Εξοντώστε τους

Καθημερινά το ρεπορτάζ, τόσο των δύο "αιωνίων", όσο και των υπολοίπων ομάδων της Ευρωλίγκας, καταγράφει… απώλειες. Κι, εντάξει, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν κάποιος παίκτης στραβοπατήσει και πάθει διάστρεμμα. Είναι, όμως, μόνο αυτό, ή κάτι τρέχει;

Είμαστε ακόμα στα… μισά του δρόμου, η Ευρωλίγκα δεν έχει μπει σε φάση πλέι οφ, το πρωτάθλημα έχει μπροστά του άλλες τέσσερις αγωνιστικές, πριν οδηγηθούμε στη σοβαρή δράσητων πλέι οφ. Ήδη οι παίκτες έχουν δώσει 22 ματς Ευρωλίγκας (είναι έτοιμοι για το 23ο) και άλλα τόσα για το πρωτάθλημα της Α1.

Συνυπολογίστε τους αγώνες για το Κύπελλο

Ελλάδας, αλλά και τα παιχνίδια προετοιμασίας κι έχετε έναν αριθμό 60 αγώνων πριν βγει ο Μάρτης. Μήπως τώρα υπάρχει εξήγηση για την καταπόνηση των παικτών;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η… νέα Ευρωλίγκα είναι ένα απόλυτα πετυχημένο (ως προς το ενδιαφέρον και την εναλλαγή συναισθημάτων) πείραμα. Ως προς τη διοργάνωση φέρνει χρήματα (τηλεοπτικά - εισιτήρια), οι χορηγοί πρέπει να είναι ευτυχισμένοι, ακόμα και η Παρασκευή λειτούργησε ως μέρα ευρωπαϊκών αγώνων.

Τους παίκτες, μάλλον, δεν τους ρώτησε κανείς. Το "τραγούδα παλιάτσο" γίνεται το μότο της εποχής, οι αθλητές θα πρέπει να αποδεχθούν πως για να… βγάλουν τα χρήματά τους θα θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, θα μικρύνουν τον χρόνο παραμονής τους σε δράση.

Γιατί αν φτάσουν (που εκεί πάει) στους 70-80 τη σεζόν κι ακολουθήσουν υποχρεώσεις με τις Εθνικές ομάδες των χωρών τους (μιλάμε για τους παίκτες υψηλού επιπέδου), δεν μπορεί να έχουν μεγάλη διάρκεια παρουσίας. Θα σκάσουν.

Αναμφίβολα δεν είναι δικό μας θέμα να το λύσουμε. Υπάρχουν ειδικότεροι ημών, υπάρχουν επιστήμονες, υπάρχουν προπονητές που μετράνε καμπύλες, διαγράμματα, υπάρχουν ολόκληρα ιατρικά επιτελεία που κάνουν όλες τις προβλεπόμενες εξετάσεις και καταλήγουν σε ασφαλέστερα συμπεράσματα, από αυτά που με μια πρώτη ανάγνωση βγάλαμε.

Είναι, όμως, εμφανές ότι υπάρχει θέμα. Οι ομάδες μετράνε καθημερινά απώλειες, πλέον ελάχιστοι παίκτες (ειδικά για τους ψηλούς μοιάζει να είναι απαγορευτικό) μένουν περισσότερα από 7-8 λεπτά συνεχώς πάνω στο παρκέ. Από τη μια ο γρήγορος ρυθμός των αγώνων, από την άλλη τα δυνατά κορμιά, οι σκληρές άμυνες, οι… κόντρες στα δύο μέρη του γηπέδου, ανατρέπουν τα δεδομένα.

Αν και ακόμα είναι νωρίς για συμπεράσματα (και είπαμε, δεν είμαστε ειδικοί), πολύ φοβάμαι ότι οδεύουμε προς ένα νέο μοντέλο παίκτη, που θα έχει βραχύχρονη θητεία, με πολλούς αγώνες και ακόμα περισσότερους τραυματισμούς.

Αν δεν χαλαρώσουν λίγο οι ρυθμοί, αν δεν αλλάξουν κάποια δεδομένα, αν δεν διαφοροποιηθούν πρωταθλήματα, αν δεν βρούμε χρόνο να τους ξεκουράσουμε, θα τους… εξοντώσουμε. Το μπάσκετ είναι θέαμα, αλλά απέχει από τις ρωμαϊκές αρένες. Κι οι παίκτες πρέπει να είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από μονομάχους που έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης…

Πιστεύω πως το θέμα πρέπει να απασχολήσει τόσο τον ΕΣΑΚΕ, όσο και τον ΣΕΠΚ και τον ΠΣΑΚ.

[email protected]