Τα ουσιωδη και τα ματαια...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Κάθε μέρα που περνάει η Ελλάδα βουλιάζει ολοένα και περισσότερο. Βυθίζεται στην ύφεση και την επιχειρηματική απραξία και το μόνο που μένει σε ειδικούς, δημοσκόπους, ειδικές υπηρεσίες, είναι το να μετρούν και να καταγράφουν τις πληγές της. Τα...
δεδομένα που έφερε στο φως η Στατιστική Υπηρεσία, απλά δραματικά που μόνο ρίγη απελπισίας και απόγνωσης δημιουργούν στους πολίτες που βλέπουν την καθημερινότητα τους να γίνεται δυσβάσταχτη και το βιοτικό τους επίπεδο να κατρακυλάει χωρίς κανείς να μπορεί να βάλει φρένο. Η ανεργία θερίζει νέους ανθρώπους και γυναίκες, τα συσσίτια αστέγων και πεινασμένων φιλοξενούν εκατοντάδες συνανθρώπων μας, τα κοινωνικά παντοπωλεία φυτρώνουν σε ολόκληρη την Ελλάδα σαν μανιτάρια, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται γεννώντας ανθρώπους σε ανέχεια και απόγνωση.
Και ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε καν στη μέση του τούνελ. Ακόμα και στους δρόμους, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, δε θα δει πια γελαστά πρόσωπα, δε θ' ακούσει γέλια παιδιών, όλοι έχουμε βουτήξει σε βαθιά μαύρα νερά, προσπαθώντας να καταφέρουμε να επιζήσουμε πια. Η επιβίωση όμως δεν είναι ζωή, είναι κάτι άλλο. Η ελπίδα έδωσε τη θέση της στην απελπισία και την απαισιοδοξία. Η ζωή έγινε για τους περισσότερους από εμάς αγώνας, σκληρός αγώνας που δεν έχει ούτε νικητές, αλλά ούτε και ηττημένους. Γιατί ποιος μπορεί να νιώσει νικητής όταν γύρω του δεν υπάρχουν παρά μόνο νικημένοι; Ποιος μπορεί να δημιουργήσει όταν πρέπει να πρώτα να επιβιώσει;
Κι όμως σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, η λύση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται μέσα μας. Στα μάτια των παιδιών που βιώνουν μια νέα αναπάντεχη πραγματικότητα. Στους φίλους μας που είναι εκεί για να μας στηρίξουν και να τους στηρίξουμε. Ήρθε η ώρα, όπως σε κάθε περίοδο βαθιάς κρίσης, να βρούμε τη δύναμη και να ξεχωρίσουμε τα ουσιώδη από τα μάταια, να ξεχωρίσουμε αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη για να είμαστε ευτυχισμένοι , από αυτά που νομίζαμε μέχρι τώρα ότι μας έκαναν ευτυχισμένους. Κλείνοντας σκέφτομαι μια φράση του συγγραφέα Λώρενς Ντάρελλ και ίσως αν την σκεφτούμε καλά να μπορέσει να μας δείξει το δρόμο: ''Ψάχνω πάντα μια ζωή που ν' αξίζει να τη ζήσω.''