Στο κενο μια ακομα προσπαθεια των θεσμικων οργανων των οδοντιατρων

ΓΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 3919/2011
Οριστική επίλυση του θέματος της απελευθέρωσης του...
επαγγέλματος των οδοντιάτρων θέτουν πρόσφατες αποφάσεις της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ειδικότερα, η Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία, δύο οδοντίατροι ως φυσικά πρόσωπα και ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης προσέφυγαν κατά της παράλειψης του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης να εκδώσει προεδρικό διάταγμα, με το οποίο να εξαιρεί το οδοντιατρικό επάγγελμα από το νόμο 3919/2011 για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Το Δικαστήριο με τρεις σημαντικές αποφάσεις του έκρινε ότι, αν και το οδοντιατρικό επάγγελμα συνάπτεται στενώς με το συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα των πολιτών στην υγεία, δεν συνεπάγεται αναγκαίως υποχρέωση του κανονιστικού νομοθέτη να το εξαιρέσει από την απελευθέρωση. Το Δικαστήριο δηλαδή δέχεται ότι το δικαίωμα των πολιτών στην υγεία δεν σημαίνει αναγκαία ότι το οδοντιατρικό επάγγελμα θα πρέπει να υπόκειται στους στενούς περιορισμούς, τους οποίους υφίστατο μέχρι τότε. Το ένα δικαίωμα [προστασία της υγείας] δεν αποκλείει το άλλο [απελευθέρωση – ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας]. Μάλιστα, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι ο νομοθέτης εμφορείται από διαφορετική αντίληψη, σε σχέση με το παρελθόν για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και έχει τη δυνατότητα εντός των επιτρεπτών ορίων του Συντάγματος, να οργανώσει το καθεστώς, που διέπει τα επαγγέλματα στον τομέα της υγείας, με την άρση απαγορεύσεων και περιορισμών, όπως αυτοί, που καταργήθηκαν, οι οποίοι ανάγονται σε αντικειμενικά δεδομένα, που συνάπτονται με την άσκησή του και οι οποίοι, λόγω του απολύτου χαρακτήρα τους, επέφεραν σοβαρούς περιορισμούς στην επαγγελματική ελευθερία και, κατά την κρίση του νομοθέτη, δεν εξυπηρετούν το γενικότερο συμφέρον των πολιτών. Με απλά λόγια, το δικαστήριο λέγει ότι το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελεί φραγμό στην επαγγελματική ελευθερία και να περιορίζει υπέρμετρα την ελευθερία αυτή, διότι ο υπέρμετρος αυτός περιορισμός δεν εξυπηρετεί το γενικότερο συμφέρον των πολιτών. Να σημειωθεί ότι, για την εξαίρεση του οδοντιατρικού επαγγέλματος από τις διατάξεις για την απελευθέρωση θα έπρεπε να συντρέχει επιτακτικός λόγος δημοσίου συμφέροντος [προστασία της υγείας], για τον οποίο ο νομοθέτης, στην περίπτωση των οδοντιάτρων, έκρινε ότι δεν συνέτρεχε, γι’ αυτό και δεν τους εξαίρεσε από τις διατάξεις αυτές. Σε μία από τις αποφάσεις του αυτές το Δικαστήριο δέχεται ότι ναι μεν η οργάνωση και παροχή των υγειονομικών υπηρεσιών υπάγονται στην αρμοδιότητα των κρατών μελών, πλην όμως, οι μοναδικοί περιορισμοί, που τίθενται, αφορούν το δίκαιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και ιδίως την τήρηση του πρωτογενούς δικαίου περί ελευθέρας κυκλοφορίας και ελευθερίας εγκατάστασης και απαγορεύει [ το δίκαιο της ΕΕ] την θέσπιση αδικαιολογήτων εθνικών περιορισμών στην πρόσβαση και άσκηση των επαγγελμάτων υγείας. Το ερώτημα, που τίθεται είναι τι γίνεται με τις διατάξεις για την απόλυτη απαγόρευση της διαφήμισης. Υπάγονται, ή όχι στο νόμο για την απελευθέρωση; Όλες οι διατάξεις, που εισάγουν περιορισμούς αποτελούν αντικείμενο ελέγχου του νόμου 3919/2011, αλλά και του δικαίου της ΕΕ. Αυτό προκύπτει από τη γενική διάταξη του άρθρου 1 παρ. 1 του νόμου, η οποία ορίζει τα εξής : «Για την πρόσβαση σε επαγγέλματα και την άσκησή τους ισχύει η αρχή της επαγγελματικής ελευθερίας [άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος]. Η διαφήμιση, η οποία αποτελεί αναγκαίο μέσο γνωστοποίησης του ιατρού - οδοντιάτρου των υπηρεσιών του στο κοινό, συνιστά πρόσβαση στο επάγγελμα και συνεπώς, η απόλυτη απαγόρευσή της είναι ασύμβατη με την αρχή της επαγγελματικής ελευθερίας. Πέραν όμως αυτού, η απόλυτη απαγόρευση της διαφήμισης προσκρούει στις διατάξεις του Συντάγματος για την ελευθερία της έκφρασης [άρθρο 10 παρ. 1] και το δικαίωμα στην πληροφόρηση [άρθρο 5 Α και στην υπερνομοθετικής ισχύος διάταξη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την ελευθερία της έκφρασης [άρθρο 10]. Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι δεν χρειαζόταν ο νόμος για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων για την άρση της απόλυτης απαγόρευσης της διαφήμισης των υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα, οι περιορισμοί στη διαφήμιση των υπηρεσιών υγείας προσκρούουν στην επαγγελματική ελευθερία, στην ελευθερία της έκφρασης και στο δικαίωμα του πληροφορείν και του πληροφορείσθαι. Ο νόμος για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων συνιστά στροφή της ελληνικής πολιτείας στην απελευθέρωση και των επαγγελμάτων υγείας και σημαντική κάμψη της προστασίας της υγείας ως λόγο δημοσίου συμφέροντος. Δημήτριος Σπυρόπουλος Δικηγόρος [email protected] www.lawyeron.eu facebook σελίδα : www.facebook.com/ΙΑΤΡΙΚΗ-ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ-189795531035955/timeline/