Αυτό το «κάτι» που λείπει από την Εθνική

Μια σύντομη περιήγηση στο Διαδίκτυο αποκαλύπτει τον «διχασμό». Οι μισοί έλληνες φίλαθλοι είδαν τη νίκη της Εθνικής ως μια νέα, αισιόδοξη αρχή. Οι άλλοι μισοί απογοητεύτηκαν, επειδή απέναντι στους ερασιτέχνες αντιπάλους της -που είχαν δεχθεί 56 γκολ σε δέκα επίσημους αγώνες- σκόραρε μόνον τρεις φορές. Ενα από τα τέσσερα ελληνικά τέρματα -ίσως το πιο καθοριστικό στον αγώνα- ήταν… ευγενική χορηγία του Γιβραλτάρ (αυτογκόλ).

Υπάρχει, βεβαίως, και η σιωπηλή πλειονότητα:

εκείνοι που -από καιρό- αδιαφορούν για την Εθνική, και θα (ξανα)ασχοληθούν μαζί της όταν τους υποσχεθεί χαρούμενες και περήφανες στιγμές. Αυτή την ομάδα, ποτέ δεν την αγαπήσαμε πραγματικά. Τις νίκες, τις προκρίσεις και τους θριάμβους της λατρεύουμε. Το εκπληκτικό είναι, πως κάπως έτσι νιώθουν και οι ίδιοι της οι παίκτες.

Η 11 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ελλάδας στον αγώνα με το Γιβραλτάρ (REUTERS/Pedro Nunes)

Αν το δούμε κυνικά, χθες νικήσαμε… τον Δήμο Δάφνης – Υμηττού. Ενα κρατίδιο 32.000 νοματαίων. Ο τερματοφύλακας που του βάλαμε τέσσερα γκολ, ο Τζόρνταν Πέρεθ, στην κανονική του ζωή είναι πυροσβέστης. Ο Λίαμ Γουόκερ, ο πιο ποιοτικός παίκτης του Γιβραλτάρ, ο οποίος στο 26′ «χόρεψε» τον Τζαβέλλα και με ένα τρομερό σουτ νίκησε τον Καρνέζη, είναι ο μόνος στο νησί που ζει από την μπάλα, με ετήσιες αποδοχές γύρω στις 50.000 ευρώ. Ο δυστυχής Γουάιζμαν, που πέτυχε γκολ… σε λάθος τέρμα, είναι αναπληρωματικός σε κάποια Σκάνθορπ, στη Γ’ Κατηγορία της Αγγλίας.

Κι όμως, αυτό το ελάχιστα ανταγωνιστικό συγκρότημα ταλαιπώρησε την Εθνική μας για περίπου μισή ώρα. Πέτυχε εις βάρος μας μόλις το τρίτο της τέρμα σε επίσημο ματς, και έκτο συνολικά από τότε που το Γιβραλτάρ έγινε μέλος της UEFA. Λίγο έλειψε να γίνουμε η πρώτη ομάδα εναντίον της οποίας θα σκόραρε δις. Και έκανε, απέναντι στην Ελλάδα, το καλύτερο ημίχρονο στην ιστορία της, διατηρώντας το ισόπαλο αποτέλεσμα επί 44 λεπτά. Μέχρι χθες, το περισσότερο που είχε αντέξει, ήταν μισή ώρα: στο ματς κόντρα στη Γεωργία, στην Τιφλίδα, στο οποίο -τελικώς- έχασε με 4-0.

Αν το δούμε ρεαλιστικά, ποτέ η Εθνική μας δεν σκορπούσε τον τρόμο – ακόμη κι όταν ήταν στα ντουζένια της. Ποτέ δεν ήταν διασκεδαστική, χορταστική, θεαματική. Είχε μάθει απλώς να κάνει τη δουλειά: να νικά. Αυτό της το χάρισμα ήταν, που έχασε ξαφνικά. Ετσι, μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια, κατρακύλησε από την παρολίγον πρόκριση στους «8» του Μουντιάλ, στη μια και μοναδική νίκη σε δέκα αγώνες προκριματικής φάσης (Euro 2016) και στις δυο ήττες από τα Νησιά Φερόε. Αυτή τη χαμένη της αποτελεσματικότητα αναζητά τώρα. Αν τη βρει, τα μεγαλεία θα ‘ρθουν πάλι με τον καιρό.

Ο Κώστας Μήτρογλου πέτυχε το πρώτο γκολ της αναμέτρησης (REUTERS/Pedro Nunes)

Πέρυσι ή πρόπερσι, στο αντίστοιχο χθεσινό ματς η Εθνική μπορεί να έμπλεκε σε περιπέτειες. Οπως ακριβώς συνέβη -δυο φορές- με τα Φερόε, που δεν θεωρούνται πολύ ανώτερα του Γιβραλτάρ. Αλλά χθες, μετά την αναπάντεχη ισοφάριση των (τυπικά) γηπεδούχων, κράτησε την ψυχραιμία της και -με τρία γκολ σε τέσσερα λεπτά- διέλυσε κάθε υποψία για ένα νέο κάζο. Αν στάθηκε και τυχερή, στη φάση του αυτογκόλ, ακόμα καλύτερα. Η καλή τύχη, που τελευταίως την είχε εγκαταλείψει, πάντα ήταν ο… δωδέκατος παίκτης της, στη «χρυσή» 12ετία της.

Ακόμη και χωρίς να ενθουσιάσει, η Εθνική έδειξε -και χθες- οτι αρχίζει να ξαναγίνεται ομάδα. Το έβλεπες στην… απαρτία των πανηγυρισμών. Στη διάθεση του «παλιού», του Βασίλη Τοροσίδη (ο οποίος -πια- δεν έχει καμία ανάγκη να βελτιώσει το βιογραφικό του), που ήταν ο κορυφαίος παρά το πρόβλημα στη μέση του. Στο πρόθυμο τρέξιμο των νέων, όπως ο Μάνταλος και ο Μπακασέτας, πήγαν – δεν πήγαν καλά χθες. Στην ανεπιτήδευτη χαρά -όλων- μετά τον αγώνα, για τη νίκη.

Το κυριότερο; Το έβλεπες στο ομαδικό πνεύμα των διεθνών, αν και το ματς προσφερόταν για ατομικές ενέργειες και επίδειξη τεχνικής από τους μεσοεπιθετικούς. Εξ’ ου και ο πλουραλισμός στην ανάπτυξη, με περισσότερους από δύο παίκτες να προσπαθούν για το γκολ σε κάθε φάση.

Αυτή ήταν η τρίτη διαδοχική νίκη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με τον Μίχαελ Σκίμπε στον πάγκο (μετά τα ματς στην Αυστραλία και την Ολλανδία). Πάει πολύς καιρός, από την τελευταία φορά που η Εθνική μας έκανε τρεις νίκες στη σειρά. Αλλά, για να υπάρξει και τέταρτη, ο γερμανός τεχνικός πρέπει να διορθώσει αρκετά πράγματα. Εχει μόλις ένα μήνα καιρό.

Φορτούνης και Μάνταλος πανηγυρίζουν μετά από το όμορφο γκολ του πρώτου (REUTERS/Pedro Nunes)

Η Κύπρος, την οποία φιλοξενούμε στις 7 Οκτωβρίου στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», δεν είναι Γιβραλτάρ. Είναι κανονική ομάδα. Οπως και η Εσθονία, με την οποία παίζουμε τρεις ημέρες αργότερα, στο Ταλίν. Αμυντικές επιπολαιότητες, μεγάλα διαστήματα χαλαρότητας, έλειψη συγκέντρωσης και αβίαστα λάθη σε κοντινές μεταβιβάσεις της μπάλας, οι κανονικές ομάδες τα τιμωρούν. Βεβαίως, για τις χθεσινές… μουτζούρες στην εικόνα της Εθνικής, υπάρχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό: η έλλειψη έντασης. Οχι μόνον επειδή σε παιχνίδια με τόσο αδύναμους αντιπάλους είναι δύσκολο να βρεις κίνητρο, όπως εξήγησαν κάποιοι διεθνείς, αλλά και γιατί ακόμη δεν έχει αρχίσει το ελληνικό πρωτάθλημα: η κανονική ροή της σεζόν.

Με ακόμη δυο νίκες, η Εθνική θα αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Θα έχει ξεσυνηθίσει, πια, την ήττα. Το αγωνιστικό πρόγραμμα ήταν καλό μαζί μας. Τους πιο δύσκολους αντιπάλους μας, τους πραγματικούς ανταγωνιστές μας στη μάχη για πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας, θα τους αντιμετωπίσουμε αργά. Χθες, πάντως, έκαναν επίδειξη δύναμης: το Βέλγιο νίκησε στην Κύπρο 3-0, και η Βοσνία σταμάτησε στα πέντε (5-0) κόντρα στην Εσθονία.

Ναι, θα μπορούσαμε κι εμείς να προκαλέσουμε αίσθηση: να βάλουμε στο Γιβραλτάρ επτά και οκτώ γκολ. Αλλά, το πιο σημαντικό είναι οτι στο «Αλγκάρβε» του Φάρο, στο γήπεδο που πριν από 12 χρόνια η Εθνική μας ομάδα σφράγισε την πρόκρισή της στα νοκ-άουτ ματς του Euro για πρώτη φορά στην ιστορία της, κάναμε τη δουλειά.

Αναμενόμενο -απέναντι σε έναν τόσο αδύναμο αντίπαλο- μα διόλου αυτονόητο. Δείτε τι έγινε χθες βράδυ: τα… αγαπημένα μας Φερόε έφεραν 0-0 με τους Ούγγρους. Το Καζακστάν, 2-2 με την Πολωνία του Λεβαντόφσκι. Οι Λευκορώσοι, 0-0 με τους Γάλλους. Το Λουξεμβούργο λαχτάρησε τη Βουλγαρία, που πήρε τη νίκη (4-3) στις καθυστερήσεις. Ακόμη και ο Σάντος έχασε (με 2-0 από την Ελβετία), στο πρώτο επίσημο ματς της Πορτογαλίας μετά τη στέψη της ως Πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Οπως -πολύ σωστά- λέει και ο Τοροσίδης, «όταν δεν είσαι αυτός που πρέπει, μπορεί να χάσεις από τον οποιοδήποτε». Ε, η Εθνική αυτό κατάφερε σε πρώτη φάση: να μη χάνει από τον οποιονδήποτε.

The post Αυτό το «κάτι» που λείπει από την Εθνική appeared first on Protagon.gr.