To lower της αριστερας, η τερατογενεση και τα κενα εξουσιας

Γράφει ο Θωμάς Σίδερης
(από το : mediasoup.gr)
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός με ένα απλό Lower; Η απάντηση είναι «ναι, μπορεί». Γιατί και ο άλλος που μιλούσε τα αγγλικά εις άπταιστον μητρικήν, είδατε τι έκανε. Έτρεξε και μας ξεπούλησε σε όλα τα πολυεθνικά...
παζάρια και τομάρια. Γιατί άμα ο άνθρωπος έχει ευκολία στη γλώσσα, έχει ευκολία και στο κλείσιμο των συμφωνιών.

Πριν από καμιά ώρα, με το μόλις μπαίνω στο σπίτι, με φωνάζει η Νικολέτα (του χρόνου ενηλικιώνεται και άρα ψηφίζει) και μου λέει «έλα μπαμπά να σου δείξω ένα βιντεάκι με τον Τσίπρα να δεις πώς μιλάει τα αγγλικά… έχει πολύ πλάκα… προσπαθεί να μιλήσει αγγλικά με ελληνικό συντακτικό… σαν να κάνει αυτόματη μετάφραση στο google είναι!».

«Θα τον ψήφιζες» τη ρωτάω. «Ναι,, θα τον ψήφιζα» μου λέει.

Είναι γεγονός ότι η Αριστερά ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τις ξένες γλώσσες. «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και λοιπά. Χρησιμοποιώ συνθήματα του ΚΚΕ διόλου τυχαία γιατί ο Αλέξης ποτέ δεν έκρυψε τον Κνίτη που κοιμάται μέσα του, ασχέτως αν δεν το παραδέχονται αμφότεροι, εννοώ την Αλέκα κι αυτόν.

Οι Αριστεροί δίνανε ραντεβού στου Στρατηγάκη όχι για μάθημα αλλά για αφισοκόλληση. Το θυμάμαι και από το Πανεπιστήμιο. Η ΔΑΠ είχε σαφώς έναν πιο εξωστρεφή και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα: σαββατοκύριακα στη Μύκονο, Παρασκευές στο Villa Mercedes. Η Πανσπουδαστική όμως κρατούσε χαρακτήρα: ρεμπέτικα στον «Ξέρξη» - ούτε θυμάμαι πια πού βρισκόταν (όποιος θυμάται ας μου γράψει) και επαναστατικά άσματα στο μαγαζί του Πάνου Τζαβέλλα.

Την ώρα που οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά όργωναν τη Μασαχουσέτη, το Λονδίνο και την Οξφόρδη, οι Κνίτες, οι Ρηγάδες και όλες οι Αριστερές Συσπειρώσεις -τώρα έγιναν «Συνιστώσες» και είναι πιο sic- όργωναν το Αιγάλεω, το Πέραμα και τα Πατήσια, πουλώντας Ριζοσπάστη, Οδηγητή, Αυγή και κάθε λογής αριστερό έντυπο.

Τα αριστερά κόμματα δεν ήθελαν επαναστάτες τύπου «Αλέξη Κωστάλα» με πιάνο και γαλλικά. Από τα "pique passe" του Νουρέγιεφ είχαν περισσότερο ενδιαφέρον οι ερμηνείες και οι ατέλειωτοι αριστεροί καυγάδες στα τσιτάτα του Λένιν. Οι αριστεροί επαναστάτες ζυμώνονταν στα φεστιβάλ και τις πύλες των εργοστασίων στις πέντε τα ξημερώματα.

Εντάξει λοιπόν, σας έπεισα. (ή μήπως όχι;) Τα αγγλικά δεν είναι απαραίτητα στον Αλέξη να γίνει πρωθυπουργός. Τι στην ευχή όμως είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ;

Η Αριστερά απευχόταν ανέκαθεν να γίνει κυβέρνηση. Έβλεπε την εξουσία όπως ο διάολος το λιβάνι. Τώρα όμως τη φλερτάρει όπως το καρβουνάκι το αγιαστήρι.

Εκείνο που με τρομάζει σε όλη αυτή την ιστορία είναι η ηγετική ομάδα του Αλέξη. Άνθρωποι που ξέρουν να κερδίζουν εκλογικές αναμετρήσεις, προερχόμενοι κάποιοι από αυτούς από ένα φαύλο και αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι (όχι οι ίδιοι ακριβώς αλλά της ιδίας κοπής) με τρομάζουν και στη Δημοκρατική Αριστερά. Η μετάλλαξη από έναν αριστερό συνασπισμό κομμάτων σε ένα κόμμα εξουσίας μπορεί