Kings never die... (vids)

Ήταν 11 Οκτωβρίου του 2009, όταν η «σκυτάλη» άλλαζε οριστικά χέρια. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έβλεπε την φανέλα με το νούμερο «4» να αποσύρεται και άπαντες έπρεπε να συμφιλιωθούν με την ιδέα, ότι ένα από τα «εμβλήματα» του Παναθηναϊκού δε θα πατούσε ξανά στο παρκέ. Την ίδια ώρα, όμως, ένα άλλο όνομα ακουγόταν ως σύνθημα στα χείλη των φίλων της ομάδας. Δεν ήταν άλλο, από εκείνο του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είχε φυσικά κερδίσει τη θέση του στην καρδιά τους, καθώς και αυτή του ηγέτη των «πρασίνων», αρκετό

Εκείνη τη στιγμή, απλώς έγινε η πλήρης αποδοχή του «πεπρωμένου» του, που είχε φανεί όταν στα 14 χρόνια του, οι παράγοντες του τοπικού συλλόγου της Καστοριάς τον είχαν μεταφέρει από το ποδοσφαιρικό τμήμα, σε αυτό του μπάσκετ. Το ταλέντο και ο χαρακτήρας του, ήταν το «διαβατήριο» για να βρεθεί αρχικά στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Ηρακλή και ύστερα στην Αθήνα, για να εγκαθιδρύσει στο ΟΑΚΑ τη δική του «βασιλεία». Με λίγη αυτοπεποίθηση, όπως όλοι του συνιστούσαν να αποκτήσει, έγινε ο ηγεμόνος του ευρωπαϊκού μπάσκετ για αρκετά χρόνια. Ταπεινός, όπως φαίνεται πάντα από τις υποδειγματικές δηλώσεις του, αλλά ηγεμόνας...

Ήταν, ωστόσο, δεδομένο και το γεγονός, ότι μία ημέρα θα έπρεπε να παραδώσει και αυτός τα «σκήπτρα» με τη σειρά του. Ο 36χρονος σήμερα Διαμαντίδης, μετά από ένα σπουδαίο οδοιπορικό 22 χρόνων ως παίκτης, που απέφερε τίτλους, διακρίσεις, τιμές, αναγνώριση ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο, αποφάσισε περίπου έναν χρόνο νωρίτερα να αφήσει τους αγωνιστικούς χώρους. Μέχρι τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, πολλοί περίμεναν να αλλάξει απόφαση. Σε πιο λαϊκή γλώσσα, να κάνει μία «ευχάριστη κωλοτούμπα», αλλά οι βασιλείς συνηθίζουν να διατηρούν το λόγο τους, ως ένα ισχυρό συμβόλαιο. Και αυτό έκανε ο Διαμαντίδης. Απόλαυσε τους τελευταίους του μήνες στην ενεργό δράση και τώρα όλοι αναμένουν την τελευταία του παράσταση.

Στο τουρνουά «Diamonds Are Forever», που διοργανώνεται σήμερα (16/9) και αύριο (17/9), η ομάδα όπου μεγαλούργησε και άλλοι τρεις «κολοσσοί» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη, η εξάκις πρωταθλήτρια Μακάμπι και η δις πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα του Γιώργου Μπαρτζώκα, μαζί με ένα ασφυκτικά γεμάτο ΟΑΚΑ, θα είναι παρόντες να τον τιμήσουν και να τον αποχαιρετήσουν, με τον τρόπο που του αρμόζει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως και οι τρεις ομάδες δέχθηκαν αμέσως την πρόσκληση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, πραγματοποιώντας το ταξίδι για την χώρα μας και συμμετέχοντας σε ένα δυνατό τουρνουά.

Το τελευταίο βέβαια, λίγο θα αφορά το κοινό του «τριφυλλιού». «Ο κόσμος δεν νομίζω ότι θα ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για όσα συμβούν στο παρκέ, κατά τη διάρκεια των φιλικών αγώνων. Είναι μία ιδιαίτερα συναισθηματική στιγμή για τον ίδιο, καθώς θα αποχαιρετήσει τον Διαμαντίδη», είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιώργος Μπαρτζώκας, συμφωνώντας με τον Δημήτρη Ιτούδη πως άλλαξε τον τρόπο, με τον οποίο σκεφτόμαστε το μπάσκετ. Άδικο δεν έχουν, αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος που τιμάται ο Διαμαντίδης. Το «Thank you Mr. Diamantidis» του Άντε Τόμιτς και η επανάληψη της ερώτησης από τον προπονητή της Μακάμπι Ερέζ Εντελστάιν, για το αν είναι σίγουρος ότι σταματά, ήταν μερικά ακόμη δείγματα του σεβασμού που έχει κερδίσει ο συγκεκριμένος αθλητής, μετά από τόσο μεγάλη προσφορά.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, το «στίγμα» που έχει αφήσει ο Δημήτρης Διαμαντίδης στο άθλημα, παίρνοντας διαστάσεις και εκτός συνόρων. Έγινε πρότυπο για συμπαίκτες, αντιπάλους και φυσικά τους νεότερους αθλητές, βοήθησε σε μία βαθύτερη προσέγγιση του παιχνιδιού, το επηρέαζε όσο ελάχιστοι, ήξερε τον τρόπο να το φέρνει στα μέτρα του ιδίου και της ομάδας του και στις πιο κρίσιμες στιγμές, όλοι γνώριζαν ποιος θα έδινε τη λύση. Όλα αυτά, από το ταπεινό, λιγομίλητο παιδί από την Καστοριά, που κατάφερε να συνδυάσει αυτό το σπάνιο χαρακτήρα, με το «θράσος» που απαιτείται από έναν παίκτη τόσο υψηλού επιπέδου. Το αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτού, δε θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι λιγότερο από το σεβασμό, την αγάπη και την καθολική αναγνώριση.

Λίγες ώρες απέμειναν και η γιορτή γι' αυτόν τον ηγέτη, θα ξεκινήσει σύντομα. Και αυτός, θα βρεθεί μία και καλή στο πάνθεον των «Βασιλέων» της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα, τα τραγουδά υποδειγματικά η Gwen Stefani:

«Here to stay, even when i'm gone,
when i close my eyes, through the passage of time,
Kings never die».