Στάθης Παπαδιονυσίου στο basketblog: «Το καλάθι ανήκει στον κόουτς» (pic's)

Το Παγκράτι πήρε μεγάλη νίκη επί του Δούκα με 65-63 μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι που κρίθηκε κυριολεκτικά στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ο ήρωας της τελευταίας στιγμής για τους «ροσονέρι» ήταν ο Στάθης Παπαδιονυσίου, ο οποίος μετά από μια εξιρετικά καλοστημένη «κομπίνα» που σχεδίασε ο κόουτς Καλαμπάκος, σκόραρε με λέι απ και έδωσε το πολυπόθητο ροζ φύλλο αγώνα στην ομάδα του.

Ο ίδιος μιλώντας στο basketblog αναλύει την φάση που έδωσε την

νίκη στην ομάδα του, λέγοντας χαρακτηριστικά πως το καλάθι ανήκει στον κόουτς Καλαμπάκο καθώς εκείνος σχεδίασε την επίθεση. Ακόμα αναφέρεται στο Παγκράτι και στο κλίμα που υπάρχει εκεί, αλλά και στον αδερφό του Γιώργο, που αγωνίζεται στο Περιστέρι. Τονίζει πως η Α1 δεν τον απασχολεί τώρα, ενώ ερωτώμενος για την ΑΕΚ και την περασμένη σεζόν είπε πως αν η ΑΕΚ έπαιρνε τους παίκτες με τους οποίους τελείωσε την σεζόν στην αρχή, τότε δεν θα επέλεγε να μείνει στην «Ένωση».

-Που κρίθηκε το παιχνίδι κόντρα στον Δούκα;
«Πιστεύω πως έγιναν δύο διαφορετικά παιχνίδια. Το πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλό και παίχτηκε όμορφο μπάσκετ, ενώ το δεύτερο όχι τόσο. Ήταν κακό ποιοτικά και ήταν πολύ άστοχες και οι δύο ομάδες. Πιστεύω πως το παιχνίδι κρίθηκε στις άμυνες στο τέλος, στις πολλές χαμένες βολές και σε μια φάση στο τέλος».

-Μίλησε μου για αυτήν την φάση. Ήταν «κομπίνα» του κόουτς σωστά;
«Ναι ήταν «κομπίνα» του κόουτς καθαρά. Εγώ απλά εκτέλεσα αυτά που μου είπε. Ο κόουτς είχε δει πως αντιμετώπισαν το άουτ μας στις τελευταίες δύο επιθέσεις, οπότε έκρινε πως έτσι θα ήταν το σωστό, όπως και έγινα. Ήμασταν σίγουροι πως θα έβγαινε γιατί όπως παίζανε οι αντίπαλοι μας ήταν σίγουρο πως θα έμπαινε αυτό το καλάθι. Το καλάθι ήταν του κόουτς ξεκάθαρα. Εγώ απλά ήμουν στην εκτέλεση μαζί με τον Κουτρούλια».

-Πριν από αυτή την φάση αστόχησε ο Φακοπουλίδης σε δύο βολές και ο Καυκής ευστόχησε από την άλλη. Πόσο ψυχοφθόρα είναι μια τέτοια εξέλιξη μέσα στον αγώνα;
«Για αυτό παίζουμε μπάσκετ. Αυτά είναι μέσα στο μπάσκετ και πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Ο Κώστας ο Φακοπουλίδης πήγε στο τέλος στην γραμμή αλλά δεν τον κατηγορεί κανένας που τις έχασε αυτές τις δύο βολές. Είναι πολύ ζόρικο το να πηγαίνεις την γραμμή σε τέτοιο σημείο του παιχνιδιού και ξέροντας πως η μια νίκη και η μία ήττα μπορεί να κάνουν την διαφορά στο να πέσεις ή όχι. Πάντως από την στιγμή που παίζουμε μπάσκετ πρέπει να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι να βιώσουμε τέτοιες καταστάσεις».

-Το να γίνει φάουλ στον Καυκή ήταν εντολή του κόουτς;
«Να σου πω την αλήθεια πάνω στην ένταση της φάσης δεν κατάλαβα. Νομίζω πως ήταν πρωτοβουλία του Αντωνάκη γιατί μπορεί να φοβήθηκε το να δεχθούμε καλάθι οπότε προτίμησε να πάει στα σίγουρα και να κάνει το φάουλ εκεί πέρα. Από ότι κατάλαβα στην αρχή αποφασίσαμε να παίξουμε άμυνα, όμως στην ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Έκρινε λοιπόν ο Τάσος ότι έπρεπε να κάνουμε φάουλ εκεί πέρα και τελικά δικαιωθήκαμε. Είναι καλύτερο να έχεις την τύχη στα χέρια σου».

-Το Παγκράτι ξεκίνησε με κάποια προβλήματα την σεζόν, όμως η πορεία σας είναι αξιέπαινη. Πιστεύεις πως το παγκράτι τελικά θα σωθεί;
«Έτσι όπως είναι φέτος το πρωτάθλημα, μια νίκη σε φέρνει στις υψηλότερες θέσεις και μια ήττα σε ρίχνει. Πάντως από την στιγμή που αποφύγαμε τον άμεσο υποβιβασμό που ήταν και ο βασικός μας στόχος, η χρονιά πηγαίνει πολύ καλύτερα. Μέσα στην σεζόν εμείς αλλάζαμε στόχους. Μετά από λίγο με τις νίκες που κάναμε ήταν κοιτάξαμε να πλασαριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα στα «πλέι άουτ». Πλέον κοιτάμε πώς να αποφύγουμε και αυτά και να παραμείνουμε στην Α2. Ο μήνας που πέρασε δεν ήταν από τους καλύτερους μας καθώς κάναμε ήττες που δεν θέλαμε και αν είχαμε αποφύγει έστω και μια από αυτές θα ήταν καλύτερα».

-Μίλησε μου για το «κλίμα» που επικρατεί στην ομάδα σας…
«Τα πάντα στο Παγκράτι είναι ιδανικά. Όταν μπορείς και έχεις μια ομάδα που με όλους είσαι καλά και γνωρίζεσαι και με όλους, γιατί εμείς γνωριζόμασταν από παλιά δεν βρεθήκαμε ξαφνικά στο Παγκράτι, οπότε από την αρχή αυτό ήταν το μόνο που δεν φοβόμασταν στην αρχή της χρονιάς, το κλίμα στην ομάδα».

-Έζησες την Α2 με την ΑΕΚ, μια ομάδα με «βαριά» φανέλα και κάνοντας πρωταθήτισμό καθαρά. Πως είναι τώρα που το βλέπεις από μια διαφορετική όψη;
«Κοίτα καταρχάς και το Παγκράτι είναι ιστορικό σωματείο με κόσμο που μας ακολουθεί και μας πιέζει για νίκες. Ο κόσμος είναι όγικό να θυμάται τις παλιότερες εποχές και έχει απαιτήσεις. Η πίεση είναι ίδια, ενώ πρωταθλητισμό δεν θεωρώ πως κάνεις όχι μόνο όταν πας για άνοδο. Στην ΑΕΚ ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για μένα. Εκεί ήμουν πιο μικρός και είχα πιο συμπληρωματικό ενώ τώρα μου έχει δωθεί η ευκαιρία να έχει διαφορετικό ρόλο, να παίζω πιο πολύ, να στηρίζεται σε μένα η ομάδα. Δεν περιμένω από άλλους να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Παίρνω συμμετοχή και χρόνο μεγάλο».

-Πες μου τι έγινε στην περσινή ΑΕΚ και τελικά είχες αυτόν τον συμπληρωματικό ρόλο;
«Κοίτα πέρσι οι ομάδα άλλαξε στόχους μέσα στην χρονιά. Αν είχαμε ξεκινήσει με τους παίκτες που είχαμε στο τέλος της χρονιάς δεν θα είχα μείνει εκεί γιατί θα ήξερα πως η ομάδα κινείται σε διαφορετικά πλαίσια και θα ήταν δύσκολο να βρω χρόνο εγώ. Αλλά σε μια ομάδα που θα πάλευε με τα μέσα που είχε και με νεαρούς παίκτες θεώρησα πως θα έχω την ευκαιρία μου. Στην μέση της χρονιάς η ομάδα άλλαξε στόχους, άλλαξε επίπεδο, ήρθαν πολλοί καλοί παίκτες και μέσα σε όλα αυτά εγώ δεν πήρα ποτέ κάποια ευκαιρία. Ντάξει τι να κάνουμε. Είναι το πώς βλέπει ο κάθε προπονητής τους παίκτες που έχει».

-Η Α1 υπάρχει στο μυαλό σου;
«Το δοκίμασα πέρσι αλλά τώρα δεν το σκέφτομαι. Πέρσι που δεν έπαιξα καθόλου ήταν πολύ δύσκολη χρονιά και γενικά με φόβησε, οπότε αισθάνομαι πάρα πολύ καλά φέτος που παίζω και έχω ανεβασμένη ψυχολογία. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει αλλά τώρα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το τώρα και να σωθεί η ομάδα. Όλα τα άλλα θα τα δούμε στην πορεία».

-Ο αδερφός σου ο Γιώργος αγωνίζεται στο Περιστέρι. Πως είναι να τον αντιμετωπίζεις σαν αντίπαλο;
«Την πρώτη φορά ήταν παράξενο. Μετά όμως το συνηθίζεις και από την στιγμή που είμαστε και οι δύο στον ίδιο χώρο, δεν μπορούμε να είμαστε πάντα συμπαίκτες. Το να βρίσκεσαι απέναντι στον αδερφό σου είναι παράξενο, αλλά όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο το ξεχνάς αυτό. Δεν σε επηρεάζει, ούτε σε κάνει να μην δώσεις το 100%. Σίγουρα νοιάζεσαι για τον αδερφό σου, ανησυχείς για εκείνον, αλλά όταν μπεις μέσα στο γήπεδο τα ξεχνάς όλα αυτά. Τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα εγώ την τελευταία φορά που παίξαμε».