτη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση από τις τηλεοπτικές συχνότητες, είτε από την αντίστοιχη ή συνακόλουθη, από τα κοινωνικά δίκτυα.

Παρά

ταύτα οι αλλαγές αυτές δεν έχουν συντελεστεί. Και μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως σε ό,τι αφορά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω κάποια από αυτά, είναι θέμα πολιτικού DNA. Δίχως ακρότητες, εξαλλότητες και εκτός θέματος καταγγελίες και κραυγές δεν μπορούν να πολιτευτούν. Ετσι πορεύτηκαν, έτσι γιγαντώθηκαν, στην ένταση και την οξύτητα γαλουχήθηκαν πολιτικά, αυτά ξέρουν. Θα περίμενε κάποιος μία «βίαιη ωρίμανση» σε αυτό το πεδίο, αλλά μάλλον θα επρόκειτο για υπερβολική προσδοκία.

Δεν ισχύουν τα ίδια για την ΝΔ ή για πολιτικούς χώρους οι οποίοι εν πάση περιπτώσει θέλουν να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν και εκφράζουν την μετριοπάθεια και την ανάγκη να αλλάξει κάτι στους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Είναι ορατό ότι συγκεκριμένα πρόσωπα, βουλευτές και νεόκοπα – κυρίως – στελέχη της ΝΔ, έχουν επιλέξει τον ρόλο του «εμπρηστή». Κατά κύριο λόγο στα κοινωνικά δίκτυα και φυσικά μέσω τηλεοράσεων, κάποιοι από τους νεοεκλεγέντες βουλευτές της ΝΔ, έχοντας θητεύσει τα προηγούμενα χρόνια σε κανάλια και άλλα πεδία στα οποία ευδοκίμησε η ένταση, η οξύτητα και η λογική ότι η πρόκληση είναι καλύτερη συνταγή επιτυχίας, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Παροξύνουν κάθε συζήτηση, κάποιες φορές προσβάλλουν τους συνομιλητές τους, ασχολούνται με την καταγγελία και την ένταση, υπερθεματίζουν σε «μαχητικότητα», κομματικό, δήθεν παραταξιακό ή κάθε άλλου είδους πατριωτισμό και συμβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο στην διαιώνιση ενός προβληματικού και εν τέλει αντιπαραγωγικού τρόπου συζήτησης.

Με αυτά τα συστατικά «επιτυχίας» έγιναν γνωστοί, σε αυτό το πεδίο ασκήθηκαν και διακρίθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν και μόνο έτσι θεωρούν ότι μπορούν να εδραιώσουν την πολιτική τους παρουσία.

Προσφέρουν υπηρεσίες εν τέλει όλοι αυτοί και σε ποιον;

Αν θέλουν να ισχυρίζονται ότι υπηρετούν μία παράταξη, δεν πείθουν. Απλώς συνεχίζουν από κεκτημένη ταχύτητα και με προφανή πολιτική υστεροβουλία μία πρακτική η οποία κυριάρχησε στην χώρα και παγκοσμίως την τελευταία δεκαετία. Και υπό αυτήν την έννοια προσφέρουν άλλοθι και δικαιολογίες στους ομοίους τους του αντίπαλου πολιτικού χώρου.

Προσφέρουν εν τέλει κυρίως στους εαυτούς τους, δίχως να ενδιαφέρονται ή να είναι σε θέση να αντιληφθούν, ότι η χώρα σήμερα έχει ανάγκη από κάτι εντελώς διαφορετικό, σε ύφος και σε περιεχόμενο πολιτικού λόγου.

Υπάρχει όμως και η ηγεσία, η οποία μπορεί να επιβάλλει άλλα…