Μπερδευτήκαμε!

Ακόμα και την Ευρωλίγκα να κατακτήσει ο Ολυμπιακός, το παιχνίδι με την Μπεσίκτας ουδείς θα το θυμάται. Οι Τούρκοι (ξυλοκόποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία) αναιρούν με την παρουσία τους τη βασική αρχή της διοργάνωσης, ότι σε επίπεδο Top-16 δεν υπάρχουν "εύκολοι" αντίπαλοι, ως εκ τούτου ελάχιστο ενδιαφέρον έχει το αποτέλεσμα, σε μια αγωνιστική που ο όμιλος έγινε… κουβάρι, εξαιτίας των άλλων αποτελεσμάτων.

Η Χίμκι και η Κάχα Λαμποράλ (από χθες) μετρούσαν 2-0 και η Σιένα, νικώντας στην Κωνσταντινούπολη

τη Φενέρμπαχτσε) έφτασε κι αυτή στους τέσσερις βαθμούς, δημιουργώντας συμφόρηση στην κορυφή, έστω και αν είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς για… μετρήσεις.

Το μπάσκετ είναι άθλημα ρυθμού και οι τρεις προαναφερόμενες -και διόλου ευκαταφρόνητες ομάδες- όχι μόνο έχουν ρυθμό (και ενθουσιασμό), αλλά έχουν πετύχει και σημαντικές νίκες. Γιατί, πόσο εύκολο είναι να νικήσεις στην έδρα σου τη Μακάμπι, ή την Μπαρτσελόνα, πόσοι θα περάσουν από το... σπίτι του Πιανιτζιάνι;

Αν συνυπολογίσουμε ότι στην παρέα είναι η Μπαρτσελόνα (1-1), αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τη Μακάμπι (0-2), αντιλαμβανόμαστε πως αίφνης δεν είναι εύκολη η υπόθεση πρόκριση για κανέναν, άρα ούτε για τον Ολυμπιακό.

Με εξαίρεση την Μπεσίκτας, που όποιον νικήσει θα τον βάλει σε πρόβλημα, όλοι μπορούν να νικήσουν όλους, άρα το πράγμα έχει μπερδευτεί για τα καλά και κάθε νίκη (έστω και με μισό καλάθι) μετράει.

Για την ώρα η Χίμκι επιβεβαιώνει ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη, η Σιένα έχει στο DNA της τη διεκδίκηση της νίκης, ανεξαρτήτως συνθηκών και δυναμικής, ενώ η πάλαι ποτέ Ταού, με τον Τάμπακ στον πάγκο, έχει βρει την υγειά της.

Ο Ολυμπιακός, αν και φαινομενικά ήταν σε πιο εύκολο όμιλο από αυτόν του Παναθηναϊκού, θα έχει δύσκολες αποστολές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαθέτει την ποιότητα να τις φέρει σε πέρας.

Για το παιχνίδι δεν συντρέχουν λόγοι σχολιασμού. Ούτε αν ήταν καλός ή κακός ο Ολυμπιακός, ούτε αν κάποιοι ξεχώρισαν και κάποιοι υστέρησαν. Ο τρόπος που παίζει η Μπεσίκτας δεν βοηθά κανέναν να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό, άρα ας κρατήσουμε το αποτέλεσμα και ας αφήσουμε για την επόμενη αγωνιστική την ανάλυση του ματς.

Κάτι έχασε, κάτι κέρδισε

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα πως όταν χάνει ο Ολυμπιακός χάνει άσχημα, κάτι που δεν ίσχυε για τον Παναθηναϊκό. Μέχρι… προχθές, αφού για πρώτη φορά στη διοργάνωση έχασε με πολύ κακή εμφάνιση και στα δύο μέρη του γηπέδου.

Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται χρόνος για να αντιληφθούν οι δύο νέοι παίκτες (Καπόνο - Γκιστ) τα "θέλω" του Πεδουλάκη και τις απαιτήσεις της ομάδας, όπως και οι υπόλοιποι να αντιληφθούν τί μπορούν να πάρουν από τους δύο Αμερικανούς.

Είναι δεδομένο ότι η απουσία του Διαμαντίδη επηρεάζει (όπως θα επηρέαζε ενδεχόμενη -χτύπα ξύλο- απουσία του Σπανούλη, ή όπως επηρέασε η απουσία του Ναβάρο), αλλά αυτό δεν καλύπτει όλα τα στραβά.

Το θετικό για τους "πράσινους" δεν είναι πως ο Σχορτσιανίτης φάνηκε να… επιστρέφει, αλλά πως οι αντίπαλοι προπονητές είναι υποχρεωμένοι να τον αντιμετωπίζουν χωρίς βοήθεια, αφού πλέον στα… φτερά οι κάνες είναι… καπνισμένες και το δάχτυλο στη σκανδάλη.

[email protected]