(Acie) Law & Order

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να το πάρει απόφαση, αν δεν το έχει πάρει ήδη, να πορευτεί για το υπόλοιπο της σεζόν χωρίς τον Εϊσι Λο. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Αμερικανός με τα γόνατά του δεν αντιμετωπίζονται χωρίς χειρουργείο. Το ζητούμενο είναι πώς θα αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός τα δικά του, μετά τη απώλεια ενός από τους καθοριστικότερους παίκτες των επιτυχιών, των δυο τελευταίων χρόνων.

Δεν ισχυρίζομαι

ότι ο Λο είναι ο καλύτερος Αμερικανός που πέρασε από το ερυθρόλευκο ρόστερ, ήταν όμως μακράν ο καταλληλότερος. Θεωρώ ότι μαζί με τον Σπανούλη και τον Χάινς καθόρισαν την φυσιογνωμία αυτής της ομάδας. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό στον πρώτο περσινό τελικό, που σήμανε ουσιαστικά και την απώλεια του πρωταθλήματος, οφειλόταν σε μεγάλο ποσοστό και στη δική του απουσία.

Όπως λοιπόν ήταν μάταιο να πιστεύει ο Μπαρτζώκας ότι θα βρει (έναν) ψηλό που θα αντικαταστήσει τον Χάινς, εξίσου – αν όχι και περισσότερο- μάταιο είναι να πιστεύει ότι μπορεί να βρει (έναν) παίκτη που θα του δίνει στο παρκέ αυτά που χάνει με την απώλεια του Εϊσι. Τουλάχιστον για το κενό του Χάινς , είχε μπροστά του ένα καλοκαίρι ολόκληρο να σκεφτεί και να αποφασίσει. Υπό αυτή την έννοια, η περιφέρεια του Ολυμπιακού (και κατ’ επέκταση όλος ο Ολυμπιακός) δεν θα είναι ποτέ πια ίδια σε χαρακτηριστικά και ικανότητες.

Θυμάμαι, μετά την επιτυχία του Λονδίνου, σε ένα ματς του Πανιωνίου, συνάντησα έναν άνθρωπο της ομάδας της Νεας Σμύρνης, ο οποίος είχε δεθεί με τον Μπαρτζώκα, τη διετία που εργάστηκε στους «κυανέρυθρους». Ξέρετε τι μου είπε; «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ανανεώσει από τώρα το συμβόλαιο του Λο. Θα τον πάρω τηλέφωνο και θα το πω, αν και πιστεύω ότι το ξέρει».

Τα πλεονεκτήματα

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του Λο, εκτός από την ευψυχία του, ήταν ότι κατάφερε να αποτελέσει ιδανικό συμπλήρωμα του Βασίλη Σπανούλη. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, αν αναλογιστούμε την κυρίαρχη επίδραση που έχει στο παιχνίδι της ομάδας του ο “Kill Bill” σε συνδυασμό με το γεγονός ότι χρειάζεται την μπάλα στα χέρια του για να δράσει. Με τα συν και τα πλην που εγκυμονεί φυσικά μια τέτοια εξάρτηση.

Ο Λο συμπλήρωνε τον Σπανούλη γιατί ήταν ένας σκληροτράχηλος αμυντικός με γρήγορα πόδια και τσαγανό. Το έδειξε ο τρόπος που σταμάτησε τον Ναβάρο στον ημιτελικό του φάϊναλ φορ της Κωνσταντινούπολης. Επίσης γιατί είχε την ικανότητα να διαβάσει την προσαρμογή της αντίπαλης άμυνας πάνω στον συμπαίκτη του και με τις διεισδύσεις του, ή τα σουτ του, να ξεκουράζει την επίθεση (όταν αυτή αγκομαχεί) με εύκολα καλάθια. Είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να «καθαρίσει» εύκολα κανένα ματς, αν δεν τον πάνε τα μακρινά σουτ.

Το βασικότερο όμως απ’ όλα τα πλεονεκτήματά του Αμερικανού γκαρντ, ήταν ότι ανά πάσα στιγμή, λόγω ταχύτητας και αθλητικής ικανότητας, μπορούσε να αλλάξει ρυθμό. Να διανύσει το γήπεδο με την μπάλα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ,να πασάρει, να ανέβει στο καλάθι και , να προσφέρει μια γκάμα επιλογών που κανείς δεν έχει κανείς την απαίτηση να αναλάβει ο Βαγγέλης Μάντζαρης, γιατί απλούστατα το παιδί διαθέτει άλλες προδιαγραφές και είναι άλλα τα δυνατά του σημεία. Χωρίς τον Εϊσι, δεν είμαι σίγουρος ότι εξακολουθεί να ισχύει η παγιωμένη αντίληψη ότι ο Ολυμπιακός είναι από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης στο ανοικτό γήπεδο.

Η υποχρέωση που έχει να κάνει από εδώ και πέρα ο Ολυμπιακός, είναι να συνειδητοποιήσει αυτή την απώλεια. Και φυσικά να βρει τρόπο να καλύψει, όσο καλύτερα μπορεί, το κενό. Ενδεχομένως να χρειαστεί να επιλέξει με κριτήριο ότι: κάπου θα κερδίσει και κάπου θα χάσει. Ίσως πάλι να πρέπει να μετατρέψει κάποια στοιχεία της ομαδικής τακτικής του, όπως έκανε τότε που απέκτησε τον Λο.

Για παράδειγμα, ο Μάρντι Κόλινς, δίνει κάποιες λύσεις με το σκληροτράχηλο αμυντικό παιχνίδι του και με το ύψος του που αποτρέπει στους αντιπάλους να τον ποστάρουν, αλλά για τα ματς της Ευρωλίγκας, δεν έχει την ταχύτητα να αλλάξει ρυθμό και να προσφέρει εύκολα καλάθια. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει ταχύτητα αλλά να μην μπορεί να συνεισφέρει αμυντικά. Και πάει λέγοντας. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Η πιο τρανή απόδειξη, πόσο δύσκολα μπορεί να βρει κανείς κοντό που να ταιριάξει σε αυτόν τον Ολυμπιακό, ήταν η περίπτωση του Ντορόν Πέρκινς. Ήταν ο μόνος από τους τότε συνυποψηφίους, που θεωρητικά συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες να βοηθήσει άμεσα την ομάδα, την εποχή που χτύπησε ο Μάντζαρης. Και λόγω πρότερου ευρωπαϊκού βίου (Μακάμπι) και λόγω χαρακτηριστικών (άμυνα). Εξελίχθηκε όμως σε ένα αναπάντεχο φιάσκο, για το οποίο δεν είναι απαραίτητο να ευθύνεται αποκλειστικά, κάποια από τις δυο πλευρές. Ο Κατσίβελης , με ελάχιστες παραστάσεις, αλλά όντας μέσα στο πνεύμα της ομάδας, τότε τα κατάφερε καλύτερα.