Aoz : η μεγαλη χαμενη(;) ευκαιρια

Aπό το : sofokleousin
Η πρόσφατη πρόσκληση του Υπουργού Ενέργειας της Αιγύπτου Αμπντουλάχ Γκχοράμπ προς την Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία για τον καθορισμό της ΑΟΖ , αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο εκτός διαπραγματεύσεων την Αθήνα, σήμανε...
συναγερμό στο Υπουργείο Εξωτερικών και την ελληνική διπλωματία. Με την αιγυπτιακή πλευρά να δηλώνει πως τα τρία κράτη πρέπει να προχωρήσουν άμεσα στον καθορισμό των θαλασσίων συνόρων τους, προφανώς ενθαρρυμένη από τις έρευνες για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή, η Ελλάδα βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τόσο σε ότι αφορά την πορεία των δικών της ερευνών ( να θυμίσουμε ότι ήδη έχουν ξεκινήσει έρευνες νοτίως της Κρήτης βάσει της «μέσης γραμμής» μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου), όσο και σε ότι αφορά το ζήτημα του Καστελόριζου, το οποίο σε περίπτωση που ο τριμερής καθορισμός ολοκληρωθεί επιτυχώς , αυτό θα βρίσκεται εκτεθειμένο.

H απραξία Δρούτσα – Λαμπρινίδη
Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ,τόσο επί υπουργίας Δρούτσα αλλά πολύ περισσότερο επί αυτής του κ. Λαμπρινίδη αντιμετώπιζε σε επίπεδο ρητορικής τουλάχιστον το ζήτημα του καθορισμού της ΑΟΖ ως ταμπού. Να σημειωθεί μάλιστα πως παρά το ναυάγιο της συμφωνίας για την ΑΟΖ με την Αλβανία, την οποία ακύρωσε το Ανώτατο Δικαστήριο των Τιράνων, μια απόφαση για την οποία αρκετοί φωτογράφισαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Εντι Ράμα και κύκλους της Άγκυρας ως υπευθύνους , παρά την έκκληση της Κύπριας ομολόγου του Ερατώς Μαρκουλλή προς τον Σταύρο Λαμπρινίδη το περασμένο καλοκαίρι για διμερή συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας και παρά την πίεση της κοινής γνώμης και διαφόρων ακαδημαϊκών και μελετητών , το Υπουργείο Εξωτερικών επέδειξε μια αξιομνημόνευτη απραξία αντιμετωπίζοντας σχεδόν απαξιωτικά ή ως «γραφικούς» ακαδημαϊκούς η συναδέλφους που ανέδειξαν το θέμα . Στην παρούσα φάση η Αθήνα με την πλάτη στον τοίχο και ουσιαστικά τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις δηλώνει δια του εκπροσώπου Τύπου του ΥΠΕΞ , κ. Δελαβέκουρα ότι επιδιώκει τον καθορισμό της ΑΟΖ, τόσο με την Αίγυπτο και την Λιβύη, όσο και με αυτήν την Τουρκία. Πρόκειται για μια θεαματική μεταστροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής , την οποία η ελληνική πλευρά αναγκάζεται να υιοθετήσει υπό την πίεση των γεωπολιτικών και οικονομικών εξελίξεων που διαμορφώνονται . Ο κύριος Δρούτσας προσπάθησε να καλύψει το κενό δεκαετιών σε ότι αφορά την ελληνική παρουσία στην Μέση Ανατολή και σε ότι αφορά τις διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ, εν τούτοις θυσιάστηκε στον ανασχηματισμό μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου ως «κηπουρός» . Δεν τόλμησε όμως να ανοίξει το ζήτημα της ΑΟΖ και δεν ήταν λίγες οι φορές που έδειχνε σαν να το αψηφά. Αντικαταστάθηκε από τον Σταύρο Λαμπρινίδη, μια ατυχή επιλογή ενός παραπαίοντος πρωθυπουργού, ο οποίος αντιμετώπισε με την σειρά του το ζήτημα της ΑΟΖ ως ελάσσονος σημασίας και ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για την κατάρρευση των όσων είχε επιτύχει ο προκάτοχός του στο πεδίο της ελληνικής επαναδραστηριοποίησης στην Μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα επί υπουργίας του «πάγω