Το νεο αφηγημα του συριζα: εθνικοπατριωτισμος και παροχολογια

Η αρχή του 2017 συμπίπτει με την επέτειο των δύο χρόνων από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία. Σε μια άνευ προηγουμένου αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, ένα αριστερό κόμμα του 4%, σε συνεργασία με το νεότευκτο οπορτουνιστικό δεξιό μόρφωμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, κατόρθωσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η κρίση ήταν σίγουρα ευκαιρία: εκμεταλλευόμενος την κοινωνική γείωση κάποιων συνιστωσών του και με όπλο τον επιδέξιο επικοινωνιακό χειρισμό της λαϊκής αγανάκτησης, ανέβασε την Αριστερά σε ένα ύψος όπου λίγοι ως τότε πίστευαν πως θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί. Το σύνθημά του ήταν: Η ελπίδα έρχεται.

Δύο χρόνια αργότερα όχι μόνο δεν ήρθε η ελπίδα, αλλά αν κάτι σήμερα πια ορίζει την αντίληψη των πολιτών για το μέλλον αυτό είναι ο φόβος. Όχι μόνο ο φόβος με την έννοια της ανησυχίας για το πόσο ακόμη, λόγου χάρη, θα χειροτερέψουν οι οικονομικές συνθήκες. Αλλά ο φόβος με την έννοια της καθήλωσης, της σπασμωδικής, φοβικής αντίδρασης που πλέον διαπερνά το καθετί, βουβαίνοντας κάθε ελπιδοφόρο γνώρισμα που είχε αναφανεί τα τελευταία χρόνια σαν αντίσταση στην κρίση: την κινητοποίηση, την πολιτικοποίηση, τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη. Κοντά σε αυτά, η διεθνής συνθήκη –από την Άγκυρα ως τη Μόσχα, από την Ουάσινγκτον ως το Πεκίνο, από το Τελ Αβίβ ως την Μπραζίλια– μοιάζει ολοένα πιο ζοφερή, τα όνειρα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα τελείως τσακισμένα.