Αρειος παγος : δε δινονται τα δεδουλευμενα σε συμβασιουχους μουσικους του δημου αθηναιων...

Την πλέον αντεργατική απόφαση των τελευταίων δεκαετιών εξέδωσε ο Άρειος Πάγος, μεταστρέφοντας κατά 180 μοίρες ...
την έως τώρα νομολογία του στο θέμα των συμβασιούχων, τους οποίους ουσιαστικά οδηγεί στην εξαθλίωση και στα συσσίτια της Εκκλησίας και των Δήμων.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, κατά πάγια νομολογία, με εκατοντάδες έως τώρα αποφάσεις του, όταν δίκαζε αγωγές εργαζομένων του δημοσίου τομέα με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή συμβάσεις (δήθεν) μίσθωσης έργου (συμβασιούχοι), οι οποίοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους, δεν προέβαινε μεν στη μονιμοποίησή των εργαζομένων αυτών, ωστόσο, κάνοντας ορθό νομικό χαρακτηρισμό της έννομης σχέσης τους, τους επιδίκαζε τις δεδουλευμένες αποδοχές τους.

Δηλαδή, οι αρεοπαγίτες επιδίκαζαν τις αποδοχές του διαστήματος που οι συμβασιούχοι εργάστηκαν χωρίς να αμειφθούν για την εργασία τους αυτή, καθώς και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας, συν τους νόμιμους τόκους υπερημερίας.

Τώρα, οι αρεοπαγίτες του Β1 Εργατικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, με μία σκληρή και προσβλητική για την ίδια την αξία του ανθρώπου απόφασή τους, έκριναν ότι, εφόσον οι συμβάσεις που κατήρτιζαν οι συμβασιούχοι θεωρούνταν άκυρες και λειτουργούσαν ως απλές σχέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι αυτοί δεν δικαιούνται ούτε ένα ευρώ για την εργασία που επί μήνες ή και έτη προσέφεραν.

Αναλυτικότερα, το Β1 Τμήμα, με προεδρεύοντα τον αρεοπαγίτη Ανδρέα Δουλγεράκη και μέλη τους Νικόλαο Λεοντή, Νικόλαο Πάσσο, Μιχαήλ Αυγουλέα, Χρήστο Βρυώνη (εισηγητής της υπόθεσης) και Γεώργιο Αναστασάκο, απέρριψε τις αγωγές δέκα μουσικών της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Πάσσος ήταν ο πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου που δίκασε τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γεώργιο Παπακωνσταντίνου.

Οι μουσικοί είχαν εργαστεί στο Δήμο Αθηναίων με διαδοχικές ανανεούμενες συμβάσεις μίσθωσης έργου. Ενώπιον των δικαστηρίων οι μουσικοί υποστήριξαν ότι κατ’ επίφαση και καταχρηστικά οι συμβάσεις τους χαρακτηρίστηκαν ως συμβάσεις μίσθωσης έργου, ενώ στην πραγματικότητα υπέκρυπταν ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Ακόμη, υποστήριξαν ότι, καθ’ όλο το διάστημα που εργάζονταν, κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου. Έτσι, και δεδομένου ότι για την εργασία τους αυτή δεν είχαν πληρωθεί από τον Δήμο, ζήτησαν από το δικαστήριο να τους καταβληθούν οι δεδουλευμένες αποδοχές τους, τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας.

Πράγματι, το Πρωτοδικείο Αθηνών τους δικαίωσε, αλλά ο Άρειος Πάγος είχε αντίθετη γνώμη. Οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι η αγωγή των μουσικών είναι παράνομη. Και αυτό γιατί όλοι οι μουσικοί προσλήφθηκαν μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, με την οποία τροποποιήθηκε το άρθρο 103. Έτσι κατά τον Άρειο Πάγο απαγορεύεται η μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, τα Ν.Π.Δ.Δ. και τους Ο.Τ.Α. σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου (μονιμοποίηση), ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους.

Ακόμη, ο Άρειος Πάγος, στην υπ’ αριθμ. 401/2015 απόφασή του, επικαλείται τις νομοθετικές εκείνες διατάξεις (νόμοι 2190/1994 και 2527/1997) που προβλέπουν ότι οι Δήμοι, κ.λπ. με τη λήξη της πρώτης σύμβασης ορισμένου χρόνου ή έργου πρέπει να σταματήσουν να καταβάλλουν τις αποδοχές. Σε αντίθετη περίπτωση, οι αποδοχές που θα χορηγούνται στους συμβασιούχους θα καταλογίζονται στους Δημάρχους, ενώ παράλληλα θα διώκονται οι τελευταίοι για παράβαση καθήκοντος.

Σε άλλο σημείο της απόφασης οι αρεοπαγίτες υπογραμμίζουν ότι, εφόσον ο νόμος απαγορεύει τη μετατροπή της σύμβασης ορισμένου χρόνου ή έργου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, «δεν είναι δυνατός» ο χαρακτηρισμός τους ως έγκυρης ή άκυρης σύμβασης εργασίας.
Και αυτό γιατί δεν δυνατόν «η ίδια έννομη σχέση να χαρακτηρίζεται αναγκαίως (κατά νομοθετική επιταγή) ως σύμβαση μισθώσεως έργου και παράλληλα να θεωρείται ως σύμβαση εξαρτημένης εργασίας».

Κατόπιν αυτών, οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι η εργασία που προσφέρεται κατά παράβαση νομοθετικών διατάξεων «απαγορεύεται απόλυτα από το νόμο και τέτοια δεν δημιουργεί καμία αξίωση αμοιβής, αφού σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι έγκυρη και ειδικότερα δεν δημιουργεί αξίωση ούτε από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό, αφού τέτοιος πλουτισμός δεν προκύπτει για τον εργοδότη».

Με άλλα λόγια δηλαδή, ο Άρειος Πάγος, ενάντια σε κάθε συνταγματική επιταγή και κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έκρινε ότι η εργασία μπορεί να παραμένει απλήρωτη και ότι αυτή η αυθαιρεσία θα έχει την κάλυψη του ανώτατου δικαστηρίου! Ίσως λοιπόν να μην είναι τα Μνημόνια ό,τι χειρότερο μπορούσε να τύχει για τους ανθρώπους της εργασίας, αλλά, δυστυχώς, η ίδια η Δικαιοσύνη από την οποία περιμένουν την προστασία τους. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η απόφαση είναι απλώς μια (μεγάλη) δικαστική παραφωνία, που όμως δεν θα βρει συνέχεια στη νομολογία του Αρείου Πάγου.