Ο Ράιτ γλίτωσε τον ΠΑΟ από… 30άρα!

«Τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες τον ημιτελικό στη Σαϊτάμα. Σε όλο το παιχνίδι η Ελλάδα έπαιζε ένα πικ εν ρολ ψηλά, που ήταν αδύνατο να σταματήσουμε». Η δήλωση ανήκει στον Ντουάιτ Χάουαρντ, ο οποίος ακόμη και τώρα, 7,5 χρόνια μετά το Βατερλό της «Ντριμ Τιμ» στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, αδυνατεί να χωνέψει πώς ο Γολιάθ έπεσε ξερός από ένα απλό «πικ εν ρολ» του Δαβίδ…

Για μια μέρα, στη μακρινή Σαϊτάμα, το σκεπτόμενο μπάσκετ κέρδισε την αθλητικότητα, την έκρηξη,

την ενέργεια, τα υπερηχητικά καρφώματα του Λεμπρόν Τζέιμς. Μετά όμως; Οι Αμερικανοί απάντησαν με… 62-1 αποκαθιστώντας την τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο και κλείνοντας στόματα, τόσο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας, όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και του Λονδίνου.

Ολες αυτές οι σκέψεις και ακόμη περισσότερες με «επισκέφθηκαν» από το πρώτο κιόλας ημίχρονο του… Γολγοθά που ανέβηκε ο Παναθηναϊκός στο Μιλάνο, στο γήπεδο του φετινού Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας. Ασχετο; Δεν νομίζω. Τι ακριβώς συνέβη στο πρώτο 20λεπτο, στο οποίο η οικοδέσποινα Αρμάνι μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό σε σάκο του μποξ, όπως ακριβώς είχε κάνει με τον Ολυμπιακό, αλλά σε όλο το 40λεπτο;

Μια αθλητική ομάδα, με δύναμη, ενέργεια, πολύ «ξύλο» στην άμυνα, γρήγορα πόδια στην επίθεση, αλλά και πρωτοφανή ποσοστά ευστοχίας από τα 6,75 μ. για να τα λέμε όλα! Διότι τα 8/11 τρίποντα που είχαν οι πρωτοπόροι της Lega Basket αρκούσαν, ώστε να σμπαραλιάσουν οποιαδήποτε άμυνα. Μια άμυνα, όμως, που δεν ήταν καθόλου agggressive, δεν είχε σωστές περιστροφές και παρακολουθούσε παθητικά.

Το αθλητικό μπάσκετ νίκησε το… υπερβολικά σκεπτόμενο του Παναθηναϊκού και αυτό δεν συνιστά μομφή, αλλά πραγματικότητα. Αυτό συνέβη στο πρώτο ημίχρονο, στο «Μεντιολάνουμ Φόρουμ», όπου οι πρωταθλητές Ελλάδος φλέρταραν πολύ άγρια με την… 30άρα που δέχτηκε ο Ολυμπιακός πριν από μερικές εβδομάδες και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο: 12/21 τρίποντα (απέναντι στον ΠΑΟ είχε 11/22), σκληρή άμυνα στο όριο του φάουλ και μια περιφερειακή γραμμή που έβγαζε… φλόγες ενέργειας, λες και η ιταλική Ferrari έκαιγε νίτρο: Λάνγκφορντ, Χάκετ, Μος, Τζέρελς. Μόνο ο γιος του Τζεντίλε απουσίαζε από εκείνο το ματς.

Η διαφορά μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στα συγκεκριμένα ματς -ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω καμία όρεξη για ανούσιες γενικευμένες συγκρίσεις- ακούει στο όνομα… Ζακ Ράιτ, ο οποίος έκανε ό,τι ακριβώς ο Εϊσι Λο στα ντουζένια του: Ενέργεια, ταχύτητα, δύναμη, αποφασιστικότητα, δίπλα στον αρχηγό Διαμαντίδη. Ο Ράιτ είχε την απαιτούμενη τρέλα, δίψα στο πράσινο ντεμπούτο του και μπασκετικό θράσος, βοηθώντας την ομάδα του να αποσοβήσει την 30άρα, που θα τσαλάκωνε πρεστίζ και ψυχολογλία.

Ναι, ο Παναθηναϊκός έχασε. Ναι, ο Ράιτ δεν έχει ακόμη αφομοιώσει (θα ήταν αφύσικο) τη φιλοσοφία του Τριφυλλιού. Ναι, το απογοητευτικό πρώτο ημίχρονο στο Μιλάνο προκάλεσε άσχημες εντυπώσεις, οι οποίες μετριάσθηκαν λόγω της ανατροπής και της διεκδίκησης της νίκης ως το τέλος. Ναι, η ομάδα του Πεδουλάκη ενδέχεται να δυσκολευτεί ακόμη και για την πρόκριση στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Εχασε, όμως, με έναν τρόπο που -καλώς ή κακώς- επιτάσσει το σύγχρονο μπάσκετ και που ενδεχομένως ο 50χρονος κόουτς να οραματιζόταν όταν επέλεγε για δίδυμο ψηλών τους Λάσμε και Γκιστ.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ράιτ πήρε την μπάλα, πάτησε το γκάζι και κόντεψε να πάρει το ματς μόνος του έχοντας δίπλα του τους πιο αθλητικούς συμπαίκτες του: Μπράμο, Ματσιούλις, Γκιστ, Φώτση/Λάσμε, με τον Διαμαντίδη να αντικαθιστά τον Ματσιούλις στα κρίσιμα λεπτά. Ο Παναθηναϊκός χτύπησε την Αρμάνι με το όπλο της και αν δεν έχανε τρία απανωτά επιθετικά ριμπάουντ μεταξύ 50''-30'' πριν το τέλος, θα μπορούσε να «κλέψει» και τη νίκη. Στο τέλος πανηγύρισε η αγχωμένη οικοδέσποινα, η οποία ως κλασική αθλητική ομάδα αναπόφευκτα διακρίνεται από τη σχετική αναρχία, που όσο πιο ελεγχόμενη είναι από τον προπονητή, τόσο πιο αποτελεσματική μπορεί να γίνει.

Και αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες και όχι μόνο για την Αρμάνι, η οποία κέρδισε, αλλά δεν έπεισε. Η τουλάχιστον απώλεσε τον μισό θαυμασμό σε σχέση με τη νίκη επί του Ολυμπιακού, καθώς απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν εκπληκτική μόνο για ένα ημίχρονο. Και εδώ έγκειται η διαφορά των ομάδων. Η Αρμάνι δεν έχει Διαμαντίδη, Σπανούλη ή Ροντρίγκεθ, ώστε όταν πρέπει να βάλει το πόδι στο φρένο. Είναι πιο αφελής, πιο άγαρμπη, πιο ακατέργαστη. Και πιθανώς δύσκολα θα ευτυχήσει να βρεθεί στο δικό της παρκέ για το Φάιναλ Φορ, παρά μόνο στις θέσεις των επισήμων. Παίζει, όμως, μπάσκετ… NBA Jam και αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουμε…