Ο Δεκέμβρης τον Μάρτη

Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου αν έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί στην πιάτσα η τεκμηριωμένη ανάλυση για τις καταλυτικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, Αλέξη Γρηγορόπουλου - Μπερκίν Ελβάν, για το αν ο δράστης αστυνομικός εδώ τιμωρήθηκε κι εκεί όχι, για το αν η ποιότητα της δημοκρατίας είναι διαφορετική εδώ από ό,τι εκεί, πάντως είναι και μια στάλα ειρωνικό πως μετά από όλη αυτή την προσπάθεια να κατοχυρώσουμε τον Δεκέμβρη του οκτώ ως την εποχή που κάηκε η Αθήνα και μόνο και ως την εποχή που κάηκε η Αθήνα χωρίς λόγο και αιτία, ως επιστέγασμα τρεισίμιση δεκαετιών κουλτούρας της μεταπολίτευσης, ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, ενοχικής αντίδρασης του κράτους και συγκλονιστικής ανοχής στην ανομία, έρχεται το ξέσπασμα στην Τουρκία να υπενθυμίσει πως οι κοινωνίες πριν ανησυχήσουν για τον τζίρο των καταστηματαρχών του κέντρου ή την επίπτωση της εξέγερσης στο τουριστικό ρεύμα, έχουν μια εγγενή αλλεργία στη θανάτωση 15χρονών, είτε έχουν πάει να πάρουν ψωμί είτε έχουν αποκλίνουσα κατά Κούγια συμπεριφορά και θα αντιδρούν είτε με τσαρλατάνους κατά Ερντογάν είτε με κουκουλοφόρους κατά τους εδώ, και πως πριν καταδικαστεί η βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, πρέπει τα όργανα του Κράτους να μην δολοφονούν παιδιά.