Αντιμετωπη με το πεπρωμενο της η δημαρ

Γράφει ο Γιώργος Πολύμερος
Αγαπητό Fimotro,
Έζησα τις ημέρες της μοναξιάς τους και τις ώρες της περισυλλογής τους. Τις στιγμές, που η ανασφάλεια έπιανε ταβάνι και η περπατησιά τους αφήνει ίχνη στο αβέβαιο μέλλον. Η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, γιατί έτσι την...
ήξεραν όλοι στην αρχή, (κι ακόμη έτσι την προφέρουν κάποιοι) στήθηκε από το πουθενά με λίγους ανθρώπους. Τον Φώτη, τον Ανδρέα, το Θόδωρο, το Δημήτρη και ορισμένους ακόμα. Λίγοι και γενναίοι. Σε ένα εγχείρημα, με κυριολεκτικά, απροσδιόριστο μέλλον.
Τους έβλεπα, πάντα μέσα από το ρεπορτάζ, να αγωνιούν για την επόμενη μέρα.
Μπορεί οι δημοσκοπήσεις, να τους έστελναν στην Βουλή, ως τρικό κόμμα μερικές φορές, αλλά εκείνοι κρατούσαν χαμηλούς τόνους. Η μαγιά που είχαν στα χέρια τους την διαχειρίστηκαν με σύνεση. Και προεκλογικά το 2012 και μετεκλογικά πάλεψαν, για να αναδείξουν όλα εκείνα που θεωρούσαν και θεωρούν ακόμη ως μέγιστη προτεραιότητα για το καλό της χώρα.
Ακόμη, κι όταν ξεκίνησαν στην τρικομματική κυβέρνηση, ζούσαν με τις δικές τους αγωνίες και τα δικά τους ιδανικά. Για κάποιους, τα δεδομένα άλλαξαν και χάραξαν νέες γραμμές επί χάρτου.
Όμως, πιστεύω, πως παρότι διαφοροποιήθηκαν δεν αλλοιώθηκε ο κοινός τους στόχος. Η δημιουργία μια κεντροαριστερής ή σοσιαλδημοκρατικής - όπως θέλετε πείτε το - δυναμικής. Ικανής, να ανατρέψει τα σημερινά πολιτικά δεδομένα και να δημιουργήσει έναν τρίτο πόλο ισχυρό στις προκλήσεις των καιρών.
Θεωρώ, πως παρά τις διαφωνίες τους, ο κοινός στόχος πρέπει να τους ενώνει και όχι να τους χωρίσει