ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ;

Γράφει ο Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος(από ΤΑ ΝΕΑ)Το είχα δει εγώ το έργο, αλλά δεν έλεγα τίποτε. Βασικά για να μη σας ανησυχήσω. Προσπαθούσα να βρω τη λύση μόνος μου. Όχι πως έχω κόλλημα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον αν τα βρίσκω μπαστούνια, αλλά το συγκεκριμένο προσπάθησα να το διαχειριστώ προσωπικά. Άλλωστε σε ποιον να πεις ότι περνάς ένα δράμα, ένα τέτοιο δράμα μάλιστα; Και μόνο που θα το ανέφερα, θα μου σύστηναν έναν καλό ψυχίατρο ή άντε ψυχολόγο, να με κοιτάξει. Να το ανέφερα απλώς; Στις πέντε πρώτες φράσεις θα με σταμάταγαν. ΟΚ, θα μου... έλεγαν, έχουμε ακούσει κι έχουμε ακούσει, αλλά όχι κι αυτό. Αυτό, συγγνώμη, αλλά ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι έξω από κάθε λογική. Από κάθε πραγματικότητα. Εντάξει, το καταλαβαίνω, αλλά τι να κάνω, εγώ το δράμα το περνάω. Και το περνάω άσχημα. Κοιμάμαι λίγο, είμαι νευρικός, απότομος, δεν έχω κέφι, δεν βγαίνω, δεν μιλάω, είμαι συνεχώς με μια πίκρα στο στόμα. Δεν ευχαριστιέμαι τίποτε. Τί-ποτε, πώς το λένε; Τα χρέη έχουν γίνει αγχόνη Ναι, το ξέρω, με κατά