Εκλογες προ των πυλων! γιατι η εκλογη προεδρου απο την παρουσα βουλη συνιστα ψηφο εμπιστοσυνης στην κυβερνηση!

Γράφει ο Κ.Π.
Αγαπητό Fimotro
Τις τελευταίες μέρες, ακούγονται και γράφονται τόσα πολλά, από πολιτικούς και ΜΜΕ σχετικά με την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, που εξάπτουν και την φαντασία του πιο τολμηρού, αστρολόγου, μάντη, καφετζούς η χαρτορίχτρας, για...
το τι θα γίνει. Τι δεν έχει ακουστεί! Εκβιασμοί βουλευτών. Προδότες. Αργυρώνητοι. Κουμπαράδες, εξαγορά συνειδήσεων και ούτω καθεξής.

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, για να δω εάν τα όσα λέγονται καθημερινά, συμβαίνουν για πρώτη φορά, η έχουν βαθιές ρίζες στο παρελθόν. Το 1965 αναφέρεται κατά κόρον. Για να δούμε όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά, και αν καλώς έπραξε ο νομοθέτης, στο σύνταγμα του 1975 να εκλέγεται ο πρόεδρος από τη βουλή με 200-200-180, και εάν όχι, εκλογές. Αν και δεν είμαστε συνταγματολόγοι, θα λέγαμε με την κοινή λογική ότι για την εποχή, της μεταπολίτευσης το μέτρο ήταν σωστό.

Κατά την αποψή μας όμως, ο νομοθέτης έκανε και ένα σημαντικό λάθος. Δεν προέβλεψε σε έκτακτες περιπτώσεις η εκτάκτων αναγκών, όπως συμβαίνει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου η περιπτώσεων κρίσης, έναν άλλον τρόπο εκλογής προέδρου για να αποφεύγονται οι πρόωρες εκλογές. Άρα λοιπόν ο ίδιος ο νομοθέτης έθετε θέμα εκλογών, σε μια αδυναμία εκλογής προέδρου.

Εδώ λοιπόν δεν υπάρχει, καμιά νύξη για παραβίαση συντάγματος η συνταγματικής εκτροπής. Το σύνταγμα δίνει το δικαίωμα στην όποια αντιπολίτευση να προκαλέσει εκλογές σε περίπτωση αδυναμίας εκλογής προέδρου Δημοκρατίας. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω που είναι το παράνομο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ζητάει εκλογές και η συγκυβέρνηση να μιλάει για «πολιτική αυτοκτονία» καταστροφολογία και άλλα τινά. Από την έρευνα που κάναμε, διαπιστώσαμε ότι σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, ασκούσαν πιέσεις για την μη εκλογή προέδρου, με απώτερο στόχο την πρόκληση εκλογών και τη νομή της εξουσίας.

Γυρίζοντας πίσω στο 1924, με προσωρινό πρόεδρο τον Παύλο Κουντουριώτη, τον μετέπειτα Θεόδωρο Πάγκαλο(δικτατορία 1926), και στη συνέχεια την εκλογή του Παύλου Κουντουριώτη το 1929 από βουλή και Γερουσία. Ερχόμαστε στην μεταπολίτευση, με την πρώτη εκλογή προέδρου Δημοκρατίας του Μιχαήλ Στασινόπουλου με 206 ψήφους(εδώ ας παρακάμψουμε Παπαδόπουλο- Γκιζίκη), με πρόταση της ΝΔ αφού είχε την πλειοψηφία.

Το 1975 εκλέγεται πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Τσάτσος με 210 ψήφους μετά από πρόταση ΝΔ και Ένωσης Κέντρου. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει κανένα παρατράγουδο και όλα βαίνουν καλώς. Το 1980 με υποψήφιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας με τις εκλογές του 1981, αρχίζουν τα παρατράγουδα και οι εκβιασμοί που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα.

Το 1980 ο Κ. Καραμανλής, μεταπηδά από την πρωθυπουργία στην προεδρία της Δημοκρατίας με δραματικό τρόπο, παρά την προσπάθεια του Ανδρέα Παπανδρέου να προκαλέσει νωρίτερα εκλογές. Μετά από τρεις δραματικές ψηφοφορίες, 23, 29 Απριλίου και 5 Μαίου, 179-181-183, εκλέγεται πρόεδρος με τη βοήθεια του ΚΟΔΗΣΟ, ΚΚ εσ.(Λ. Κύρκος) και ΕΔΑ Φαίδων Βεγλερής, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με 183 ψήφους.

Αποκορύφωμα όμως της κρίσης στην κυβέρνηση και την προεδρική εκλογή, έρχεται το 1985 με την εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη. Ας δούμε τη συνέβη τότε, μιλώντας η αντιπολίτευση για νοθεία.
Η διαδικασία εκλογής του 1985 θεωρείται η πιο επεισοδιακή από όλες που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα. Ήταν «η ρήξη της 9ης Μαρτίου» και η απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου να προτείνει τον Χρήστο Σαρτζετάκη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και αναθεώρηση του Συντάγματος με κατάργηση πολλών «υπερεξουσιών» του Προέδρου. Αποκαθήλωση του Καραμανλή από την Προεδρία και επιλογή του Ανδρεα Παπανδρέου να τον αντικαταστήσει επίτηδες με τον άνθρωπο που θύμιζε την χειρότερη στιγμή των Καραμανλικών κυβερνήσεων (δολοφονία Λαμπράκη) προκάλεσαν πολιτικό σεισμό.
Στις τρεις ψηφοφορίες ανέκυψαν δύο διαδικαστικά προβλήματα, τα οποία αφορούσαν την ψήφο του Προέδρου της Βουλής Ιωάννη Αλευρά που μετά την παραίτηση Καραμανλή τον αναπλήρωνε στη θέση του Προέδρου, και το χρώμα των ψηφοδελτίων κατά τη μυστική ψηφοφορία.

Συγκεκριμένα στην πρώτη ψηφοφορία(200-200-180) συγκεντρώθηκαν 184 ψήφοι υπέρ του Σαρτζετάκη, τον οποίο στήριζαν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, ενώ βρέθηκαν και δύο λευκά. Δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία απείχε, τα λευκά προέρχονταν από την κυβερνητική παράταξη. Στη δεύτερη όμως ψηφοφορία μοιράστηκαν έγχρωμα ψηφοδέλτια γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της αντιπολίτευσης που διαμαρτυρόταν για ξεκάθαρη παραβίαση της μυστικής ψηφοφορίας. Ο βουλευτής μάλιστα της ΝΔ, Ελευθέριος Καλογιάννης, άρπαξε την κάλπη από την αίθουσα Ολομέλειας, και κρατώντας την στα χέρια του προσπάθησε να την μεταφέρει στην αίθουσα των γραφείων της ΝΔ.

Στις αιτιάσεις της ΝΔ για τη νομιμότητα της διαδικασίας, ο προεδρεύων αντιπρόεδρος Μιχαήλ Στεφανίδης απάντησε ότι το Σύνταγμα απαιτεί τα ψηφοδέλτια να είναι «ομοιόμορφα», όμως πουθενά δεν αναφέρει ότι πρέπει να είναι και «ομοιόχρωμα». Στη δεύτερη ψηφοφορία ο Σαρτζετάκης συγκέντρωσε 181 ψήφους, ενώ στην τρίτη και τελευταία 180 ψήφους, την οριακή δηλαδή πλειοψηφία που απαιτεί το Σύνταγμα.
Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν μέσα στο κτίριο της Βουλής, έξω από αυτό είχε συγκεντρωθεί πλήθος από φανατικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που κρατούσαν στα χέρια τους την εφημερίδα «Αυριανή» και τραγουδούσαν υβριστικά και απαξιωτικά συνθήματα κατά του Καραμανλή.

Μετά την εκλογή Σαρτζετάκη, η ΝΔ αμφισβήτησε το δικαίωμα ψήφου του Προέδρου της Βουλής, Ιωάννη Αλευρά, καθώς ασκούσε καθήκοντα Προέδρου της Δημοκρατίας αναπληρώνοντας τον παραιτηθέντα Καραμανλή, και την αξίωσή της υποστήριξαν γνωστοί συνταγματολόγοι όπως ο Αριστόβουλος Μάνεσης. Αντίθετα, ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης και ο «νεαρός» τότε Ευάγγελος Βενιζέλος υποστήριξαν την ερμηνεία του Συντάγματος που τελικά επικράτησε, ότι δηλαδή ο Πρόεδρος της Βουλής που αναπληρώνει τη χηρεύουσα θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει δικαίωμα να ψηφίσει ως βουλευτής κατά τη διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου. Κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986 η μυστική ψηφοφορία αντικαταστάθηκε από ονομαστική.

Αυτά αγαπητοί φίλοι συνέβησαν τότε. Όμως είχαμε και συνέχεια. Στις εκλογές 1989-1990, το ΠΑΣΟΚ κουρασμένο ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την εξουσία. Αμυνόταν όμως σθεναρά. Ενώ έχει χάσει τις εκλογές, δεν συναινεί στην εκλογή προέδρου Δημοκρατίας στις τρεις ψηφοφορίες, 200-200-180. Υποψήφιοι πρόεδροι. Καραμανλής-Αλευράς-Σαρτζετάκης-Δεσποτόπουλος. Γίνονται 5 ψηφοφορίες, 19, 25 Φεβρουαρίου 3 Μαρτίου, 30 Απριλίου, 4 Μαΐου. Τελικά μετά τις εκλογές του Απριλίου, που η ΝΔ γίνεται κυβέρνηση με 150+1 ψήφους-Κατσίκη, εκλέγει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με(149) 153 ψήφους. Δεύτερος Γιάννης Αλευράς ΠΑΣΟΚ 125 ψήφους.

Ανάλογο πρόβλημα είχαμε στην εκλογή προέδρου το 1995. Η ΝΔ που είχε χάσει τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ το 1993, μετά την αποχώρηση Σαμαρά και την δημιουργία της πολιτικής Άνοιξης, από τον σημερινό πρωθυπουργό, επιδιώκει πρόωρες εκλογές. Την προεδρία του κόμματος έχει αναλαμβάνει ο Μιλτιάδης Έβερτ. Παρά την προσπάθεια της ΝΔ να πάμε σε εκλογές, ΠΑΣΟΚ και Πολιτική Άνοιξη εκλέγουν στις 12 Μαρτίου πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωστή Στεφανόπουλο στην 3η ψηφοφορία με 181 ψήφους. Ο Κωστής Στεφανόπουλος επανεκλέγεται το 2000, με πρόταση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις 8 Φεβρουαρίου με 269 ψήφους.

Το 2004 το ΠΑΣΟΚ χάνει τις εκλογές, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και πρόεδρο του κόμματος τον Γιώργο Παπανδρέου. Στην εκλογή προέδρου το 2005 η ΝΔ προτείνει για πρόεδρο τον Κάρολο Παπούλια. Συμφωνεί το ΠΑΣΟΚ και εκλέγεται με 279 ψήφους. Το 2009, δεύτερη θητεία της(εκλογές 2007), η ΝΔ δείχνει κουρασμένη. Ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά επίμονα εκλογές, και απειλή ότι δεν θα ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2010 και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, από την μη εκλογή προέδρου.
Ο Κώστας Καραμανλής, βλέποντας ότι δεν έχει περιθώρια ελιγμών, αναγκάζεται να πάει σε εκλογές, τον Οκτώβριο, τις οποίες χάνει από το Γιώργο Παπανδρέου, αφού έχει επιτύχει συναίνεση στην εκλογή προέδρου, για να αποφευχθούν δεύτερες εκλογές τον Φεβρουάριο του 2010. Με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, επανεκλέγεται ο Κάρολος Παπούλιας με 266 ψήφους για δεύτερη θητεία. Τα υπόλοιπα, μας είναι γνωστά. Ο Γιώργος Παπανδρέου στην εξουσία και η σημερινή κατάσταση.

Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν αντιγράφει τους προκατόχους του. Δεν κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που τον δίδαξαν οι προηγούμενοι άρχοντες της εξουσίας.

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ λοιπόν που βγαίνει, είναι ότι: Με την εκλογή προέδρου και τη συναίνεση ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε παράταση θητείας της κυβέρνησης, άρα ψήφο εμπιστοσύνης από την παρούσα βουλή. Κάτι που δεν επιθυμεί ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας ότι βρίσκεται λίγα σκαλοπάτια, πριν περάσει την πόρτα της εξουσίας.

Οι εκλογές λοιπόν είναι προ των πυλών. Τώρα εάν θα γίνουν τον Νοέμβρη η τον Μάρτη είναι αδιάφορο κοινωνικά. Όλοι περιμένουν εκλογές. Γι΄αυτό όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτηση, ο Αντώνης Σαμαράς έχει δύο επιλογές.

-Η να συμφωνήσει στην εκλογή προέδρου όπως έκανε και ο Καραμανλής και να πάει σε εκλογές για δικαίωση η αποχώρηση με αξιοπρέπεια;

-Η να αγνοήσει τα πάντα και να ριψοκινδυνεύσει με την εκλογή προέδρου(που δεν φαίνεται να εκλέγεται) με απρόβλεπτες συνέπειες και ταπείνωση.

Όλες οι άλλες προβλέψεις και σκέψεις είναι για «καφετζούδες». Μακάρι να συμβεί το καλύτερο για τον τόπο. Το έχει ανάγκη!