Politico για τον σοιμπλε...

«Hungry like the Wolfgang» (Πεινασμένος σαν τον Βόλφγκανγκ) ή (Πεινασμένος σαν τον Λύκο). Υπό αυτόν τον τίτλο το Politico.com γράφει για την πολιτική καριέρα ...
και τις άγνωστες πτυχές του πιο πολυσυζητημένου πολιτικού της Ευρώπης, του Γερμανού υπουργού Οικονομικών.

Στα 72 του χρόνια, ο Σόιμπλε είναι γνωστός για την τάση του να επιβάλει σκληρούς όρους δημοσιονομικής προσαρμογής στα «άτακτα» -κατά τον ίδιο- κράτη της ευρωζώνης με αντάλλαγμα την οικονομική βοήθεια της Γερμανίας - λόγος για τον οποίο έχει γίνει μισητός στους Έλληνες - ενώ την ίδια ώρα παραμένει πιο δημοφιλής από την Καγκελάριο Μέρκελ. Είναι ο άνθρωπος που είναι καταδικασμένος να μείνει στην ιστορία ως εκείνος που θα μπορούσε να είχε γίνει Καγκελάριος -αντ' Αυτής.

Από τα πρώτα του χρόνια στον πολιτικό στίβο, την «εκτίναξή του» στο εσωτερικό του κόμματός του (CDU), τα σκάνδαλα για δωρεές που τον στιγμάτισαν, την απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του τον Οκτώβριο του 1990 -τότε που καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι- μέχρι την ανάδειξή του σε ζωντανό θρύλο της γερμανικής πολιτικής ζωής και την απόλυτη κυριαρχία του στην Ευρώπη, το Politico παρουσιάζει το παρελθόν του Γερμανού «τσάρου» που αποφασίζει για τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών στην ευρωζώνη.

1972-1984: Τα πρώτα χρόνια

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γεννήθηκε το 1942 στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας και ύστερα από την αποφοίτησή του από τη σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών εξελέγη για πρώτη φορά στην Μπουντεσταγκ, το 1972. Προηγουμένως, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση των Σόιμπλε, ο νεαρός Βόλφγκανγκ είχε ενταχθεί στη νεολαία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU). To 1979 έγινε κοινοβουλευτικός γραμματέας του CDU, μια θέση την οποία διατήρησε έως το 1984, οπότε και έγινε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου υπό τον Χέλμουτ Κολ.

1989: Η άνοδος

Το 1986 φάνηκε η επιρροή που ασκούσε στο κόμμα του και δη στον τότε Καγκελάριο, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα των NY Times, ο Σόιμπλε φέρεται να πρότεινε στον Κολ να μην μιλήσει δημόσια και να απολογηθεί για τα σχόλια που είχε κάνει εναντίον του Γκορμπατσώφ (τον είχε συγκρίνει με τον Γκέμπελς). Μέχρι τότε ήταν πολύ στενός συνεργάτης του Κολ, ωστόσο είχε ήδη αρχίσει να θεωρείται ως ο επόμενος καγκελάριος. Τον Απρίλιο του 1989, ο Σόιμπλε, ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών με στόχο την επανένωση της Γερμανίας κάτι που συνέβη τον Αύγουστο του 1990 με την υπογραφή της Συμφωνίας.

Ο Σόιμμπλε ως υπουργός Εσωτερικών, τον Ιούνιο του 1988

1990: Απόπειρα δολοφονίας

Ενώ η δημοτικότητα του Κολ έπαιρνε την κατιούσα, η δημοφιλία του Σόιμπλε εκτοξευόταν. Κι ενώ όλοι τον αντιμετώπιζαν ως τον επόμενο καγκελάριο, τα πράγματα πήραν δραματική τροπή όταν έγινε απόπειρα να τον δολοφονήσουν.

Ήταν 12 Οκτωβρίου του 1990, όταν σε μια κομματική εκδήλωση στο Οπενάου ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος τον πυροβόλησε με σκοπό να τον σκοτώσει. Από τότε ο Σόιμπλε καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο Χανς-Γιόχαν Βόγκελ, πρώην ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών, λέει πως εκείνη η απόπειρα δολοφονίας και οι μετέπειτα αλλαγές στη ζωή του, έκαναν τον Σόιμπλε σκληρό. Σε μια επίδειξη δύναμης, ο Σόιμπλε, μόλις τρεις μήνες από την απόπειρα εναντίον του, επέστρεψε κανονικά στο γραφείο. Το 2011, σε μια συνέντευξη στο Spiegel, αποκάλυψε πως κάποια στιγμή σκέφτηκε αν γίνεται ένας πολιτικός καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι να είναι σε θέση να κυβερνήσει μια χώρα.

Σε συνέντευξή στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel , το 2011 , ο Σόιμπλε ομολόγησε ότι είχε και ο ίδιος αμφιβολίες κατά πόσο ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα θα μπορούσε να κυβερνήσει μια χώρα

1991-1998: Μια δεύτερη ζωή

Τον Ιούνιο του 1991, σε μια σαφή επίδειξη την πολιτικής επιρροής του ο Σόιμπλε πραγματοποίησε μια πολύ δυναμική ομιλία στη Μπούντεσταγκ, υπέρ της αλλαγής της πρωτεύουσας της Γερμανίας - από τη Βόννη στο Βερολίνο- . Στη συνέχεια εκλέχθηκε επικεφαλής της ΚΟ του CDU/CSU και όλοι έλεγαν πως πλησιάζει το στόχο του. Αλλά δεν γνώριζαν τα σχέδια του Κολ. Ο Καγκελάριος σκεφτόταν τον Σόιμπλε ως διάδοχό του, αλλά όχι νωρίτερα από το 2002, τη χρονιά που θα ολοκληρωνόταν η νομισματική ένωση. Ο Κολ ήθελε να μείνει στην ιστορία ως ο Καγκελάριος που οδήγησε τη Γερμανία στο ενιαίο νόμισμα, αλλά το 1998 υπέστη σφοδρή εκλογική ήττα από τον Σρέντερ.

1999: Σκάνδαλο με δωρεές στο CDU

Ο Σόιμπλε έγινε εθνικός ηγέτης στο CDU, αλλά η καριέρα του «στιγματίστηκε» από κατηγορίες περί σκανδάλων με ανώνυμες δωρεές προς το κόμμα. Στην αρχή ο ίδιος αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και τις σχέσεις του με τον έμπορο όπλων Καρλ-Χάιντς Σρέιμπερ που επίσης εμπλεκόταν στο σκάνδαλο, αλλά τελικά παραδέχτηκε ότι το κόμμα είχε λάβει 100.000 γερμανικά μάρκα σαν δωρεά. Εκείνη τη στιγμή ο Σόιμπλε έχασε κάθε ελπίδα να γίνει καγκελάριος.

Οι πιέσεις στο εσωτερικό του CDU για νέο ξεκίνημα με νέα πρόσωπά εντείνονταν και τότε ήρθε στο προσκήνιο η Άνγκελα Μέρκελ, η γυναίκα που από γενική γραμματέας του κόμματος διαδέχθηκε τον Κολ στην καγκελαρία. Σε άρθρο της στην εφημερίδα FAZ - το έγραψε χωρίς να το γνωρίζει ο Κολ - η ίδια υποστήριζε ότι το CDU πρέπει να αφήσει το παρελθόν πίσω. Ο Κολ το θεώρησε προδοσία. Λίγους μήνες μετά η Μέρκελ έγινε αρχηγός του κόμματος στη θέση του Σόιμπλε.

Η Μέρκελ ως γενικός γραμματέας του CDU, έπειτα από μια ομιλία της τον Απρίλιο του 2010. Δίπλα της ο Σόιμπλε

2005: Η επιστροφή

Μετά από μια σύντομη αποχώρηση από την πολιτική σκηνή, ο Σόιμπλε επιστρέφει ως υπουργός Εσωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση της Μέρκελ. Οι σχέσεις τους ήταν πάντα «περίεργες» , καθώς η Μέρκελ ήξερε ότι ο Σόιμπλε ήθελε να γίνει Καγκελάριος. Οι σχέσεις τους επιδεινώθηκαν το 2004, όταν η Μέρκελ δεν τον υποστήριξε για την Προεδρία της Γερμανίας. Ως υπουργός Εσωτερικών, ο Σόιμπλε χαρακτηριζόταν για τις σκληρές και για πολλούς αμφιλεγόμενες προτάσεις του, στις οποίες περιλαμβάνονταν π.χ η προληπτική κράτηση των υπόπτων για τρομοκρατία. Το 2007, ο Σόιμπλε μίλησε υπέρ του στρατοπέδου κράτησης του Γκουαντάναμο των ΗΠΑ ως μέσο για την προστασία της κοινωνίας από «τη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας».

2009: Η «αναπάντεχη» προαγωγή

Το 2009 η Μέρκελ επανεξελέγη και σχημάτισε έναν κεντροδεξιό συνασπισμό με τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Ο Σόιμπλε, στα 67 του, ήταν ο γηραιότερος πολιτικός στην ιστορία της Γερμανίας που θα αναλάμβανε μια υπουργική θέση, καθώς είναι το μακροβιότερο μέλος της Γερμανική Ομοσπονδιακής Βουλής. Η Μέρκελ του ανέθεσε το υπουργείο των Οικονομικών, κίνηση που ξάφνιασε πολλούς, αλλά δικαιολογήθηκε καθώς ήθελε έναν έμπειρο και αξιόπιστο συνεργάτη για αυτό το πόστο. Ήταν πλέον φανερό ότι δεν τον αντιμετώπιζε πια ως εχθρό. Ο Σόιμπλε αποδείχθηκε πιστός, αλλά και συνάμα ελεύθερος να προωθεί τις δικές του πολιτικές και χωρίς να χρειάζεται να απολογείται γι' αυτές.

2010: Διάσωση της ευρωζώνης

Ο Σόιμπλε έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για τη διάσωση της Ελλάδας, καθώς και άλλων υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Η εμμονή του για επιβολή σκληρών μεταρρυθμίσεων και οι αυστηρές απαιτήσεις του για να βοηθήσει οικονομικά τις χώρες που το είχαν ανάγκη, δημιούργησαν γρήγορα ένα αρνητικό προφίλ κυρίως στις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Ο τότε Έλληνας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, κατηγόρησε τον Σόιμπλε για προσβολή του Έθνους, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Ζοζέ Σόκρατες, χαρακτήρισε τον Γερμανό υπουργό οικονομικών «ύπουλο».

2014: Η Γερμανία εδραιώνεται στην Ευρώπη με μηδενικά ελλείμματα

Η Wall Street Journal χαρακτήρισε τον Σόιμπλε ως τον δεύτερο πιο ισχυρό άνθρωπο μετά την Μέρκελ και τον πολιτικό που εδραίωσε οικονομικά τη Γερμανία στην Ευρώπη, αφού το 2015 εμφάνισε μια οικονομία με ισορροπημένο προϋπολογισμό, χωρίς ελλείμματα. Από αυτή την πλεονεκτική θέση το Βερολίνο μπορεί να ζητά σκληρή λιτότητα από όλους τους άλλους για να ανακάμψει η Ευρωζώνη.

2015: Προσωρινό πενταετές Grexit

Ο ηγετικός ρόλος της Γερμανίας και η σκληρή στάση του Σόιμπλε στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το τρίτο πακέτο διάσωσης, οδήγησε στον «διασυρμό» του στις διαδηλώσεις της Αθήνας. Αυτή τη φορά, ακόμα και οι πιο στενοί σύμμαχοι του Βερολίνου συγκλονίστηκαν από τις απαιτήσεις του Γερμανού ΥΠΟΙΚ, λίγο πριν τη μαραθώνια συνεδρίαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουλίου, οπότε και ζητούσε ένα προσωρινό πενταετές «Grexit». Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έγραφαν το ένα μετά το άλλο για «ρήξη» στις σχέσεις Μέρκελ-Σόιμπλε καθώς η Καγκελάριος δεν συμφωνούσε με την άτεγκτη στάση του. Ο 72χρονος πολιτικός αμετανόητος, αρνήθηκε κάθε συζήτηση ότι το Βερολίνο προσπαθεί να κυριαρχήσει στην Ευρωζώνη. «Δεν υπάρχει καμία γερμανική κυριαρχία. Η Γερμανία βρίσκεται σε καλή θέση οικονομικά, που είναι γεγονός αναμφισβήτητο» δήλωσε στο Spiegel.