Διψα για αιμα, βια και δακρυ απο την ελληνικη τηλεοραση!

Γράφει ο Κ.Π.
Αγαπητό Fimotro,
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελληνική τηλεόραση στο συνολό της, υπερβάλει με περιγραφές, δραματικών γεγονότων και λεπτομέρειες που σοκάρουν. Είτε με εικόνα επάνω σε...
πρόσωπα με πόνο και δάκρυ είτε με δραματικούς διαλόγους που θυμίζουν τον παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο με «μελό» ταινίες και πρωταγωνιστές/τριες να δακρύζουν για το παιδί τους.

Παρακολουθώντας τα χθεσινά δελτία ειδήσεων των καναλιών, να περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τα όσα είπε στο δικαστήριο ο πατέρας του αδικοχαμένου Παύλο Φύσσα, με σόκαραν πραγματικά. «Συγκλόνισε ο πατέρας με τη σκηνή της δολοφονίας του γιου του», έλεγαν και ξαναέλεγαν τα κανάλια περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια το όσα είπε απευθυνόμενος στους δικαστές. Και εδώ γεννάται ένα τεράστιο θέμα. Είναι δεοντολογικά και ηθικά ορθό, να γίνονται τηλεοπτικές περιγραφές, πως κάρφωσε το μαχαίρι στην καρδιά ο δολοφόνος, αν το έστριψε και αν ήταν επαγγελματίας ή όχι; Γιατί ένας τέτοιος δραματικός τόνος; Σε τι βοηθάει τον τηλεθεατή; Να συγκινηθεί και να κλάψει μαζί με γονείς συγγενείς και φίλους;

Οι περιγραφές του πατέρα η μιας μάνας για έναν φόνο ενδιαφέρουν την Ελληνική κοινωνία και τον κάθε Έλληνα πολίτη, όταν είναι κάτι που αφορά τη Θέμιδα και αυτή είναι η μόνη αρμόδια να αποδώσει δικαιοσύνη; Η Ελληνική τηλεόραση έχει πιάσει το σφυγμό του Έλληνα. Ξέρει τι τον συγκινεί και τι όχι για να εμπλουτίζει το τηλεοπτικό πελατολόγιο και να πνίγει την περιέργειά του. Ό Έλληνας παράλληλα, τον πόνο το δάκρυ και τη βία τα τρώει αμάσητα σαν καθημερινή τροφή που τον ερεθίζει πολυποίκιλα με τη γενικότερη έννοια.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η δολοφονία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι εμφανίζεται ως πολιτική. Εγώ δεν θα πω αν είναι ή δεν είναι. Αυτό θα το αποφασίσει το δικαστήριο. Έτσι η δίκη, αποκτά άλλη βαρύτητα, και η δικαιοσύνη θα κρίνει αν ο φόνος είχε πολιτικά κίνητρα που κάποιοι εκμεταλλεύονται.

Αν οι δολοφονίες που γίνονται σχεδόν καθημερινά παρουσίαζαν το ίδιο ενδιαφέρον, με τη συγκεκριμένη, τότε θα έπρεπε να υπάρχει ειδικό θεματικό κανάλι να ασχολείται με περιγραφές φόνων. Εγώ συμμερίζομαι και συμπονώ τους άτυχους γονείς του Παύλου. Από την άλλη μεριά έχουμε και δύο εν ψυχρώ δολοφονίες Χρυσαυγιτών.

Κανένας δεν μιλάει γι΄αυτά τα παιδιά. Δεν έχουν μάνα-πατέρα, δεν θα κλάψει κανείς για τους δύο νέους δεν θα περιγράψουν τη σκηνή της δολοφονίας. Είναι «ναζί φασίστες δολοφόνοι». Για να μην πω ότι υπάρχουν και αρρωστημένα μυαλά, με «ψυχολογικές διαταραχές» που κυκλοφορούν αναμεσά μας και επικροτούν τέτοιες δολοφονικές πράξεις.

Ας είναι λοιπόν πιο προσεκτικά τα κανάλια στις περιγραφές τους και να μην ρίχνουν λάδι στη «φωτιά»! Έτσι δεν θεραπεύεται βία και δολοφονίες. Να μιμηθούν τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα πως παρουσιάζουν τέτοια γεγονότα. Δεν είναι κακό, κάτι θα μάθουν!