Ματιές στα ξεθωριασμένα σημάδια δόξας του «Route 66»

Στις 11 Νοεμβρίου 1926 οκτώ αμερικανικές πολιτείες –Ιλινόις, Μισούρι, Κάνσας, Οκλαχόμα, Τέξας, Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Καλιφόρνια– ολοκλήρωσαν μια οδική σύνδεση μεταξύ Σικάγου και Καλιφόρνιας που θα έμενε στην Ιστορία της άλλης άκρης του Ατλαντικού ως «Route 66». Σχεδόν όλοι μπερδεύονται με το αρσενικό «ο» ή το θηλυκό «η» όταν ακολουθεί «Route 66», λίγοι λένε «US Highway 66» και ακόμα λιγότεροι στο ξεκίνημά της μπορούσαν να οραματιστούν την πολιτιστική σημασία που θα είχε στο μέλλον.

O «Route 66» υπήρξε το σύμβολο ενός έθνους που τρέφεται ψυχικά -και σωματικά- με το να είναι «on the road»

Με

μήκος 2.448 μίλια (περίπου 4.000 χλμ.) και μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ο «Route 66» υπήρξε ο πρώτος ασφαλτοστρωμένος αυτοκινητόδρομος που διέσχισε τις ΗΠΑ. Βασικά, όμως, από το 1926 -και για πολλές δεκαετίες- αυτός ο εθνικός δρόμος έγινε ένα με τις προσδοκίες, τις αγωνίες και τις ελπίδες εκατομμυρίων Αμερικανών οι οποίοι θα έψαχναν στις δυτικές ακτές της χώρας μια καλύτερη ζωή, θα αναζητούσαν το δικό τους «Ελντοράντο». Αυτός, άλλωστε, ήταν ο βασικότερος λόγος που ο «Route 66» αγαπήθηκε με πάθος από τους Αμερικανούς.

Την πρώτη ημέρα του Δεκέμβρη της χρονιάς που ήδη εκπνέει σαν Κάντιλακ χωρίς βενζίνη, έγινε για άλλη μια φορά θέμα στο βιβλίο «Route 66, Roadside Signs and Advertisements», δια χειρός Τζο Σόντερμαν, ο οποίος έχει καταπιαστεί πολλές φορές με αυτό το αντικείμενο και έχει γράψει πολλά. Τα καρέ απαθανάτισε ο Τζιμ Χίνκλι και πολλοί φωτογράφοι θα ήθελαν να βρεθούν στη θέση του, κλείνοντας στο διάφραγμα της φωτογραφικής τους μηχανής όσο είδε εκείνος.

Από εκτυπωμένες σελίδες με το ίδιο θέμα, πάντως, άλλο τίποτε. Οι βιβλιόφιλοι μπορούν να πατήσουν γκάζι στα βιβλία «Τα σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ, «Στον δρόμο» (On the Road) του Τζακ Κέρουακ και το «My 66» της Μαρούσκα Τριαντάρη. Προφανώς και υπάρχουν εκατοντάδες άλλα – όμως, αυτά έχω διαβάσει, αυτά προτείνω. Και αν είστε φανατικοί σινεφίλ, προτού ταξιδέψετε στον «Route 66» μπείτε στο κλίμα της ιστορικής διαδρομής παρακολουθώντας τις κινηματογραφικές ταινίες «Τα σταφύλια της οργής» του 1940 (όχι, που δεν θα γινόταν ταινία), «Easy Rider» (1969), «Θέλμα και Λουίζ» (1991), «Bagdad Cafe» (1987), «Cars» (2006), «Paris, Texas» (1984) και «Little Miss Sunshine» (2006).

Το πιο διάσημο μοτέλ πάνω στο Route 66, το «Μπλε Χελιδόνι», με την εντυπωσιακή πινακίδα. Για τους ναύτες το χελιδόνι συμβόλιζε την ασφαλή επιστροφή στο σπίτι

Πολύ πριν ο Bobby Troup γράψει το τραγούδι «Get your kicks on Route 66» και πολύ πριν ο Νατ Κινγκ Κόουλ και τόσοι άλλοι έπειτα εμποτίσουν την άσφαλτό του με στίχους και μελωδίες αποκλειστικά για αυτόν, η πρώτη σύνδεση ανάμεσα στις Μεγάλες Λίμνες και τον Ειρηνικό Ωκεανό είχε ήδη μαρκαριστεί ως το σύμβολο του αμερικάνικου ονείρου. Οι επιγραφές νέον φώτισαν όνειρα αλλά και diner (είδος εστιατορίου, κάτι ανάμεσα σε fast food και μπαρ) και ο «Route 66» υπήρξε το σύμβολο ενός έθνους που τρέφεται ψυχικά -και σωματικά- με το να είναι «on the road».

Δεινόσαυροι έξω από ένα μαγαζί στην Αριζόνα, όπου έπρεπε να πληρώσεις για μια φωτογραφία μαζί τους

Αν και ο Route 66 έχει θέσει βαθιά τις ρίζες του στην ανάγκη για καλύτερους δρόμους, η πίσσα με το λεπτό χαλίκι σε πολλά σημεία του παραμένουν ίδια από τότε που στρώθηκαν για πρώτη φορά. Αυτό, όμως, δεν έριξε κανένα όνειρο Αμερικανού σε λακκούβα. Από τις στήλες τής «New York Herald Tribune» o Χόρας Γκρίλι είχε «πουλήσει» το μότο «Go West, Young Man» και έτσι οπτικοποιήθηκε το «πιστεύω» ενός ολόκληρου έθνους. Βλέπετε, η Δύση αποτελούσε την αμερικανική Ιθάκη, τη Γη της Επαγγελίας, εκεί μετουσιωνόταν η υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο, ο προορισμός σε ένα αδιόρατο GPS πρόσταζε «Go West», άρα «Go California, αδερφέ μου». Και πώς έφτανε κάποιος εκεί; Μα, διασχίζοντας, υποχρεωτικά, τον αυτοκινητόδρομο «Route 66».

Οι εκπληκτικές επιγραφές νέον του «Route 66» φώτισαν όνειρα, αλλά και diner και μοτέλ (Shutterstock)

Και έπειτα ήρθε ο παράδεισος; Οχι ακριβώς… Ηρθε η Υφεση και η δεκαετία του ’30 σκιαγράφησε μια άλλη πραγματικότητα, εκεί που το αμερικανικό όνειρο έγινε εφιάλτης. Αυτή την πραγματικότητα τη μετέφερε ο Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της Οργής», εκεί όπου περιγράφει το ταξίδι της οικογένειας Τζόουντ προς τη Δύση κατά μήκος της «Μητέρας των Δρόμων».

Υπάλληλοι της παλιάς αλυσίδας diner «Steak n Shake» στην πόλη Νόρμαλ

Επειτα, ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο «Route 66» ήταν ο δρόμος από τον οποίο προωθούνταν, κατά μήκος της χώρας, οχήματα και πυρομαχικά. Ο πόλεμος τελείωσε και οι περισσότεροι Αμερικανοί έμπαιναν στη στράτα τού Route για να πάνε για καλοκαιρινές διακοπές, οπότε αυτός ο αυτοκινητόδρομος άρχισε να αποκτά ξανά την παλιά του αίγλη και λάμψη, σκουπίζοντας από πάνω του το μπαρούτι και την πυρίτιδα του πολέμου. Και αφού ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής περνούσε μέσα από μικρές πόλεις, αναπτύχθηκε ο τουρισμός, έπεσαν δολάρια και δημιουργήθηκαν καταλύματα για easy riders μοτοσικλετιστές και ταξιδιώτες αποκαμωμένους από το ταξίδι, να και τα εστιατόρια, ιδού και τα καταστήματα με τα σουβενίρ. Σημεία αυτών των, περίπου, 4.000 χλμ. έγιναν διάσημα ανά τον κόσμο, έγιναν στέκια παγκοσμίου βεληνεκούς, αξιοθέατα και τουριστικά τοτέμ που τα προσκυνούσαν εκατομμύρια ταξιδιώτες. Ολη αυτή η τελετουργία κράτησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘60, αφού παρακάμφθηκε από τη νέα Εθνική οδό. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, στις 27/6/1985, σταμάτησε να συγκαταλέγεται στο σύστημα αυτοκινητοδρόμων των ΗΠΑ και μόνο μερικά τμήματα αυτού του παλιού -όσο και γραφικού δρόμου- υπάρχουν ακόμα, υπό την ονομασία «Historic Route 66».

Πινακίδες -φαντάσματα, πια- του ιστορικού αυτού δρόμου

Κατά το Εθνικό Ιστορικό Ιδρυμα Route 66, περίπου το 85% του ιστορικού αυτού δρόμου μπορεί κάποιος ακόμα και σήμερα να το διασχίσει. Βέβαια, αν πάρετε αυτή την απόφαση θα πρέπει να έχετε μαζί σας νέους χάρτες, αφού -από το 1984 και μετά- η σηματοδότηση έχει τα θέματά της. Αυτό που δεν μεταλλάχθηκε είναι το πνεύμα αυτής της ιστορικής διαδρομής και ζει ακόμα και σήμερα στα κλειστά βενζινάδικα με τις σκουριασμένες αντλίες, σε ξενοδοχεία και μοτέλ-φαντάσματα με τις επιγραφές νέον. Η ψυχή του δρόμου ελίσσεται μέσα σε μουσεία με απαστράπτουσες Πλίμουθ, Κάντιλακ και Σεβρολέ(τ), καφετέριες και εστιατόρια με ντιζάιν που έμεινε κολλημένο στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, διαφημιστικές πινακίδες εποχής, σταθμούς φορτηγών με κουφάρια τριαξονικών και, εννοείται, μαγαζιά που πωλούν κάθε λογής αναμνηστικό από αυτόν τον δρόμο. Η νοσταλγία εκεί, όμως, παρέχεται δωρεάν.

Ενα καφέ, ρέπλικα βενζινάδικου που κάηκε το 1955, διακοσμημένο με βίντατζ πινακίδες στο Πάρις Σπρινγκς

Δωρεάν προσφέρεται και η αλήθεια που λέει ότι, παρά το γεγονός πως αυτή η διαδρομή παρήκμασε, ο «Route 66» δεν είναι μόνο ένα σύμβολο της κληρονομιάς του λαού των ΗΠΑ και του ταξιδιού του για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, αλλά ένα παγκόσμιο μνημείο. Και όπως όλοι ξέρουμε, στη διάρκεια της σύντομης ιστορίας της, η Αμερική έχει ζυμωθεί στο να ζει, να αναπνέει και να ονειρεύεται μέσα από τους θρύλους της.

Ενας από αυτούς τους αναλλοίωτους θρύλους -και μπορώ να το πω έχοντας βάλει έκτη σχέση σε κιβώτιο ταχυτήτων οδηγώντας εκεί ένα Lexus- είναι αναμφισβήτητα ο αυτοκινητόδρομος «Route 66», η «Mother Road».

Αρκεί να βρεις ανοιχτό βενζινάδικο…

The post Ματιές στα ξεθωριασμένα σημάδια δόξας του «Route 66» appeared first on Protagon.gr.