"Υποχρέωση" μας ο αποκλεισμός της

Υπερβολικός ο αποκλεισμός της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου; "Πήγαν στράφι οι κόποι μιας ζωής για ένα… αστείο" λένε κάποιοι. "Μα τόσα έχουν γίνει η Βούλα σας πείραξε;", λένε άλλοι.
Αυτές οι απλοϊκές απαντήσεις είναι η αιτία που κάθε αγώνας "αιωνίων", ακόμα και στο πινγκ πονγκ, μετατρέπεται σε πόλεμο. Γιατί, απλά, δείχνουν την έλλειψη αθλητικής παιδείας στη χώρα που γέννησε τον Ολυμπισμό.

Ο αποκλεισμός της Ελληνίδας αθλήτριας ήταν υποχρέωση της ΕΟΕ, όχι μόνο επειδή η ΔΟΕ

(όπως και η FIFA, και η FIBA, και όλες οι μεγάλες ομοσπονδίες) είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητες -και πολύ καλά κάνουν- σε θέματα ρατσισμού. Έπρεπε να αποπεμφθεί -και μπράβο στους παράγοντες (τους οποίους δεν έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη) που αντέδρασαν άμεσα- γιατί απλά ήταν μέλος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ αποστολής.

Η Ελλάδα μεταλαμπάδευσε το πνεύμα του Ολυμπισμού στον πλανήτη, γι' αυτό και η Ολυμπιακή Φλόγα ξεκινά πάντα από εδώ το ταξίδι της, γι' αυτό και η ελληνική σημαία πρώτη μπαίνει στο στάδιο, στην παρέλαση των αθλητών.

Πέντε κύκλοι, ο ένας μαύρος, χωρίς ταξικές, χρωματικές ή εθνικές διαφορές. Ένας ύμνος για το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό, ένας όρκος που είναι σημαντικότερος από κάθε χρυσό μετάλλιο, ή παγκόσμιο ρεκόρ.

Οι αθλητές μας έχουν γυμνασμένα σώματα, έχουν υψηλές επιδόσεις, κάποιοι έχουν καταπιεί τον μισό… Μπακάκο (πού το θυμήθηκα τώρα;), κάποιοι έχουν δουλέψει σκληρά. Πόσοι, όμως, αντιλαμβάνονται την αξία της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Πόσοι έχουν πάει έστω και μια φορά στην Αρχαία Ολυμπία.

Τα ίδια γράφαμε όταν το All Star Game έγινε στον Πύργο και οι παίκτες που αγωνίστηκαν στο ματς των "Νέων" μεταφέρθηκαν με πούλμαν στα σκυλάδικα της περιοχής και όχι στο Μουσείο. Αυτές τις βλακείες πληρώνουμε τώρα στο πρόσωπο της Βούλας, που επένδυσε χρόνο για να φτάσει εδώ, αλλά μάλλον ξέχασε να "ταΐσει" τον εγκέφαλο και την ψυχή της με αξίες Ολυμπισμού.

Επιπόλαια ενέργεια; Ίσως. Όμως, όταν κουβαλάς μαζί σου όλη την Ελλάδα, όταν εκπροσωπείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι στα καλλιστεία ή στη Γιουροβίζιον τη χώρα που γέννησε τους Αγώνες, δεν έχεις δικαίωμα σε τέτοιου είδους επιπολαιότητες.

Αλίμονο, υπάρχουν προπονητές, μπασκετμπολίστες και αθλητικοί συντάκτες που μέσω facebook συμπαραστάθηκαν στην Ελληνίδα αθλήτρια. Αλήθεια, όταν βρεθούν στο γήπεδο με έναν μαύρο συμπαίκτη τους, τον βλέπουν σαν "σπιτικό φαγητό κουνουπιών του Νείλου", ή σαν τον άνθρωπο που μαζί τους μοιράζεται ιδρώτα, αγωνία, χαρές και λύπες; Τον αγκαλιάζουν, ή τον ψεκάζουν;

Υπάρχουν συνάδελφοι που έζησαν τη μαγεία της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλλον δεν κατάλαβαν πολλά. Τσάμπα κόπος.

Φαντάζομαι πως κανείς τους δεν θα ήθελε να κάνει συνέντευξη με τον Μάικλ Τζόρνταν, ή τον Αμπέμπε Μπεκίλα.

Φαντάζομαι πως κανείς δεν θα ήθελε να είναι στο Μεξικό το 1968 και να νιώθει ρίγη τη στιγμή που σηκώθηκαν οι "μαύρες γροθιές" στον αέρα.

Φαντάζομαι πως κανείς τους δεν ήθελε να είναι το 1992 στη Βαρκελώνη να μιλήσει με τα μέλη της Dream Team. Αν και θα είχ