Ας πούμε αλήθειες για τον ΠΑΟ..

Ο Μάκης Δρόσος εξηγεί τι του άρεσε από τον Παναθηναϊκό με τον Ερυθρό Αστέρα, τι όχι, τι έκρινε το παιχνίδι και λέει ότι αν υπάρχει σκέψη να απομακρυνθεί ο Πεδουλάκης από τον πάγκο, να γίνει αύριο και να μην παραμένει μέχρι την πρώτη στραβή, αλλιώς να κριθεί στο τέλος της σεζόν.

Το ότι θα φτάναμε στις αρχές του Δεκέμβρη, να πανηγυρίσουμε μία νίκη του Παναθηναϊκού μέσα στο ΟΑΚΑ, με αντίπαλο μία ομάδα της δυναμικής του Ερ. Αστέρα, η

αλήθεια είναι ότι δεν το περιμέναμε και δεν το είχαμε προβλέψει. Και ειδικά σε ένα παιχνίδι, που το ήθελε κιόλας ο Παναθηναϊκός, από την στιγμή που έτσι όπως τα έχει κάνει, όχι απλά το ήθελε για το γόητρο του, αλλά καιγόταν για να το πάρει, για την πρόκριση του.

Ένα από τα πράγματα που πρέπει να παραδεχτούμε μετά και από το σημερινό παιχνίδι, είναι ότι ακόμα και για αυτούς που εθελοτυφλούν, μετά και από την σημερινή αναμέτρηση, πρέπει να έχουν αντιληφθεί, ότι ο Διαμαντίδης, στην παρούσα χρονική στιγμή και με δεδομένη την αγωνιστική κατάσταση που βρίσκεται, είναι τροχοπέδη για την εξέλιξη και την βελτίωση του παιχνιδιού της ομάδας. Είναι που είναι πολύ αργός ο ΠΑΟ, με αυτόν μέσα στο παρκέ, είναι ακόμα πιο στατικός και πιο προβλέψιμος. Το ότι έμεινε για 5-6 λεπτά λιγότερο από ότι συνηθίζεται μέσα στο παρκέ σήμερα και ότι πήρε χρόνο και βρήκε ρυθμό ο Κάρι, αλλά και ο Ούκιτς, ήταν μαζί με το πολύ καλό παιχνίδι του Γκιστ, τα κλειδιά για την νίκη του Παναθηναϊκού.

Το μόνο που μπορεί να κρατήσουν βασικά από το σημερινό παιχνίδι οι πράσινοι είναι η νίκη, αν και αυτό δεν μπορεί να αφήνει ικανοποιημένη μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, με βάση τους στόχους που έχει βάλει και φέτος. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν και τόσο κακός σήμερα. Σε ορισμένους τομείς τουλάχιστον. Πρώτα από όλα κατάφερε να διατηρήσει ένα σταθερό ρυθμό, στο πλάνο που είχε. Δεν βρέθηκε να έχει ένα τόσο κακό διάστημα, που να ήταν αναγκασμένος και πάλι να προσπαθήσει γυρίσει ένα παιχνίδι. Αυτό το έργο το έχουμε δει άλλωστε ουκ ολίγες φορές από αυτόν φέτος στην ευρωλίγκα, που άλλες φορές κατάφερε να κάνει την ανατροπή, όπως με τον Ερ. Αστέρα στο Βελιγράδι στο πρώτο γύρο και άλλες όχι, όπως για παράδειγμα με την Λαμποράλ την περασμένη αγωνιστική και όχι μόνο.

Έπαιξε άμυνα. Από εκεί που πέρσι λέγαμε ότι ο ΠΑΟ δεν μπορεί μόνο με την άμυνα να κερδίζει παιχνίδια, αφού είχε χάσει και ματς που είχε δεχθεί 70-75 π., στο σημερινό παιχνίδι η άμυνα ήταν το κλειδί για να μπορέσει να πάρει την νίκη έστω και με μισό πόντο. Δεν πιστεύω να είδε κανείς ότι οι πράσινοι είχαν διάθεση να προσφέρουν θέαμα. Η προσέγγιση ήταν σωστή, σωστή σε γενικές γραμμές, αλλά όχι για τον ΠΑΟ θα πει κανείς, στον αντίλογο και δεν θα έχει και άδικο, αφού αν θέλεις να λες ότι πας για Φάιναλ Φορ, δεν μπορεί να είσαι τόσο αγχωμένος και τόσο «φοβισμένος» σε ένα παιχνίδι όπως το σημερινό, παρά την κρισιμότητα του. Παναθηναϊκός είσαι με αρκετά αστέρια στο πέτο, όχι η Μπάμπεργκ… Το άγχος τόσο στο πάγκο όσο και μέσα στο παρκέ ήταν κάτι παραπάνω από φανερό.

Αγωνιστικές αδυναμίες και λάθη υπήρξαν και σήμερα, με την βελτίωση να είναι μικρή σε σχέση με το επίπεδο που έπρεπε να είναι ο ΠΑΟ, αλλά μεγαλύτερη σε σχέση με αυτά που είχαμε δει το τελευταίο δεκαπενθήμερο και όχι μόνο. Το πρόβλημα με το σκριν παραμένει, ναι μεν παίζει αρκετά το πικ εν ρολ, αλλά στις περισσότερες φορές το ρολ είναι τόσο αργό ή αχρηστεύεται, που αντί να βοηθάει μπερδεύει το παιχνίδι του. Επίσης φανερό είναι ότι η ομάδα δεν έχει την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε να έχει με βάση το υλικό της. Ο Παναθηναϊκός, αντί για κυνηγός μέσα στο παρκέ, ορισμένες φορές παίζει κρυφτό και ακολουθεί. Και συν της άλλης δείχνει ότι υπάρχει ένα περίεργο κλίμα γενικά.

Από την άλλη, η επιθετική του προσέγγιση στο παιχνίδι ήταν πιο ορθολογική, το αν του βγήκε είναι μία άλλη ιστορία, σχετική μεν, αλλά όχι πρωτεύουσα. Ο Παναθηναϊκός έψαξε το ντράιβ, το παιχνίδι μέσα από το ζωγραφιστό, αλλά και το σουτ από μέση απόσταση, δείγμα ότι αλλάζει σε σχέση με το ότι είχαμε δει. Τα ποσοστά του δεν ήταν καλά, με αποτέλεσμα η νίκη να είναι αγχωτική. Ακόμα και το τρίποντο, το έψαξε περισσότερο σήμερα, μέσα από μία κυκλοφορία και προσπάθεια για το καλύτερο δυνατό, ενώ μείωσε και απέφυγε τις σκοτωμένες προσπάθειες, έξω από τα 6,75 μέτρα. Μπορεί να πει κάποιος ότι είχε να κάνει και με το άγχος και με την ασυνείδητη προσπάθεια κάποιων να ξεφορτωθούν την ευθύνη, δεν αποκλείεται, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό συνέβη σήμερα.

Αυτό που προβλημάτισε και πάλι, είναι ότι ο Παναθηναϊκός, δεν έχει εκρηκτικά διαστήματα, δεν πατάει το γκάζι, ούτως ώστε να μετατρέψει ένα κλειστό παιχνίδι σε εύκολη υπόθεση, ή να γυρίσει πολύ γρήγορα διαφορές. Επί Ζέλικο, λέγαμε ότι ο ΠΑΟ κάνει πολύ καλές τρίτες περιόδους, πέρσι με τον Πεδουλάκη στον πάγκο, είχε τρίλεπτα και τετράλεπτα εκρηκτικά που καθάριζαν παιχνίδια. Μέχρι στιγμής αυτό ο ΠΑΟ δεν το έχει.

Πριν από την πρεμιέρα του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για την Α1, είχαμε γράψει από αυτή εδώ την στήλη, ότι ο ΠΑΟ είναι αργός, τα πόδια του βαριά και δεν είναι σε καλή κατάσταση. Μετά το ανακάλυψαν και άλλοι εκ των υστέρων, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι μετά από ένα δίμηνο από τότε, παρά τους τραυματισμούς, παρά την καταπόνηση, παρά την ηλικία ορισμένων, δεν είναι λογικό ο Παναθηναϊκός να είναι εξίσου αργός με εκείνο το παιχνίδι του ΣΕΦ. Εδώ υπάρχει ευθύνη και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν είναι του Πεδουλάκη. Κριτική να ασκούμε, αλλά έχουμε μάθει να είμαστε δίκαιοι. Τα λάθη του τα έχει κάνει και είναι αρκετά και έχει το βασικό μερίδιο της ευθύνης, αλλά όχι σε αυτό το τομέα.

Από την μεριά του το πήγε καλά το ματς σήμερα, το διάβασε σωστά, έκανε ίσως την πιο ορθολογική κατανομή ρόλων και χρόνων μέσα στο παρκέ, με την εξαίρεση του Διαμαντίδη που αναφέραμε. Το ότι το άγχος, που είχε και ο ίδιος και ήταν πολύ μεγάλο, το μετέφερε και στην ομάδα, ήταν ένα από τα μείον. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η ομάδα του είχε σωστές επιλογές και καλή αντιμετώπιση της αναμέτρησης, τα άσχημα ποσοστά ήταν αυτά που δεν του επιτρέπουν να τον αποθεώνουν κάποιοι σήμερα, που αύριο όμως θα είναι η πρώτοι που θα τον κριτικάρουν συνάμα.

Για να μην κρυβόμαστε, γενικά το σημερινό παιχνίδι μου θύμισε το περσινό με την Ρεάλ. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή φημολογία, αλλά με όποιον και να μιλούσα από το πρωί, μου έλεγε ότι αν χάσει ο Πεδουλάκης, μάλλον φεύγει… Η διοίκηση τον στηρίζει από ότι πληροφορούμαι, αλλά αν υπάρχει και η παραμικρή σκέψη να υπάρξει αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, καλό θα είναι να γίνει αύριο… Πριν ξεκινήσει η σεζόν είχαμε γράψει από εδώ, ένα κείμενο με τον τίτλο, πιο πλήρης και πιο δυνατός από πέρσι ο ΠΑΟ. Και παρότι οι πράσινοι δεν έχουν πείσει ούτε εμάς, σε επίπεδο ρόστερ τουλάχιστον δεν έχουμε αλλάξει άποψη για αυτό. Οπότε επειδή ελάχιστες αλλαγές μπορεί να γίνουν σε έμψυχο δυναμικό, για να μπορέσει η ομάδα να πορευτεί και να μείνει εντός στόχων, η οποιαδήποτε αλλαγή προπονητή, που κάποιοι μπορεί να ονειρεύονται ή να ψιθυρίζουν, πρέπει να γίνει άμεσα και πριν από το κύπελλο. Για να έχει ο νέος τεχνικός χρόνο, με αφορμή και τις γιορτές να δουλέψει, να γνωρίσει και να χτίσει αυτό που θα έχει στο μυαλό του, χωρίς άγχος και πίεση, ακόμα και από την απώλεια του πρώτου τίτλου της χρονιάς, όπως είναι το κύπελλο. Σε αντίθετη περίπτωση ο Πεδουλάκης, πρέπει να το πάει το καράβι μέχρι το τέλος της σεζόν και να κριθεί το καλοκαίρι, χωρίς ελαφρυντικά είναι η αλήθεια από την μεριά του και είτε να το ρίξει στην ξέρα είτε να το μπαρκάρει σε λιμάνι εορταστικό.

Ο Παναθηναϊκός δεν μένει λοιπόν εκτός συνέχειας από τον όμιλο, σαφώς δεν μπορεί να πανηγυρίζει για την πιο δύσκολη πρόκριση στους «16», των τελευταίων ετών και δεν μπορεί πλέον να αρκείται στην μετριότητα και να κερδίζει χρόνο απλά. Πρέπει να παίξει και μπάσκετ. Το σημερινό δείγμα δεν ήταν και τόσο απογοητευτικό, σε σχέση με όσα έχουμε δει πιο πριν. Αρκεί στο επόμενο παιχνίδι να είναι βελτιωμένος και το παρήγορο είναι ότι περιθώρια βελτίωσης έχει πολλά.

ΥΓ: Είναι κρίμα, να μην αναφέρουμε τον Μπράμο, που έδειξε ότι δίνει άλλη ενέργεια στην ομάδα.