Το παράδοξο της εξάρτησης από τις λέξεις

Kαθόσουν και μου έλεγες πως πρέπει να εγγράψουμε την υπόθεση στο πινάκιο κι εγώ καθόμουν και σου έλεγα για το παράδοξο του Πινόκιο: αν ο Πινόκιο πει «η μύτη μου μεγαλώνει τώρα» και λέει αλήθεια, τότε η μύτη του δεν θα μεγαλώνει πια, ακριβώς επειδή είπε την αλήθεια, αλλά, αφού δεν μεγαλώνει τώρα, τότε ο Πινόκιο έχει πει ψέμματα πως η μύτη του μεγαλώνει τώρα, άρα να τη που μεγαλώνει πάλι τώρα, που σημαίνει ότι ο Πινόκιο έχει πει την αλήθεια, άρα θα σταματήσει πάλι να μεγαλώνει, εντ σόου ον, εντ σόου ον, σόου μαστ γκόου ον, το σόου του μεγαλώματοςμημεγαλώματος της μύτης, ενός οργάνου στην κυριολεξία εκτός ελέγχου πλέον, καθώς αρκεί να κάνει δήλωση ο Πινόκιο για το μεγάλωμά του για να το βραχυκυκλώσει, για να μην ξέρει τι να κάνει, ποιά η αλήθεια, ποιό το ψέμμα, ποια η χρυσή μεταξύ τους τομή, ώστε να κανονίσει κι αυτό την πορεία του, είτε προς το μεγάλωμα είτε προς το μη.