Η απειλη της σιωπηλης βιας...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Και ενώ ακούμε εδώ και πέντε μέρες για το πιο απεχθές και αποκρουστικό πρόσωπο της βίας, της βίας της πρόδηλης, της ολοφάνερης, της προκλητικής, φαίνεται να μπαίνει...
για προφανείς και ανήθικους όπως πάντα λόγους σε δεύτερη μοίρα η ''άλλη'' βία, η ύπουλη, η σιωπηλή που τρώει ανθρώπινα κορμιά, που στερεί από ανθρώπους την αξιοπρέπεια, τη δυνατότητα να παλέψουν, τη δυνατότητα στη δύσκολη στιγμή να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για επιβίωση.
Αυτή τη φορά δε θα μιλήσουμε ούτε για τη φτώχεια, την ανέχεια και την απελπισία που κλείνει σπίτια μεγαλώνοντας καθημερινά τις λίστες των αυτόχειρων, των απόρων, των αστέγων, αλλά ούτε για το σοκ και δέος που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, αφού έτσι αποφάσισαν οι εξωτερικοί και εσωτερικοί σοφοί οικονομικοί εγκέφαλοι, αλλά για το ιδιαίτερο πρόσωπο αυτής της ίδιας ''άλλης'' βίας στην οποία επιμελώς αποφεύγουν να αναφερθούν οι κατά γενική ομολογία δημιουργοί της.
Πόση απελπισία και πόση αγανάκτηση μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος ακούγοντας τους υπεύθυνους γιατρούς του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού να αφηγούνται περιστατικά ανθρώπων που αργοπεθαίνουν γιατί τη στιγμή της ανάγκης τους το πανάθλιο αυτό ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος τους γυρίζει απάνθρωπα την πλάτη.
Για το ''κράτος'' που για περιπτώσεις όπως αυτή της 36χρονης ανασφάλιστης μάνας με καρκίνο του μαστού που δίνει μια μάχη που σύντομα θα τη χάσει στο ''Σωτηρία'' καθώς έφτασε πολύ αργά στο Ελληνικό, αλλά και γι' αυτή του 23χρονου παλικαριού που πάσχει από μυελογενή λευχαιμία και που χρειάζεται φάρμακο το κόστος του οποίου φτάνει τις 2.000 ευρώ το μήνα, η απάντηση του Υπουργείου Υγείας είναι πάντα εκνευριστικά η ίδια : ''το πρόβλημα είναι λογιστικό''.
Και κάπου εδώ για την τελευταία αυτή περίπτωση ο συνάνθρωπος που παλεύει με το φάντασμα της ίδιας αρρώστιας είναι αυτός που τελικά επεμβαίνει και κάνει ότι μπορεί για να απαλύνει τον πόνο και να δώσει μια παράταση ζωής στο νέο αυτό άνθρωπο, κάνοντας στην ουσία αυτό που θα έπρεπε να κάνει το αλαζονικό, κούφιο, κουφό και απροκάλυπτα θρασύτατο '' κράτος πρόνοιας'' ; δύο ασθενείς με την ίδια ασθένεια αφαίρεσαν από τη δική τους πανάκριβη θεραπεία 20 χάπια ο ένας και 10 χάπια ο άλλος και τα έστειλαν με κούριερ στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού προκειμένου να παρατείνουν τη ζωή του 23χρονου αρρώστου. Για την ιστορία το Υπουργείο για τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν απάντησε καν στις εκκλήσεις των γιατρών που προσπάθησαν να βρουν λύση στο πρόβλημα.
Και πώς να μην αναρωτηθεί κανείς γι' αυτή τη βία και για κάθε μορφή βίας, αφού η πηγή της ουσιαστικά είναι η ίδια. Η βία δε φυτρώνει, δε γεννιέται μόνη της και κυρίως δεν πλήττει σχεδόν ποτέ τους δυνατούς. Χτυπά πάντα, κατευθείαν στην καρδιά τους αδύναμους, τους μη ισχυρούς, τους απελπισμένους, κάποιες φορές και αυτούς που τολμούν να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν και να ελπίζουν. Και όποια μορφή και αν έχει πονάει πολύ, αφού χτυπά πάντα στο τέλος κατάστηθα την ίδια τη δημοκρατία.