H «κόλαση» που έγινε «σπίτι»

Αλλο η μέσα Μόρια και άλλο η έξω, επέμεναν οι «κάτοικοι» στις δύο πλευρές του καμπ. Αλλο η δομή με κοντέινερ και σκηνές σε ασφυκτικά γεμάτους τσιμεντένιους διαδρόμους και με τη Safe Zone των ασυνόδευτων και άλλο ο απέναντι «ελαιώνας» με αναρίθμητες σκηνές στο χώμα, επέμεναν εκείνοι, όσο και αν δυσκολευόμουν να διακρίνω διαφορές. Ηταν που οι «μέσα» έτρεμαν μην τυχόν βρεθούν στον «ελαιώνα» με τους χείμαρρους λάσπης κάθε φορά που έβρεχε και οι «έξω» ήλπιζαν να περάσουν τα συρματοπλέγματα. Και όσο έβλεπα τις λεπτομέρειες στην «ακτινογραφία» της

καθημερινότητας, καταλάβαινα. Το καθετί είχε σημασία. Οι «μέσα» ήταν πιο κοντά στην πρώτη ουρά της μέρας για το εμφιαλωμένο νερό, αυτή των 8 το πρωί, που σχηματιζόταν από τις 4 το ξημέρωμα. Υπήρχαν και άλλες τέτοιες ουρές – του φαγητού, της τουαλέτας. Οι «μέσα» είχαν σημεία με φωτισμό – ανοιχτούς χώρους ασφαλείας τις νύχτες των συγκρούσεων.

Τώρα, βλέποντας εξ αποστάσεως τις εικόνες της Μόριας, με αιφνιδίασε η κραυγή του μετανάστη στην κάμερα «να, το σπίτι μου, τέλος». Δεν είχα ακούσει τη λέξη «σπίτι». Ο Σαμίμ έλεγε «hell» (κόλαση), η Χαμπίμπα «afraid» (φοβάμαι) και ο Χαμπίς «hole». Και δεν εννοούσε καν «τρύπα». Με κινήσεις των χεριών προσπαθούσε να σχηματίσει ένα πηγάδι. Ακουγόταν συχνά και η λέξη «βοήθεια», όταν οι μετανάστες μιλούσαν σε ΜΚΟ ή ρεπόρτερ. Ειδάλλως, ήταν επιφυλακτικοί. Οπως η Ιρακινή, που σέρνοντας δύο εξάδες νερά ανηφόριζε προς τον «ελαιώνα». Οταν κάποιος την πλησίαζε, επιτάχυνε τον βηματισμό της τρομαγμένη, σφίγγοντας στα χέρια τις συσκευασίες. Την ακολούθησα στις τελευταίες σκηνές, στους πρόποδες μιας «απαγορευμένης» ζώνης. Οι γονείς δεν άφηναν τα παιδιά τους εκεί «ούτε για τουαλέτα ούτε για παιχνίδι», δεν πήγαιναν ούτε οι ίδιοι.

Δεν ήταν μόνο οι φόβοι, η αναμονή (για όλα), η μυρωδιά (βρεγμένου χώματος, ιδρώτα, σκουπιδιών, ξαναζεσταμένου κρέατος), η φασαρία. Ηταν και η ελπίδα, το παιχνίδι των μικρών. Ηταν ο έφηβος Κονγκολέζος Φράνσις Καλόμπο, που ονειρευόταν να βρεθεί στο ρόστερ της Λίβερπουλ. Βρισκόταν στη «μέσα» Μόρια 10 μήνες όταν τον είχα συναντήσει σε προπόνηση της Cosmos FC, της ποδοσφαιρικής ομάδας προσφύγων.

Πέρυσι έκανε… μεταγραφή στον Αιολικό Μυτιλήνης και – υποθέτω – κρατά ζωντανό το όνειρο της Λίβερπουλ.

Για χρόνια οι ιστορίες χάνονταν στη «μάχη» των αριθμών. Πολλά κρύβονταν κάτω από το χαλί. Ομως το χάος επέστρεψε με πρόσθετο πρόβλημα τον κορωνοϊό σε έναν πληθυσμό υψηλού κινδύνου και ευεπίφορου σε συνωμοσιολογίες ή ψέματα. Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά. Το λιγότερο, η πειθώ δεν έπιασε. Το σίγουρο, δεν υπάρχει πια χαλί. Γιατί τα προβλήματα, όταν δεν λύνονται, διογκώνονται και σκάνε εκκωφαντικά. Και τώρα η δημοσιογραφική ματιά μεταφέρει ξανά απόγνωση και κάποια βλέμματα περίεργα. Οσα υπήρχαν πάντα εκεί όπου το κράτος φρόντιζε μονάχα όσα βλέπει η πεθερά, όπου έναν περίεργο πρώτο λόγο είχαν κάποιες ΜΚΟ, όπου πολλές φρόντιζαν εκατοντάδες ανθρώπους, όπου η μισή κοινωνία δεν ήθελε να ξέρει.