Το «ρατσιστικό» Charlie, ένα σκίτσο και η Aντζελα

Ας υποθέσουμε ότι (σε ένα ολότελα φανταστικό σενάριο) ο Άδωνις Γεωργιάδης σε μια πέραν των ορίων «ζουμερή» του δήλωση διακηρύσσει: «…όλοι οι έλληνες κομμουνιστές είναι σιχαμερά και υπάνθρωπα αποβράσματα!». Το τι θα ακλουθούσε δικαίως μια τέτοια δήλωση μπορούμε να το φαντασθούμε. Ακόμη και αρκετοί μέσα στην παράταξή του θα έσπευδαν πιθανότατα να αποστασιοποιηθούν: είπαμε πια αλλά αυτήν την φορά το παράκανε.

Ας υποθέσουμε όμως τώρα (πάντα στο ίδιο φανταστικό μας σενάριο)

ότι την ίδια ημέρα, ο «Ριζοσπάστης» του ΚΚΕ γράφει στην πρώτη του σελίδα «…όλοι οι έλληνες κομμουνιστές είναι σιχαμερά και υπάνθρωπα αποβράσματα!». Και ας πατήσουμε εδώ το off δίχως να διαβάσουμε παρακάτω. Τι θα είχαμε να πούμε εδώ; Ότι πρέπει να καταγγείλουμε τον «Ριζοσπάστη» ως αντικομουνιστή; Ή ότι εδώ διάολε κάτι τρέχει, ότι -δεν μπορεί- κάτι άλλο σαν να θέλει να πει και πρέπει να προσέξουμε;

Να έρθουμε και στο, ήδη περίφημο, σκίτσο του Charlie Hebdo.

Το σκίτσο του Riss θεωρώ ότι είναι ένα εξαίρετο σκίτσο. Και ακόμη περισσότερο: είναι ένα εξαίρετο αντιρατσιστικό, αντιξενοφοβικό σκίτσο και ταυτόχρονα ένας κόλαφος στην υποκρισία των σύγχρονων ευρωπαίων.

Κι όμως! Κι εγώ ο ίδιος αν το ίδιο απαράλλακτο αυτό σκίτσο δημοσιευόταν με άλλη υπογραφή σε μια άλλη εφημερίδα, ιδίως του ακροδεξιού χώρου, τότε εγώ πρωτ’ απ’ όλους θα το κατήγγελλα ως ακραία ρατσιστικό και ως σκέτη ντροπή!

Και θα είχα τόσα επιχειρήματα για τούτο. Αρκεί μόνο να προσέξει κανείς τις «πιθηκομούτσουνες» μορφές των «προσφύγων» του σκίτσου, τα πεταμένα έξω τερατώδη μάτια τους, για να διακρίνει μερικά από τα πλέον κλασικά, ύπουλα και διαδεδομένα στερεότυπα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Και πράγματι, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η αναφορά στον μικρό αθώο νεκρό Aylan θα φάνταζε μια φοβερή ύβρις, ασυγχώρητη, ιερόσυλη.

Ομως να που λέω τώρα ότι αυτό είναι ένα εξαίρετο αντιρατσιστικό σκίτσο.

Τι τρέχει εδώ; Διπροσωπία; Υποκρισία; – Μπα, τίποτε από αυτά.

Είναι σημαντικό να θυμίσουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αδύνατο να συλλάβουμε ή να προσεγγίσουμε το νόημα μιας δήλωσης έξω από το πλαίσιό της. Για παράδειγμα η δήλωση: «είμαι ένας άθεος!» ακούγεται πια ως μία τετριμμένη και δίχως ιδιαίτερη σημασία δήλωση. Τι γίνεται όμως αν το μέρος όπου ειπώθηκε είναι ο Αγιος Πέτρος στην Ρώμη και αυτός που την ξεστόμισε φορούσε την τιάρα του Πάπα;

Ετσι και το σκίτσο του Riss. Είναι «καταδικασμένο» να έχει μια ολότελα άλλη ανάγνωση μέσα στο εφημεριδάκι που λέγεται Charlie Hebdo. Μέσα σ’ αυτό το «βαμμένο» αντιρατσιστικό, ενάντιο σε κάθε λογής στερεότυπα, εφημεριδάκι που λέγεται Charlie Hebdo.

Και βεβαίως όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό τότε όλα γίνονται φανερά: δεν πρόκειται για μια «πλάκα» του σκιτσογράφου. Φιλοδόξησε να είναι μια γροθιά, ένας πικρός καθρέπτης όπου οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα δουν τον σημερινό φαρισαϊκό εαυτό τους. Μια σκληρή γροθιά στο πρόσωπο των περισσότερων ευρωπαίων. Αυτών που τότε έκλαιγαν για τον μικρό Aylan και που οι ίδιοι σήμερα είτε διαδηλώνουν την φρίκη τους για τους «ζωώδεις επικινδύνους» πρόσφυγες ή που εύκολα ανέχονται άλλους να το πράττουν δίπλα τους.

Επίμετρο (άσχετο;)

Πριν κάμποσα χρόνια μια γνωστή λαϊκοπόπ τραγουδίστρια, «μεγάλη φίρμα» της εποχής, γνωστή επίσης για την αποδιοπομπαία «αγραμματοσύνη» της, είχε κάνει μια μνημειώδη δήλωση: «Ουδείς άσφαλτος!»… δεν ξέρω αν η ίδια κατάλαβε έκτοτε πόσο ιδιοφυής υπήρξε εκείνη η δήλωσή της.

Ακόμη θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν να διαβάζει κανείς όλους εκείνους τους «διανοούμενους» της εποχής να εξεγείρονται, και μη γνωρίζοντας προφανώς άλλην «άσφαλτο» πλην εκείνης που σέρνεται κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων τους, να στριμώχνονται για να σαρκάσουν την… τερατώδη εκ μέρους της τραγουδίστριας κακοποίηση της γλώσσας.

The post Το «ρατσιστικό» Charlie, ένα σκίτσο και η Aντζελα appeared first on Protagon.gr.