Απο τα ζαππεια στη θεσσαλονικη... με το ιδιο χρωμα

Γράφει ο Ιωάννης Καλαμίδης
(από το : tokentro.gr)
Η εγκληματική πολιτική απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να «σώσει» μόνος του την Ελλάδα και να μην ζητήσει το 2010 τις 180 ψήφους στη Βουλή...
αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα της χρεοκοπίας.

Αυτή η κίνηση, έδωσε τη δυνατότητα στον Αντώνη Σαμαρά να ξεδιπλώσει τον διαχρονικό πολιτικό τυχοδιωκτισμό του και να στήσει το αντιμνημονιακό γλέντι, μη έχοντας καμία άλλη πρόταση χρηματοδότησης. Και η αναφορά στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του Αντώνη Σαμαρά, γίνεται, διότι όταν του ανακοινώθηκε πως ίσως να γινόταν πρόταση για τους 180 βουλευτές, δηλαδή και για συμμετοχή της ΝΔ στην απόφαση: «ή χρηματοδότηση μέσω του Μνημονίου, ή κατάρρευση», ο πρόεδρος της ΝΔ, χλώμιασε και αγαλλίασε όταν τελικά ο ανεκδιήγητος Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να προσπαθήσει να γραφτεί στην ιστορία ως σωτήρας ...και «άξιος» όχι λόγω του πατέρα του, αλλά λόγω των αποφάσεών του.

Η ιστορία της ΝΔ και του Προέδρου της είναι γνωστή. Διέλυσε τη ΝΔ και διέγραψε στελέχη διότι πρώτα ψήφισαν το Μνημόνιο (Ντόρα Μπακογιάννη) και στη συνέχεια γιατί δεν το ψήφισαν (ήταν η σπίθα για τους ΑΝ.ΕΛ).

Αυτό έφερε την Ελλάδα, πολύ πίσω σε εθνική συνεννόηση. Αυτή για την οποία «παρακαλά» σήμερα ο θλιβερός Αντώνης Σαμαράς.

Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας δεν συμπεριφέρθηκε όπως σε άλλα κράτη, που βρίσκονταν σε κρίση, όπου διέκριναν το εθνικό τους συμφέρον στην ομόνοια. Διότι η κρίση της Ελλάδας είναι πρωτίστως ευθύνη πολιτικών δυνάμεων, αλλά βρίσκει συμμέτοχους και σε πολλά επίπεδα της κοινωνίας, επιχειρηματίες, δημοσιογραφία, συνδικαλισμό κ.α. Όλοι συνολικά έχουν βάλει το χεράκι τους για την σημερινή κατάντια.

Η υπόθεση του προγράμματος Θεσσαλονίκης που παρουσιάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλο Ζάππειο, υπενθύμισε πως ο λαϊκισμός ζει και βασιλεύει. Δεν είναι κακό να «πουλάς» την ελπίδα. Το κακό είναι να την «πουλάς» τη στιγμή που δεν έχεις τρόπο να την υλοποιήσεις, σε ένα γεωπολιτικό και οικονομικό γήπεδο που γνωρίζεις εκ των προτέρων με ποιες διαθέσεις και δυνατότητες είναι παραταγμένες οι δυνάμεις.

Η Ελλάδα δεν είναι σήμερα εγκλωβισμένη από τις επιθετικές ορέξεις των δανειστών (μόνο). Είναι κυρίως εγκλωβισμένη γιατί τα πολιτικά άκρα (δεξιά και αριστερά) δεν αφήνουν τη μέση λύση, το αυτονόητο να πρυτανεύσει.

Η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη, γιατί κάποιοι αναζητούν την καταστροφική μικροκομματική πολιτική δικαίωση, που πλέον ξεπερνά τις αντοχές ενός έθνους.

Μπορεί οι κυβερνήσεις να εναλάσσονται, αλλά το χρώμα παραμένει το ίδιο. Αυτό της διχόνοιας!