Ο Λεμπέσης και το Μαυρομάτι

Ήμασταν υποκειμενικοί απέναντι στον Σπύρο Λεμπέση. Τον παλίκαρο από το πανέμορφο Μαυρομάτι Βοιωτίας. Μοναδική (στην κυριολεξία), αλλά ιδιαίτερη η σχέση μας με το λατρεμένο χωριό, καθώς συνδέεται με προσωπικό γεγονός, που ξέρουν λίγοι, ελάχιστοι, και που έλαβε χώρα πριν από μερικά χρόνια.

Όχι μακριά από το χορταριασμένο γήπεδο που προετοιμάστηκε ο Λεμπέσης, για να εκπροσωπήσει μια χώρα που... αργοπεθαίνει. Σκεφτόμαστε τον αθλητικό παράδεισο που ζούσε η Ελλάδα πριν από καιρό και δυσανασχετούμε.

Όμως,

όταν βλέπει κανείς αθλητές με το πάθος (έστω όχι το απαιτούμενο κατά ομολογία του Σπύρου) το αποψινό, πώς να μην χαίρεται; Πώς να μην καμαρώνει; Ακόμη κι όταν μιλούσε στην κρατική τηλεόραση, λίγο αργότερα, παρά την πίκρα που δεν κατάφερε το κάτι παραπάνω, διαπίστωνε κανείς την ωριμότητα του ανδρός.

Και παρότι βαρεθήκαμε τον φίλο Δημήτρη (Χατζηγεωργίου) για το κλασικό "Φερστ οφ ολ κογκρατσουλέσιονς" προς τους ξένους νικητές των αγωνισμάτων, εμείς καταχαρήκαμε την... αποτυχία του Λεμπέση, του Φιλιππίδη, του Γιαννιώτη. Και του... Αλέξανδρου Νικολαίδη, που έχει δώσει προ πολλού εξετάσεις. Καταχαρήκαμε και για όσα κατέγραψε η ιστορία πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, με την εν γένει συμπεριφορά τους. Τέτοιους... αποτυχημένους θέλουμε. Με ή χωρίς μετάλλια στην τροπαιοθήκη τους.

Ήμασταν υποκειμενικοί γράψαμε με τον Λεμπέση, διότι γνωρίζαμε για τον τόπο καταγωγής του και τον παρακολουθήσαμε για ένα λόγο παραπάνω. Η προσωπική εμπειρία, βλέπετε, που αφορούσε σε ατυχές γεγονός, που είχε δημοσιογραφικές προεκτάσεις. Οφείλουμε στο... Μαυρομάτι και στην οικογένεια που μας στήριξε. Το Μαυρομάτι, το κεφαλοχώρι κοντά στην Αλίαρτο, θα είναι χαρούμενο σήμερα για τον Σπύρο του.

Βέβαιο είναι, ότι οι λατρεμένες μυρωδιές από τα βοιωτικά εδέσματα θα έχουν την τιμητική τους αυτή τη νύχτα. Και θα το διασκεδάσουν οι Μαυρομματιώτες. Έστω με σβηστές τις τηλεοπτικές κάμερες...

Πολύ θα θέλαμε να επιστρέψει η Ελλάδα στις εποχές των δικών της θρύλων εντός γηπέδων. Πολύ θα θέλαμε ο Μπολτ... να είναι Έλληνας, αλλά ο σωστός φίλαθλος δεν θεωρεί αυτοσκοπό την εθνική νίκη και πανηγυρίζει με τους άξιους.

Κρίμα. Πολύ κρίμα, που η Εθνική ομάδα μπάσκετ δεν έδωσε το “παρών” στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ δεν είδαμε κανένα φόβητρο και επομένως είναι να αναθεματίζει κανείς την ώρα και τη στιγμή της ήττας από "κάποια" Νιγηρία.

Προσγειωνόμαστε όμως στην πραγματικότητα. Οι Ολυμπιακοί ολοκληρώνονται. Και παραπάνω μετάλλια να κουβάλαγαν οι αθλητές μας στην πατρίδα, δεν θα άλλαζε η ζωή μας. Ούτε η Τρόικα θα μας άδειαζε τη γωνιά. Ούτε θα βρίσκαμε το αντίδοτο στο μνημόνιο.
Οι στιγμές μένουν. Η μάχη. Ο αγώνας. Όπως ο αποψινός αγώνας του Σπύρου.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Άννα, τη Λία και τις υπέροχες οικογένειές τους.

[email protected]