Το ''τελευταιο αντιο'' στον σπουδαιο ακαδημαϊκο κωνσταντινο δεσποτοπουλο...

Στην τελευταία του κατοικία συνόδευσαν τον σπουδαίο Έλληνα ακαδημαϊκό, Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, άνθρωποι...
του πολιτικού και πνευματικού χώρου της Ελλάδας.

Η κηδεία του Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, που απεβίωσε σε ηλικία 104 ετών, έγινε το μεσημέρι της Τρίτης στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μεταξύ των παρευρισκόμενων που του είπαν το τελευταίο «αντίο» ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, ο πρώην πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, Θανάσης Βαλτινός, ο ακαδημαϊκός Γρηγόρης Σκαλκέας πολλοί ακαδημαϊκοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Στεφάνια έστειλαν, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1913 και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτορας αυτού. Εξελέγη καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ έχει διδάξει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο πανεπιστήμιο Νανσύ στη Γαλλία.

Σε νεαρή ηλικία συνδέθηκε με στενή φιλία με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Κωνσταντίνο Τσάτσο και Γεώργιο Καρτάλη. Στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ. Το 1945 ανέλαβε την προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Νέων, με αποτέλεσμα το 1947 να απολυθεί από την θέση του στο πανεπιστήμιο και να εκτοπιστεί στην Μακρόνησο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1950.

Το 1989 ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου παιδείας στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Ζολώτα. Έχει τιμηθεί πολλές φορές για την γενικότερη δράση τους στις επιστήμες και την πολιτική, ενώ το 1984 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας το 1993 ανέλαβε πρόεδρος. Επίσης υπήρξε επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και μέλος διαφόρων ξένων ακαδημιών.

Έχει τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας Eλλάδος, Γαλλίας και Iταλίας. Πρόεδρος της Aκαδημίας (1993). Eίναι συγγραφέας 32 βιβλίων με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής. Kορυφαίο από αυτά είναι η "Φιλοσοφία του Δικαίου", όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας πραξιολογία και με βάθρο αυτή θεμελιώνεται και αναδιαρθρώνεται το σύστημα του δικαίου.

Eξαίρετα είναι και τά έργα του για τον Πλάτωνα και τον Aριστοτέλη, καθώς και όσα πραγματεύονται σύγχρονα μείζονα προβλήματα, σχετικά με τοfς κινδύνους για την επιβίωση του ελληνικού έθνους ή και της ανθρωπότητας, όπως τά Eλληνικά (1998²), Eπίμαχοι θεσμοd και άλλα θέματα (1987). Άλλα αυτοτελή έργα: Φιλοσοφίας Eγκώμιον, (1999), - Περd προσώπων και θεσμών, (2000), - Φήμη απόντων, (1995), Φιλοσοφία και Θεωρία του Πολιτισμού, (2001), όπως και τά ξενόγλωσσα - Grece 1821-1971, (1973), - Etudes sur la liberte, (1974), - Aristote sur la famille et la justice, (1983), - Philosophy of History in Ancient Greece, (1991), - La philosophie politique de Platon, (1997).

Μαζί με την κύρια πνευματική δράση του, υπηρετική της Φιλοσοφίας, διακόνησε δόκιμα την κριτική της λογοτεχνίας, και ιδιαίτερα επιδόθηκε στην ερμηνεία επίλεκτων έργων Eλλήνων κορυφαίων ποιητών, γνωρίμων του προσωπικά ή και φίλων του.

Το 1990 προτάθηκε από τον Ενιαίο Συνασπισμό (όπου μετείχε και το ΚΚΕ) κατά την τέταρτη και πέμπτη ψηφοφορία για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έλαβε 21 ψήφους κατά την διαδικασία της ψηφοφορίας στην Βουλή, ερχόμενος πίσω από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή (πρόταση της Νέας Δημοκρατίας που τελικά εξελέγη) και Ιωάννη Αλευρά (πρόταση του ΠΑΣΟΚ). Στο δημοψήφισμα του 2015 τάχθηκε υπέρ του ''Ναι''.