Ο ΧΟΑΚΙΝ ΡΑΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΑΖΕΛΛΑ ΤΟΥ

. . . . είναι μέρες που κανείς δε θαυμάζει τίποτα, δεν απορεί πάνω σε καμιά αιτία, δεν μπορεί να κρατήσει ένα μυστικό ανάμεσα σε δυο φεγγάρια - τότε έχει ηττηθεί, έχει απολέσει κατά κράτος και την πιο βαθιά μυχιότητα,- έγραφα γιατί σε κάποιον πρέπει να εξομολογηθώ, κάποιος πρέπει να κρατάει τους χαλινούς του χρόνου, σαν απολογία, έτσι βαδίζω χωρίς την εποπτεία της σκιάς ή την αδημονία του φεγγαριού - έλεγα,- κι ο Βάργκας μετά τη δολοφονία του Μολέρο μιλούσε και ξαναμιλούσε για έναν άγνωστο ποιητή - εγώ νόμιζα πώς ήταν ο ίδιος, ένα ετερώνυμο που τον βασάνιζε για πολύ καιρό, - σα να σ' εγκαταλείπουν οι λέξεις, σα να γίνεσαι άλγεβρα στο σκοτάδι της μνήμης που σ' αγνοεί, όπως κάποτε απομακρυνόμαστε από μιαν όχθη και συμβαίνει το αναπόφευκτο, ή πάλι αναμνήσεις που αγκυροβολούν σε περασμένες εποχές χωρίς αντίκρυσμα, μέρη που μοιάζουν άλλα μέρη, έρωτες που έμοιασαν άλλους έρωτες, οράματα μ' ένα μόχθο βουβό κα χαρά σαν αιώνια απόδραση, μόνο και μόνο γιατί φεύγεις καμιά φορά και με βλέπεις να χαμογελώ κρατώντας τα έλυτρα ενός πολέμου που στοιχειώνει, εκεί, στην πλατεία Δε Άρμας - εγώ τους θυμόμουν να μετρούν με τον πήχυ τα φτερά, τα πανιά και τις ασπίδες τους, ήταν έτσι που μου τον έδειξε ένα πρωί ο Βάργκας σαν απόμαχο και βετεράνο ενός πολέμου που δεν υπήρξε ποτέ, - αγάπησε αυτό το μονογυάλι που φορούσε σαν τη συντέλεια, όταν όλα είναι πια λυμένα κι έχουν αποκτήσει το φως τους, η καταδίωξη έχει ένα χρώμα που ζυγίζει τα λόγια μας, κάθε πρόσωπο που βλέπω είναι μια λέξη που ορμά σαν παρελθόν [1].